The day we met - on hold

•6•

Nadat we een goed uur hebben gesport, lopen we terug richting de kluisjes. Ik ga even snel langs de wc om mijn fles opnieuw te vullen met water. Na een paar flinke slokken loop ik, nog steeds hijgend, naar Noah en Jaden, die hun spullen al uit de kluisjes aan het pakken zijn. Ik heb zowel Mason als Jay niet meer gezien na mijn wedstrijdje op de loopband. Gelukkig. Denk ik?

Ik trek mijn tas uit mijn kluisje en veeg met een handdoek de zweetdruppels van mijn voorhoofd. Douchen doe ik straks thuis wel. Ik graai met mijn hand in mijn tas om mijn sleutels te zoeken. "Ik ben kapot!" zegt Noah. "Ja, lekker idee weer Rose, ik lig morgen weer heel de dag met spierpijn in bed!" lacht Jaden terwijl hij me een duw geeft. Mijn ondertussen gevonden sleutels vallen op de grond en ik schiet in de lach. "Heb je in ieder geval wel een excuus om in bed te blijven liggen." grinnik ik en Jaden en Noah moeten ook lachen.

Ik trek mijn scooter uit zijn standaard en rij naar huis. Het zonnetje staat in mijn gezicht en ik glimlach even bij het idee dat mijn kater ondertussen is verdwenen. Eenmaal thuis loop ik meteen door richting de douche.

Ik wikkel een handdoek om mijn dikke, natte haren en stap uit de douche. Ik gooi per ongeluk iets te hard de deur dicht en hoor mijn moeder vanaf beneden roepen of het goed gaat. "Ja hoor, het was de douche deur." roep ik terug naar haar. Ik smeer een crème op mijn gezicht en bekijk mezelf even in de spiegel. Over een week wordt ik 18. Dan ben ik officieel volwassen. Mijn kindertijd is zo snel maar toch zo langzaam gegaan. Er zijn veel lastige momenten geweest. Veel dingen die mij als persoon hebben veranderd... maar toch ben ik blij met wie ik ben. Ik heb lieve vrienden, een meestal lieve familie, een studie. Eigenlijk loopt mijn leven best wel goed op het moment. Maar toch... 18 jaar. Vaarwel zeggen tegen de kleine Rose doet pijn.

Langzaam loop ik in een oversized T-shirt en een legging de trap af richting de woonkamer. Mijn vader zit op de bank en staart naar de tv met een kop thee in zijn hand. Ik plof naast hem op de bank en pak mijn boek van tafel, waar ik al snel zo diep in zit dat ik mijn hele omgeving vergeet.

"Rose?!" Ik schrik op uit mijn boek. "Sorry pap, ik zat teveel in het verhaal." Mijn vader glimlacht naar me. "Ik vroeg of je al zin hebt in je feest zaterdag." "Ja! Het wordt echt heel tof! Zullen we straks tijdens het eten met mama bespreken hoe we het gaan doen?" vraag ik. Mijn vader kijkt me aan en we weten allebei dat we mijn moeder hier een beetje buiten moeten houden, ondanks dat we het natuurlijk wel met haar moeten bespreken. "Als jij wilt dat het een feestje in de kerk wordt wel!" grinnikt hij. Ik moet lachen. "Nee nee, we moeten het wel met haar bespreken, maar ik zal ervoor zorgen dat het het feest van je leven wordt!" Ik glimlach door de woorden van mijn vader. De band met mijn vader is een stuk beter dan die met mijn moeder. We liggen altijd zo goed op een lijn wat dit soort dingen betreft.

"Komen jullie eten?!" roept mijn moeder vanuit de keuken. Ik sta op en loop naar de keuken, waar ik op mijn vaste plek aan de eettafel ga zitten. Mijn moeder zet een grote pan met spaghetti op tafel. Ik schep mijn bord vol en begin te eten. "Hey mam, mijn feest he, zaterdag? Ik denk dat we even moeten gaan bedenken hoe we het gaan doen." Begin ik. "Ik wil het graag hier thuis geven. En aangezien ik 18 word, neem ik aan dat alcohol ook geen probleem is?" Mijn moeder glimlacht naar me. "Nee lieverd, alcohol is prima, en ik vind het ook goed als het hier gebeurt, als je alles zelf maar opruimt en ervoor zorgt dat je vriendinnen niet al mijn spullen slopen." Ik moet lachen. "Ik denk dat je daarvoor eerder mijn mijn vrienden moet zijn, mijn vriendinnen zijn daar te soft voor!" lach ik. Ook mijn vader moet lachen, maar mijn moeder's gezicht betrekt.

"Uhm ja... daar wil ik het nog even met je over hebben Rose. Ik weet niet of ik het een goed idee vind als er jongens komen op het feest. Noah en Jaden zijn prima, die ken ik ondertussen goed genoeg, maar je weet hoe het gaat met jongens op zo'n feest. Ze slopen alles, zoenen met ieder meisje, stoppen pilletjes in je drankje en ik wil niet eens weten wat er daarna allemaal gebeurt." Ik kijk mijn moeder verbaasd aan, mijn vader doet hetzelfde. "Mam, je bent niet serieus nu toch?!" Mijn moeder staart naar de tafel. "Ik wil graag een feest geven voor al mijn vrienden! En onder mijn vrienden vallen ook jongens, wat heel normaal is voor iemand van bijna 18!" Mijn stem verheft. Ik kijk naar mijn vader, maar hij zwijgt.

"Lieverd, ik wil niet dat je zo eindigt als al die meiden in het nieuws..." zegt mijn moeder. Waarom stelt ze zich altijd zo aan? "Ik ga niet eindigen zoals die meiden! Dit zijn mijn vrienden. Ik wil gewoon een verjaardagsfeest geven voor de mensen met wie ik omga, en daar horen jongens te komen." "Ik wil het gewoon niet hebben Rose." zegt mijn moeder. "Verdomme mam! Waarom kun je nou fucking nooit eens wat flexibeler zijn! Ik ben bijna 18!" Met deze woorden sta ik op van de tafel en trek snel mijn schoenen aan, waarna ik richting de achterdeur loop. "Rose!" Hoor ik mijn vader nog roepen, maar ik negeer hem en loop door. Waarom hielp hij niet?

Ik trek mijn scooter uit de schuur en muziek klinkt uit mijn oortjes. Het volume staat op zijn hardst en ik rij weg. Ik weet nog niet waarheen, maar ik moest gewoon even weg van huis. Ik laat mezelf leiden door de muziek en een traan loopt over mijn wang. Mijn moeder is toch ook 18 geweest? Waarom kan ze niet gewoon begrijpen hoe belangrijk dit voor me is. Ik wil het feest van mijn leven hebben. Maar ze moet het wéér verpesten...

Ik rij nog steeds rond. Het is ondertussen 11 uur. Ik rij door het bos. Ik denk dat het tijd is om richting huis te gaan. De muziek die door mijn hoofd galmt sluit me helemaal af van mijn omgeving. Wanneer ik het kruispunt oversteek hoor ik een hard geluid boven de muziek uitkomen. Ik kan niet helemaal plaatsen wat het is. Wanneer ik naar rechts kijk word ik verblind door 2 grote koplampen. Een harde klap volgt en daarna wordt alles zwart. Niets...