Kiss the Rain

chapter 21

Chapter 21

I feel so much pain.

I feel so drain and pained.

Masakit ang ulo ko, ang katawan ko at mahapdi ang mga braso. I got bruises for sure.

And when I tried  to move, I realized that I was tied. My hands were tied at my back. Also my feet. I panicked the moment I recall what happened before I passed out.

Ang nakakabinging pagsabog. The tensions and commotions. Bumilis pa lalo ang tibok ng aking puso. Was my bodyguards got shot? My shop was being bomb. Yung lalaking tumakbo sa harap ko at ang pagkahulog ng kanyang bag. It was all planned!

And where am I?

My heart pound so much. May busal ang aking bibig at may piring ang mga mata. Mas lalo lang akong natakot at nagpanic. I wanna cry and scream for help but I can't. Taas baba na ang aking dibdib sa paghinga at pag-ungol. But I think nobody notice that I'm awake dahil mukha namang walang ibang tao sa lugar na ito.

Nagpumiglas ako sa pag-asang maluluwagan ang mga tali o matanggal man lang ang piring upang makita ang lugar kung nasaan ako. Ngunit mas lalo lang nadagdagan ang sakit sa aking katawan. Nag isip ako Kahit papaano sa desperadong sitwasyon ko ngunit wala talaga akong magagawa.

I wanna cry but I know also that it won't help.

Naisip ko si daddy at kuya. Alam na kaya nila ang nangyari sa akin? Are they're looking for me now? I'm sure of it. Hindi nila ako pababayaan. So instead, I prayed na mahanap nila ako sa lalong madaling panahon.

I calm myself Kahit sobra-sobra na ang takot ko. Hindi ako gumalaw dahil ang sakit ng katawan ko. Kumikirot din ang ulo ko. At hindi nga nagtagal ay nakatulog akong muli.

Nagising ako kalaunan. Nauuhaw ako. Ganoon parin ang lagay ko. I wonder how long I been sleeping but instead of aiding my bodypain ay mas lalo lang sumakit dahil hindi naman ako nakahiga.

Umungol ako hoping for someone to response if ever meron nang tao. Kung kidnap for ransom ito syempre may magsisiguro buhay pa ako ngunit ilang ungol na ang ginawa ko ay wala talaga yatang tao.

Umungol ako sa hirap at sakit ng katawan at posisyon. Ang sakit na ng likod ko, gusto ko ng mahiga. I have only one in my mind for doing this to me. Ang nagpa-ambush Kay daddy. Sa tinagal ng panahong naging anak ako ni daddy ay ngayon palang may pagtatangka sa buhay ko, namin. Ngayon palang ako nadamay.

Nakakatakot pala talaga makidnap.

I startled when something scratching my foot. Nasipa ko agad ito at kumaripas naman ang kung anong peste iyun.

Shit! Daga!

Nandiri agad ako. Nagpupumiglas ako dahil baka meron pang iba. Shit! Anong lugar ito! Nag ingay pa ako lalo. Nasaan ba ang may gawa nito sa akin? Bakit nila ako iniwan?

Naiyak na ako sa sitwasyon ko.

I sob for I am so hopeless now. Nanghina na naman ako at mas lalo pang nauhaw. Hindi ko namalayan at nakatulog akong muli.

"Hindi parin nagigising? kailangan daw pakainin yan!" naalimpungatan ako sa boses na iyun.

"Ayoko ngang gisingin, mas mabuting tulog dahil hindi mag-iingay."

"E paano kung mamatay yan, e di patay din tayo! Gago!"

"Ikaw na."

"Tarantado! Natatakot sa babaeng walang laban, ulol ka talaga!"

I know it sounds stupid but I'm happy na meron nang tao. At least hindi na ako nag-iisa Kahit sila pa iyung dumukot sa akin.

"Hmmm!" ungol ko.