nefarious🌙malik [tamamlandı]

《 thirty two 》

Çok kızgındım.

İliklerime kadar kızgınlık hissediyordum. Ondan gerçekten nefret ettiğimi anlamıştım.

Onu parçalamak, yere yatırıp dövmek kalbime yaşattığı acıyı bedeninden çıkarmak istiyordum.

Aptal.

Her şey çok farklı olabilirdi.

Aptal.

Kalbimden ince bir sızı geçerken beynim o kadar hızlı çalışıyordu ki ne yapacağımı şaşırmıştım.  Binlerce düşünce geçti o an aklımdan.

Ona vur Luna.

Neden gittiğinin hesabını sor.

Hayır, öylece çek git. Tıpkı onun yaptığı gibi.

Ama o, bana seçim hakkı bırakmadan bir adım attı bana doğru. Çok şaşkındı, hamile olduğumu görmüştü. Buraya nasıl geldi, beni nasıl buldu bilmiyorum. Evimin sokağında, karşıma çıkacak cesareti nereden bulmuştu?

"Luna.."

İsmimi onun ağzından duymayalı uzun zaman olmuştu. İsmim onun ağzında güvendeydi, ama o tükürüp yere atmıştı.

"Adımı ağzına alma." dedim sinirle. Gözlerim dolmuştu.  Karşısında ağlayıp zırlamak istemiyordum. Ama söyleyecek o kadar çok şeyim vardı ki, o kadar doluydum ki..Sadece sinirden ağlayasım vardı.  Bu da işimi zorlaştırıyordu.

"Luna, konuşmamız gerekiyor." dedi telaşla. Koluma uzanmaya çalıştığında geri çekildim.

"Sakın, yaklaşma!"

"Beni dinle!"

Bana bağırmaya kalktığı için yanağına sert bir tokat attım. Hala rahatlamış hissetmiyordum, göz yaşlarım yüzüme hücum etmişti bile.

O yüzünü çevirirken hırsla ona baktım.

"Sakın bir daha karşıma çıkma." dedim ve ona çarparak ittim,  yürümeye başladım.

Eve bir an önce girebilmek için hızlı hızlı yürüyordum. Arkama bakmamıştım. Siktirsin gitsin. Nasıl karşıma çıkıp konuşma cesaretini bulabilmişti?

Göz yaşlarımı sildim ve çantamdan anahtarı çıkardım. Kapının önüne geldiğimde anahtarı kilide yerleştirmeye çalıştım. Ama bir türlü girmiyordu. Bütün sinirimle anahtarı yere atıp dizlerimin üstüne çöktüm ve ağlamaya başladım.

Bana bunu yaşattığı için onu asla affetmeyecektim. Neden? Neden yapıyor bunu? Ben ona ne yaptım?

Ellerimi yüzüme kapatıp hıçkırıklar içinde ağlamaya devam ettim. Çok çaresiz hissediyordum. Güçlü gibi duruyordum ama aslında şefkate  ihtiyacım vardı. Çok yorulmuştum tek başıma savaşmaktan.

Bir de kendi derdim yetmiyormuş gibi bebek vardı karnımda..

Boğazlarımın acıdığını hissettiğimde evin kapısı açıldı. Debbie şok içinde bana bakıyordu.

"Ne oldu sana Luna?"

O da yanıma, yere çöktüğünde ona sarıldım.

"Buraya gelmiş."

"Kim?"

"Zayn, burada olduğumu bulmuş. Az önce karşıma çıktı."

"İnanmıyorum.." dedi fısıltıyla.

Sonra koluma girdi ve beni kaldırmaya çalıştı. "Kalk hadi, eve girelim."

Ağlamayı kesmeden zar zor ayağa kalktım ve birlikte eve girdik. O kapıyı kapattı, ben de salona yürümeye başladım.