Książka inspirowana serialem Plotkara
(ang. Gossip Girl)
Poznajcie losy nastoletniej elity Buenos Aires.
Luna Valente i Matteo Balsano to najlepsi przyjaciele. Mają zaledwie po 17 lat, a już cały świat mają u swych stóp. Jednak co się stanie, gdy...
-Sabrina, do cholery! Krzyknęłam i rzuciłam kolejną już sukienkę w kąt. Od 5 godzin chodzę z tą wieśniarą po sklepach, usiłując znaleźć coś, co będzie jej odpowiadało. Niestety żaden z luksusowych butików nie ma w swojej ofercie sukienek z poliestru w odcieniu wściekłego różu. -To nie moja wina, że nic mi się tutaj nie podoba. -Skoro ci się nic nie podoba, to może idź do lumpeksu, tam na pewno coś dla siebie znajdziesz. Albo wiesz, co? Może idź na golasa? -Nie bądź chamska. Skoro jesteś taka mądra, to sama mi coś wybierz. Powiedziała, a ja westchnęłam i przebiegłam wzrokiem po wieszakach. Podeszłam do wystawy z sukienkami i pokazałam jej białą, koronkową, sięgającą za kolano sukienkę.
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
-Co powiesz na to? Zapytałam, trzymając w ręku wieszak, na którym wisiało ubranie. Miałam ogromną nadzieję, że wybrana przeze mnie sukienka, spodoba się tej szajbusce i będę miała ją w końcu z głowy. Jednak widząc grymas na krzywym ryju blondynki, wiedziałam, że zaraz znajdzie jakiś problem i nie myliłam sie. -A nie jest za skromna? -Nie wiem, jak jest na twojej wsi, ale to jest bal, na którym będą sami wysoko postawieni ludzie. To nie jest potańcówka w remizie. -Chcę po prostu, żeby Matteo padł na mój widok. Natychmiast, gdy usłyszałam imię mojego przyjaciela wypowiedziane przez tę szmatę, moje dłonie zacisnęły się w pięści. Z trudem powstrzymywałam się od urwania jej łba. -Wiem, że kiedyś byliście przyjaciółmi, ale sama rozumiesz. Matteo teraz ma mnie. -Byliśmy, dopóki ty się nie pojawiłaś. Odpowiedziałam, a blondynka uśmiechnęła się do mnie szyderczo. -Luna, nie bądź zła. Sama wiesz, że nasz związek jest bardzo świeży, nie chcę, żeby ktoś go rozpraszał. -Sabrina, może gdybym Cię nie znalazła, to uwierzyłabym w tę twoją bajeczkę, ale niestety znam cię za dobrze. Gadaj, co kombinujesz? -Luna, ja naprawdę lubię Matteo. Chyba nawet go kocham. -Ty go kochasz? Nie kpij sobie, ty nawet nie wiesz, co to słowo oznacza. -Możesz tak uważać, ja nic na to nie poradzę. Ale zapamiętaj, nie próbuj się mieszać w nasz związek, bo źle to się dla ciebie skończy. -Grozisz mi? Zapytałam niedowierzająco. -Nie, po prostu cię ostrzegam. -A mi się jednak wydaje, że to groźba. Lepiej ty mnie posłuchaj. Nie zapominaj, że mieszkasz w moim domu i w każdej chwili może się to zmienić. Poza tym chyba nie zapomniałaś, że wiem o twoim romansie z dyrektorem? Chyba nie chcesz, żeby cała szkoła się o tym dowiedziała? -Dobra, masz mnie. Co mam zrobić, żebyś zachowała to dla siebie? -O tak lepiej. Już się martwiłam, że jesteś głupsza, niż myślałam. Masz farta, bo nic od ciebie nie chcę. Mam jeden warunek, jeśli skrzywdzisz Matteo, wracasz pierwszym lotem do swojej dziury. -I tak wracam do domu. -A no tak, zapomniałam. Powiedziałam, pewnym siebie głosem i skrzyżowałam ramiona na piersi. -Przez ciebie. Powiedziała i wzięła ode mnie sukienkę. -Idę ją przymierzyć. Rzuciła i skierowała się w stronę przebieralni, znajdującej się na końcu sklepu.
****
-Luna, możesz iść do Diany i poprosić, żeby wymieniła wszystkie róże na Piwonie? Powiedział mój Ojciec -Wybacz, zajęta jestem. Powiedziałam, a ojciec spojrzał na mnie zaskoczony. -Czym? Przecież nic nie robisz. -Myślę, jak się zabić, żeby wydostać się z tego cyrku. -Luna, nie przesadzaj. To tylko przyjęcie, byłaś na niejednym. -Tak, ale pamiętasz, jak skończyło się ostatnie z udziałem Sabriny? -Pamiętam, nie musisz mi przypominać, ale to było jej pierwsze takie przyjęcie. To zrozumiałe, że popełniła błąd. -Tak, każdemu się zdarzyło powiedzieć, wypierdalaj do ambasadora. -Luna, nie zaczynaj. -Dobra, w takim razie skończę. Na razie. Powiedziałam i poszłam w kierunku baru, znajdującego się na pierwszym piętrze hotelu. Zajęłam miejsce na wysokim stołku, na blacie położyłam czarną skórzaną torebkę w stylu boho i uśmiechnęłam się w stronę przystojnego barmana. -Podać coś? Zapytał mężczyzna i odwzajemnił uśmiech. -Gin z tonikiem. Brunet skinął głową i zabrał się za przygotowanie mojego drinka. -Wszystko w porządku? Zapytał, a ja uśmiechnęłam się lekko i przetarłam rękoma zmęczone oczy. -Tak, tak mi się wydaje. -Skoro Ci się wydaje, to znaczy, że nie jest za dobrze. -To mało powiedziane, moje życie to katastrofa. -Nie widać. Jesteś córką Miguela Valente. Twoje życie to bajka. -Ta i to jaka. Prychnęłam rozbawiona. -W porządku, a więc skoro jest tak źle, to trzymaj drinka na pocieszenie. Powiedział i postawił przede mną kieliszek z przezroczystą cieczą. -Dzięki. Powiedziałam i zrobiłam mały łyk napoju. -Kogo ja widzę. Usłyszałam piskliwy głos Sabriny i skrzywiłam się niezadowolona. -Nie prosiłam o kawał świni. -Uważaj lepiej na słowa, nie chcesz, chyba żeby twój ojciec dowiedział się o twoich alkoholowych eskapadach. -Masz na myśli tego drinka? Zapytałam, wskazując na trzymamy w ręku kieliszek. -Żeby mój ojciec się zdenerwował potrzeba ci o wiele więcej niż mój widok z jednym małym drinkiem. -Nie byłabym tego taka pewna. Powiedziała i posłała mi swój zołzowaty uśmieszek. Miałam już coś powiedzieć, gdy drzwi do baru się otworzyły. Odruchowo się odwróciłam i zobaczyłam idącego w naszą stronę Matteo. Blondynka pisnęła i pobiegła w stronę chłopaka, rzucając się mu na szyję. Brunet zachwiał się lekko i mocno objął dziewczynę w pasie. -Kochanie, nie spodziewałam się ciebie tutaj. Powiedziała, wciąż wisząc na chłopaku. -Chciałem zrobić niespodziankę mojej księżniczce. Odpowiedział, a mi nagle zrobiło się nie dobrze. -Zaraz rzygnę. Powiedziałam i jednym haustem wypiłam całą zawartość kieliszka. -Luna, nie bądź zazdrosna. -Milcz padalcu. Powiedziałam i zeskoczyłam ze stołka. -Idę od was, bo budzicie we mnie, uczycie obrzydzenia. Zabrałam ze sobą moją skórzaną torebkę i skierowałam się w kierunku wyjścia.
