AY TENİNDE

BÖLÜM-34

"Hayır o terlik değil Afra diğeri." Sağ elimdeki ve sol elimdeki terliğe dikkatlice baktım.

Ne farkı var bunların anasını satim?

"İyi de farkı ne?" Annem gururla bana baktı ve sağ elimdeki terliği gösterdi.

"Hafif ama can yakıyor terlik atmam gerektiğinde daha güzel." Dehşetle anneme baktım.

Kadın resmen suikast girişiminde bulunuyordu.

Söylenerek terliği ona verdiğimde az önce gülen kadın gitti ve sinirle terliği bana attı.

Çığlık atarak kaçtığımda,annem ikinci terliğini fırlatıyordu?

Allah'ım yine ne yapmış olabilirim?

Sırıtarak annemin attığı terliği elime aldım. "Dejavu yaşadım ha,ama o zaman mutfaktan atıyordun."

Annem bu sefer yastığa uzandığında koşarak görüş açısından kaçtım. "Yo yo acıtıyor o." Popomda hissettiğim terlikle acı bir çığlık attım."

"Acıdı be!" Söylene söylene odama girdiğimde yatağımdaki Efe'ye ters bakışlarımı gönderdim.

"Yolunu mu kaybettin?"

"Senin yatağın daha rahat." Sırıtarak yastığına sarılması bende bardağı taşıran son nokta olurken üzerine bağırarak atladım.

Küfür ederek kendini sola döndürdüğünde yere düştü. Küfürlerine yerde devam ederken kahkaha atmaya başladım.

Telefonu çaldığında arka cebindeki telefona ulaşmaya çalışıyordu. Sonunda eline aldığında zaferle gülümsedi.

"Buyur kardeşim."

"Ne demek kaza geçirdi,hangi hastane?" Telaşla yanına gittiğimde yerden kalkarak kapıya yöneldi kolunu tuttuğumda telaşla bana döndü.

"Kim hastanede ne oldu?" Gözleri anlamlandıramadığım bir hal aldığında daha çok telaşlandım.

"Afra... Kuzey kaza geçirmiş." Şokla gözlerimi büyütürken onu iterek odadan çıktım.

Bizi gören babam yolumuzu kestiğinde sinirle onu da ittirmeye çalıştım. Efe kollarını belime sararken yerimde tepiniyordum.

''Ne bu telaş çocuklar?" Konuşursam ağlayacağımı bildiğimden yardım dilercesine Efe'ye baktım.

"Baba Kuzey kaza geçirmiş hastaneye gitmemiz lazım." Babam hemen arabanın anahtarini aldığında arkamızda sorular soran annemi bırakmıştık.

Araba hastanenin önünde durduğunda koşarak inip danışmadan oda numarasını öğrendim.

Asansörün önündeki kalabalığı es geçip merdivenlere yöneldim.

Kapının önündeki çocukları görünce hızla Deren'lerin yanına gittim.

Deren kollarını belime sardığında Eren ve Efe'nin de selamlaştığını göz ucuyla gördüm.

"Bir sorun yok basit bir kaza kendinde zaten önce ailesi girdi." Derin bir nefes verirken odadan çıkan ailesine baktım.

Hepsi yorgun görünüyordu. Bizimkiler tek tek odaya girerken Efe destek olmak istercesine omzumu sıktı.

''Haklı olabilirsin ama hastalık bu kardeşim iyi düşün." Gözlerimi devirerek Efe'ye baktım.

"Onu unuttum bile sadece girersem ne olur,ne der emin olamıyorum." Efe samimi bir şekilde gülümseyerek omzumdaki elini çekti.

"Mutlu olacağına eminim."

Odadan en son Efe çıktığında derin bir nefes alarak kapıya yöneldim. İçeri girdiğimde bakışları anında beni bulurken gözlerindeki ışıkla beraber gülümsedi.