Kiss the Rain

chapter 3

Chapter 3

While everyone is so excited, Medyo nagulat naman sila sa pag ikot ni Stephen.

Katahimikan ang bumalot sa lahat sandali.

"Oh! Stephen Burcelo..." Maarting sabi ni Darleen na may halong landi. For I know, may thing siya Kay Stephen noon.But Stephen was so brat and snob, pareho kasi silang malandi. At hindi sila nagkakasundo sa mga hilig nito. And no one knows his true color. Ibinuhos lahat ni Stephen ang pangarap niya sa akin na alam niyang hinding hindi nito matutupad dahil sa Pamilya niya. Kaya lumalakas ang loob ko e.

Siya talaga ang naunang lumapit sa amin at nagbeso sa kaibigan ko bago sa akin.

Nagsunod-sunod na rin ang iba sa pagbati sa akin kaya tumabi si Stephen.

"Hindi ka man lang sumaglit kagabi." Tanong ni Seb.

"Ayokong iwan si Dad,e." Sagot ko nalang.

We all settled at the vacant room. May pa pizza si Dolly at Doughnuts. Natuwa naman si mommy na makita ang Kababata ko. Nahiya ako, yun ang totoo. Kung kaya ay tanging sagot lamang sa kanilang mga tanong ang nagiging pagsalita ko. Hindi narin nagstay si Stephen, ang sabi niya ay uuwi muna siya sa kanila.

Panay naman ang Kwento nila sa mga ganap dito habang wala ako.

"We wished you were here..." madramang sabi ni Dolly. Ang kikay niya at aakalain mong malanding maarte but she is just herself. Ganoon na talaga siya pero mabait naman yun.

"Ay,  Oo nga pala. Ikakasal na si Rain Kay Myrell. Alam mo na siguro iyun? It's all over the news and social media." maligayang palahaw ni Dolly.

And...ouch! Mukhang hindi ako nakapaghanda doon ah. It hit me like an arrow and I'm sure it reflects to my face. Namutla ako bigla. But in a single  second, Bumawi ako agad.

Hilaw akong tumawa.

"Syempre, naman."

And the awkwardness filled the room. Hinding hindi ako kailanman lumingon o sumilip man lang sa deriksyon niya. Ah!! Ang sarap umiyak sa hiya. Gusto ko nalang sanang maglaho nalang bigla.

A minute of awkwardness and silence, nagising ang aming mga diwa sa pagsara ng pintuan. Umalis siya nang hindi man lang namin alam kung nagpaalam.

In the other hand, nakahinga ako. Yun nga lang ay hindi ko matagalan ang tingin ng aking mga kaibigan.

"Kailan kaya gigising si Tito Rick, nang makapag night out naman tayo." si Dolly iyun.

"Yeah, I can compromise." Sagot naman ni Tim.

Ngumiti akong may hiya, alam kong alam nila ang totong vibes dito kaya nililihis nila.

Isang balita ang nagpagulo sa amin. Binalita ni Rain na may nangyaring masama sa magiging asawa ni Blake. Everyone panicked. Sa parehong ospital din kasi ito dinala.

Her family was crying, Blake can't cry because of furiousity. Makikita mo talaga sa mukha niya ang panggagalaiti. I feel him, only, they already knew the suspect. His ex-girlfriend. Ang brutal ng pagkakagawa nito sa fiance ni Blake. I can't imagine a woman can do such thing. She's a psychopath.

Mom pushed me to go home, she want me to rest. And I think it's  a good idea.  Naramdaman ko na ang pagod. Sinundo ako ni Stephen at hinatid sa bahay matapos kung magpaalam  Kay Dad.

Our home was very quite, may maid na sumalubong sa akin at inalok akong kumain kaya niyaya ko narin si Stephen. Doon nagkwentuhan kami.

"oh! Kumusta naman yang puso mo nang makita mo siya? Wag kang magsinungaling! I knew you." tumaas pa ang isang kilay niya.

Nagpigil ako ng ngiti. Naku Kahit hindi ako nagsasalita ay alam na niya ang nasa isip ko.

" Do you want an answer?" I asked him.

" Boom! Hahaha, wag na."

Sandaling Katahimikan ang pumagitna sa amin. Then he asked again.

"kailan kaba babalik ng Paris? Ahm, hindi sa minamadali kita ah, but you know..." He shrugged.

Ofcourse, Dad is my priority not my career this time. If he would ask me to stay then... I would.

I did not answer him.

As I checked my room, thousands of memories rushed in. Simula bata pa ako ay ito na yung room ko. Tatlong beses itong na renovate ayun sa edad ko. Dad would always be excited as I created my own interior design. He is always been my fan. He supported my ambitions, dahil iyun daw ang gusto niya. Ang matupad ko ang  mga pangarap  ko. But his expectations never go beyond migrating to other country. Ilang beses ko din iyung ipinaglaban sa kanya. At alam niyang nasasaktan ako sa tuwing tatanggi siya. Hanggang sa nakumbinsi ko na nga siya. At doon lumakas ang loob ko.

And I know love can wait if were truly meant for each other. But things happens otherwise.

Now.

I'm happy.

Happy for myself. Happy, for what I become and were I stood. I have my own fame and name. I've reached my ambitions and dream. And it's all worth it.

I guess.

Pero masaya nga ba talaga ako? Na Kahit sa aking pagtulog ay nakatali parin ako nakaraan? Nakaraang Hindi ko alam paano bitawan.

I know I don't have the place already, and I didn't hope for any. Kahit katiting ay hindi na ako umasa, yun ang sabi ng utak ko. At iyun naman talaga ang tama.

But for my heart. I knew I always long for him.

As I lay down my bed and put my earphones, dinala na naman ako ng malambing na musikang iyun sa aking matinding panaginip. Ang lugar kung Saan ko siya nahahawakan, nahahagkan at patuloy na minahal. I know it's wrong but I just used to it.

Dito, Mahal niya ako, at walang pagitan sa aming dalawa. Ito ang mundong kami lamang ang nag exist. Sa ganitong paraan ako nakasurvive sa ilang taong malayo sa kanya. Ilang beses ko na itong sinubukang tapusin ngunit sa huli ay marupok talaga ako. Hindi ko siya mabitawan, kaya Kahit man Lang sa panaginip ay pagmamay-ari ko parin siya.

The next following days were fine, Pero hindi parin nagigising si dad.

"Sofia, can I ask you a favor?" mom asked. Nasa labas kami ng ICU room ni dad.

"Ano yun, mom?"

I can see that she is hesitant. Para bang Kay bigat ng sasabihin niya.

"I'm asking you as your mom..." She said.

Kaya nagtataka na tuloy ako.

"Mom, you're so trill."

Huminga siya ng malalim bago muling nagsalita.

"Dito kana lang. Wag ka nang bumalik sa ibang bansa. Napagbigyan kana namin sa gusto mo. Sana naman, kami naman."

Hindi ako nakapaghanda sa sinabi ni mom. We've just talk about this last night.

❤Lyra

I'm back!