Książka inspirowana serialem Plotkara
(ang. Gossip Girl)
Poznajcie losy nastoletniej elity Buenos Aires.
Luna Valente i Matteo Balsano to najlepsi przyjaciele. Mają zaledwie po 17 lat, a już cały świat mają u swych stóp. Jednak co się stanie, gdy...
Minęły 3 dni, odkąd Sabrina pojawiła się w moim domu. Jak na razie nic się nie wydarzyło i nie właziła mi w paradę. Był sobotni poranek, a co za tym idzie- moja rodzina wystawia coroczny brunch. Rozumiecie, coś w stylu późnego śniadania, z jedną różnicą. W karcie dań nie znajdziecie tostów czy gofrów. Na stołach królują jajka po benedyktyńsku, jajka zapiekane w koszulkach z wędzonym łososiem, wiśniowe Smoothie z czekoladą oraz jaglany budyń z czarną porzeczką. Dzisiaj mój dom zmienia się w salę bankietową, a ja mam na głowie najtrudniejsze zadanie. Mam wprowadzić moją kuzyneczkę do naszego świata. Mój ojciec chyba postradał zmysły, sądząc, że nauczę ją zasad savoir vivre w kilka godzin. Mnie tak jak inne dzieciaki z Blake, uczono tego od najmłodszych lat. W tej całej udręce widzę jednak małą przyjemność- będę miała okazje, żeby się zabawić. Usłyszałam pukanie do drzwi i odwróciłam się w ich kierunku. W drzwiach stała Sabrina, owinięta w biały ręcznik. -Czego? -Pomogłabyś mi wybrać odpowiedni strój? -Dobrze wyglądasz, lepiej i tak nie będzie. -Luna, poważnie mówię. Nie chcę się zbłaźnić. -Myślę, że to i tak nastąpi, ale skoro tak ładnie mnie prosisz. Chodźmy, zobaczmy tę twoją kolekcję ubrań. Mam nadzieję, że masz gdzieś pod ręką torbę na wymiociny. Powiedziałam i wstałam z łóżka, na którym leżałam. Przeszłam obok Sabriny i celowo poprawiłam moje brązowo włosy, żeby dostała nimi po twarzy. -Ej! Zawołała zła, a ja tylko uśmiechnęłam się sama do siebie. Weszłam do pokoju blondynki i skrzywiłam się na widok bałaganu, jaki w nim zastałam. Ja rozumiem, że szukała ubrań, ale są chyba jakieś granice. Przecież to wygląda jak jakieś pole bitwy. -Sorki za bałagan. -Bałagan? Bym tak tego nie nazwała. Jakaś bomba tu wybuchła? Zapytałam i przedarłam się przez to pobojowisko do szafy z otwartymi drzwiami. Złapałam, za zieloną, wełnianą bluzkę i skrzywiłam się z obrzydzenia. -Zajebałaś to z pomocy dla powodzian? -Nie, babcia mi to uszyła. -To wszystko tłumaczy. Odpowiedziałam i odrzuciłam bluzkę na kupkę ubrań w kącie. -Miałaś mi pomóc, a nie krytykować moje ubrania. -Wyluzuj, zaraz Ci coś znajdę. Powiedziałam i przebiegłam wzrokiem po szafie blondynki. -O proszę, to się nada. Powiedziałam i rzuciłam w stronę kuzynki, czerwoną, welurową sukienkę z białym kołnierzykiem.
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
-Serio? Zapytała, niepewnie. -Tak, nic lepszego tutaj nie znajdę. -No w porządku. Powiedziała i spojrzała bez przekonania na sukienkę. -Nie gadaj, ubieraj się. Powiedziałam i ruszyłam w kierunku wyjścia. Uśmiechnęłam się i pokręciłam głową. Ta dziewczyna się nie nadaje do tego świata. Każdy ma w życiu jakieś miejsce, to akurat nie jest jej miejsce. Wróciłam do swojego pokoju i skierowałam się do garderoby, żeby zabrać z niej sukienkę, którą wczoraj wybrałam. W tym roku postawiłam na elegancką sukienkę w kolorze pudrowego różu. Przebrałam się w nią i dobrałam do niej dodatki oraz złote sandałki na szpilce. Usiadłam przy mojej toaletce, żeby wykonać delikatny makijaż.
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
-Kochanie, jesteś gotowa? Zapytał mój ojciec. Spojrzałam na niego, opierał się o futrynę drzwi, a w dłoniach trzymał swoją komórkę, z którą nigdy się nie rozstaje. -Za 5 minut będę gotowa. Odpowiedziałam i nałożyłam na usta różową pomadkę. -W porządku. Jak skończysz, zejdź na dół. Ja pójdę zobaczyć jak sobie radzi Sabrina. -Jasne. Ojciec odszedł w stronę sypialni mojej kuzyneczki, a ja wściekła rzuciłam szczotką w stronę lustra. Zawsze ta Sabrina. Zajmij się Sabriną, pokaż to Sabrinie, spędź trochę czasu z Sabriną. Ta dziewczyna ma 6 lat czy co? Nie ma własnego życia!? Rozumiem, że jest nowa w szkole, ale powinna sobie w końcu znaleźć znajomych. Wstałam z białego taboretu i podeszłam do łóżka z którego wzięłam mój telefon i ruszyłam w stronę schodów. U szczytu schodów zobaczyłam Sabrinę, opierającą się o poręcz. -Nie musisz trzymać schodów, same doskonale sobie radzą. -Nie żartuj sobie. Jestem przerażona. -Czym niby? Zapytałam i spojrzałam na nią, nie do końca chwytając, o czym mówi. -Zobacz, jaki tam jest tłum. Przecież ja sobie nie poradzę, zaraz coś odwalę i będzie wstyd. -To bardzo prawdopodobnie, ale powiem Ci coś. Ojciec zaprosił bardzo ważnego gościa- ambasadora Włoch. Jeśli przywitasz się z nim po Włosku, będzie wniebowzięty. -Dobra, ale co ja mam mu powiedzieć, przecież ja nie znam włoskiego. No na przykład to... Podeszłam do niej i wyszeptałam jej na ucho kilka słów. -I co to znaczy? -Miło mi Pana poznać. Tak w skrócie. -Na pewno? Zapytała, niepewnie. -Tak, jak chcesz, to sprawdź w słowniku. Powiedziałam, wiedząc, że gdyby nawet chciała, to nie zna pisowni. -Spokojnie, wierzę Ci, ale który to jest ten ambasador. -Spójrz, widzisz tego faceta z wąsem, w brązowych gajerze? Zapytałam i wskazałam palcem, na starszego mężczyznę, stojącego przy szwedzkim stole. -Jasne. -To właśnie on. Poklepałam blondynkę po ramieniu i zeszłam schodami w dół. Podeszłam do moich przyjaciół, którzy siedzieli przy jednym ze stolików. -Hej, kochani. Przywitałam się i zajęłam miejsce między Matteo, a Ambar. -O Boże, super wyglądasz. Powiedziała Nina i zeskanowała mnie wzrokiem. -Dziękuję bardzo. Teraz wam radzę uważnie obserwować Sabrinę. Będą niezłe jaja. Wraz z przyjaciółmi spojrzałam na moją kuzynkę, która w towarzystwie mojego ojca podeszła do ambasadora. -Witam Panie ambasadorze. Dziękuję, że znalazł Pan czas, żeby przyjść. -Nie ma za co. Nigdy nie pogardziłabym tam wyśmienitym puddingiem. -Chciałbym Panu przedstawić moją siostrzenicę, Sabrinę. Powiedział i wskazał na moją blond kuzynkę. -Chi cazzo sei? Powiedziała i uśmiechnęła się dumnie. -Scusa? -vaffanculo. -To jest szczyt chamstwa, nie pozwolę się tak traktować, jakiejś niewydarzonej gówniarze. Żegnam. Powiedział wściekły i wyszedł, zatrzaskując za sobą drzwi. -Sabrina, co to miało znaczyć? Zapytał mój tatusiek, wyraźnie zdenerwowany. -Chciałam go tylko przywitać. -To zdecydowanie nie było przywitanie. -A co to było? Zapytała niewinnie. -Myślę, że doskonale wiesz. Powiedział i odszedł od blondynki, zostawiając ją samą pośrodku holu. -Co to kurde było? Zapytał Gaston. -To, co właśnie widzieliście. Powiedziałam i zaśmiałam się zadowolona z siebie. -Luna, to ty kazałaś jej to zrobić? Zapytał Matteo. -Nie kazałam, tylko poleciłam. -Luna... Powiedział i westchnął. -No co? Zapytałam i spojrzałam na bruneta. -Valente, ty to jak się na coś uprzesz. -Mówiłam, że się jej stąd pozbędę i tak zrobię. Brunet pokręcił głową i wstał od stołu. -Idę do baru, po coś do picia. Zaraz wracam. Skinęłam głową, a chłopak odszedł w kierunku baru.
Matteo POV Podszedłem do baru i usiadłem na wysokim stołku. -Co podać? Martinie wstrząśnięte, niezmieszane. -Robi się. Powiedział barman i odszedł od baru, żeby przygotować moje zamówienie. -Widzę, że jesteś fanem agenta 007. Usłyszałem znany głos i spojrzałem w bok. Obok mnie stała znienawidzona przez moją przyjaciółkę, dziewczyna. -Nie nazwałbym się fanem, po prostu lubię tego drinka. Odpowiedziałem. Blondynka z trudem wspięła się na stołek. Tak samo, jak Luna, Sabrina jest bardzo niską dziewczyną. -Co jest? Zapytałem, gdy zauważyłem, że blondynka nagle posmutniała. -Nic, po prostu nie wiem, co się stało. Chciałam przywitać ambasadora po włosku, a ten wpadł w jakiś szał i wyszedł. -Ty nie masz pojęcia, co mu powiedziałaś? -Nie, nie znam włoskiego. -No to masz przerąbane. -No weź, mi powiedz. -No dobra. Powiedziałaś, cytuje „Kim ty kurwa jesteś?" -No świetnie. Powiedziała załamana. -A potem kazałaś mu wypierdalać. -Co? -No to. -No świetnie. Jak ja mogłam uwierzyć, że Luna chce mi pomóc. -Wiesz, nie popieram jej działań, ale nie powinnaś się dziwić. Ponoć niezłe piekiełko jej zapewniłaś. -Tak, ale to było dawno temu. Już taka nie jestem. -Pokaż jej to, a może w końcu Ci odpuści. -Ta, prędzej wyrośnie mi druga głowa. -No zawsze warto próbować. Tylko tyle mogę Ci powiedzieć. Powiedziałem i spojrzałem na barmana, idącego w naszym kierunku. -Proszę bardzo. Powiedział i postawił przed nami 2 drinki. -Przepraszam, ale ja nic nie zamawiałam. Powiedziała blondynka i wskazała na stojącego przed nią drinka. -To na koszt firmy. Spojrzałem na drinka i od razu go rozpoznałem. Czerwony Cosmopolitan z limonką. Znam tylko jedną osobę, która je pije. Odwróciłem się w stronę stolika, przy którym siedziała Luna, która jak na moje oko, wyglądała na ciut za bardzo szczęśliwą. -No to w takim razie dziękuję. Powiedziała i uśmiechnęła się serdecznie w stronę barmana i zrobiła łyk. No to znając Lunę, może być zabawnie.
