MOIRA メ Taehyung ✓

6.Bölüm •Daha güçlü olacağız•

[Hyerin]
"Yıllar önce birlikte ülkeyi terk ettiğin çocuk."

Dudakları arasından dökülen kelimelerle olduğum yerden hareket edemezken sadece evden ayrılan bedenini izleyebilmiştim.
~~~
Hyerin ağlayarak ayrıldığı evde artık nefes alamadığını hissediyordu. Adımları eski parkta son bulurken biraz olsun nefes alabilmek, ağırlaşmış kalbini saran o yükten kurtulabilmeyi diledi.

"Bu saatte neden buradasın?"

Duyduğu sesle birlikte sallandığı salıncağı durdurdu ve kafasını kaldırıp o tanıdık sese döndü. Kararan hava yüz hatlarını gizlese bile onu tanıyordu.

"Öylesine... Saati farketmemişim."

Kızın kısık sesi hüznünü gizleyemiyorken onun için daha çok üzülüyor ama bir şey yapamıyordu.

"Beni aramalıydın."

Hyerin gülümseyerek yanındaki boş salıncağa doğru ilerleyen gence baktı. Tanışalı sadece beş ay olmuştu ama WooJin şimdiden onun en değerli arkadaşlarından birisi oluvermişti bile.

"Teşekkürler WooJin-Ah"
"Hyerin..."

WooJin bakışlarını ayak ucuna sabitlemiş, yanındaki kızın adını mırıldanırken ondan gelecek tepkiyi bekliyordu.

"Sorun ne?"

Derin bir nefes aldı ve yanındaki meraklı yüze döndü.

"Gidiyorum..."
~~~
Jimin evden gittikten sonra kalbimi ele geçiren ağırlıkla birlikte odama doğru yöneldim. Nefesim daralıyordu ve ben buna dur diyemiyordum. Adımlarım oturma odasının çıkışında son bulurken elindeki buruşturulmuş kağıtla birlikte SeoYeon karşımda belirdi.

"Bunu almak isteyebilirsin diye düşündüm."

Bakışlarım bir süre elindeki kağıtta oyalanırken ne yapmam gerektiği konusunda kararsızdım.

"İstemiyorsan senin için atabilirim."
"Hayır"

Güçsüz bedenime rağmen uzanıp kağıdı aldım ve yoluma devam ettim. Adını bile yeni öğrendiğim birisi için kavga etmemiz beni her şeyden daha çok yaralıyordu.

"Hyerin..."

Bakışlarım ardımdaki bedeni bulurken boş bakışlarımı onun mahçup bakışlarıyla buluşturdum.

"Ona kızma olur mu? Sadece kafası karışık."

Histerik bir kahkaha dudaklarım arasından kaçarken kavradığım kapı kulpunu bıraktım ve ona doğru döndüm.

"Peki ya ben? Benim düşüncelerim, benim kalbim... Bunların hiç mi önemi yok?"

Ani çıkışım karşısında afallasa bile geri adım atmadım.

"Hyerin öyle söylemek istemedim."

Kalbimdeki ağırlık beni boğmaya devam ederken birkaç adımla ona yaklaştım.

"Ne söylemek istedin peki? Sen burada sevgilinin yanındayken ben yıllardır neler çekiyorum haberin var mı? İlk defa her şeyi geride bırakmak, bazı şeylerle yüzleşmek için dönüyorum ve gördüğüm muameleye bak."
"Hyerin bilmediğin şeyler var."

SeoYeon belki de aramızdaki bu olayda en masum kişiydi ama şu anda canım yanıyordu ve ben bunu umursayabilecek durumda değildim.

"Senin de bilmediğin şeyler var."

Arkamı dönmüş gitmek üzereyken durdum ve tekrar ona doğru döndüm.

"Hayatımda ilk defa birisiyle güzel vakit geçirdim ve Jimin den gördüğüm muameleye bak. Ben bunu hakedecek bir şey yapmadım."