The day we met - on hold

•8•

POV ROSE

Langzaam open ik mijn ogen. Het licht doet pijn en ik sluit ze snel weer. Nadat ze gewend zijn aan het felle licht kijk ik om me heen. Ik ben in een verlichte, witte kamer. Ik draai mijn hoofd om en kijk naar de andere kant van de kamer, waar mijn moeder op een grijze stoel in de hoek zit. Ze ziet er moe uit, donkere kringen omringen haar ogen. Ze heeft haar telefoon in haar handen en leunt met haar ellebogen op haar knieën. Zodra ze opmerkt dat ik mijn hoofd naar haar toe heb gericht springt ze van de stoel en loopt ze snel naar me toe.

"Hey lieverd! Hoe voel je je?" vraagt ze. Ik kijk haar verbaasd aan. Ik bedenk me nu dat ik in het ziekenhuis ben. "Ehm ja ik denk het?" Ik wend mijn blik van mijn moeder af en probeer te herinneren hoe ik hier ben gekomen. Ik weet het niet. De deur van mijn kamer gaat open en mijn vader komt binnen lopen met twee bekers in zijn handen. Twee kleine rookwolkjes komen boven de bekertjes uit. "Ze is wakker, wil jij de dokter een seintje geven?" vraagt mijn moeder aan hem. Mijn vader knikt. Hij zet de bekertjes op het bijzettafeltje naast de grijze stoel, draait zich om en loopt de kamer weer uit. Aan mijn nog steeds verbaasde blik kan mijn moeder zien dat ik hier nog niet zoveel van begrijp. "Weet je nog wat er is gebeurd?" vraagt ze. Ik schud langzaam mijn hoofd. Ik kan me nog herinneren dat ik in de sportschool ben geweest, en dat ik daarna naar huis ben gegaan, heb gedouched en gegeten.

Mijn moeder vertelt me over de ruzie die we hebben gehad, over dat ik weg was gegaan op de scooter, en over de val met de scooter die ik heb gehad. "En toen kregen je vader en ik een telefoontje, via jouw telefoon, van de vrouw die de ambulance heeft gebeld. Ze hebben je opgehaald en naar het ziekenhuis gebracht. En je scooter is naar de garage gebracht." Ik kan me hier niks meer van herinneren.

Ik kijk even op de grote klok die aan de muur hangt. Het is 2 uur 's nachts. "Je bent ongeveer 3 uur bewusteloos geweest. Zover ze nu hebben kunnen zien heb je alleen een gebroken pols. Maar de dokter zal je zo nog verder onderzoeken nu je wakker bent." Ik knik langzaam. "Sorry mama... als ik gewoon thuis was gebleven was dit allemaal niet gebeurd." Ik kijk naar beneden en merk het witte gips om mijn rechter pols op. "Je hoeft je niet te verontschuldigen lieverd." zegt mijn moeder met een kleine glimlach op haar gezicht.

De deur achter mijn moeder gaat opnieuw open en mijn vader komt binnenlopen, gevolgd door een man in een witte jas. Mijn vader blijft aan het einde van mijn bed staan en de dokter loopt door. Hij steekt zijn hand uit. "Goedenavond. Dokter Smith. Hoe voel je je?" Ik beantwoord het gebaar van de man met mijn linkerhand en een glimlach verschijnt op zijn gezicht. "Sorry, stom van me." zegt hij. "Ik voel me eigenlijk best goed, ik kon me alleen de avond niet meer helemaal herinneren, en ik heb last van mijn hoofd." antwoord ik zijn eerder gestelde vraag.

De dokter doet een aantal testjes en concludeert daarna dat ik een lichte hersenschudding heb. "Het is logisch dat je je niet alles meer herinnert. Je ouders moeten je de komende 3 nachten om de twee uur wakker maken en een aantal korte vragen stellen, om je hoofd een beetje in de gate te houden. Verder mag je even niet scooter en autorijden, en natuurlijk moet je zelf ook even kijken wat je allemaal kunt en wat niet. Maar verder ziet het er goed uit, dus mag je lekker met je ouders mee naar huis." zegt dokter Smith. Ondertussen ben ik wat opgewekter geworden. "Bedankt! Moet ik nog terug komen?" "Ja, ik zie je over twee weken terug om je gips eraf te halen, en dan check ik ook even snel hoe het met je hoofd gaat."

Nadat de dokter ons gedag heeft gezegd stap ik uit het bed. Mijn moeder geeft de zwarte legging aan die over de stoel hing. Wanneer ik hem aantrek merk ik op dat er een gat in zit, op de plek van mijn knie. Mijn vader moet lachen als hij het gat ziet, en ook ik schiet in de lach. Samen met mijn ouders loop ik mijn kamer uit naar de lift.

Ik draai me voor de zoveelste keer om en kijk naar de wekker op mijn nachtkastje. Het is 5 uur en ik heb nog vrijwel niet geslapen. Ik pak mijn boek van het nachtkastje en begin te lezen. Langzaam voel ik mijn ogen zwaar worden en net als ik in slaap val gaat de deurklink naar beneden en komt mijn moeder de kamer binnenlopen. "Sliep je al?" vraagt ze. "Ik viel eindelijk in slaap en toen kwam jij binnen." "Sorry, maar de 2 uur is voorbij, dus ik kwam alleen even kijken hoe het ging." Een glimlach verschijnt op mijn gezicht. "Het maakt niet uit mam, bedankt voor het checken." Mijn moeder stelt een aantal kleine vraagjes en staat dan weer op van de rand van mijn bed. Ze loopt richting de deur. Wanneer ze de deur open doet draait ze nog even om. "Welterusten." glimlacht ze met een knipoog. "Slaaplekker, en nogmaals sorry voor gisteravond..."

Wanneer ik voor de derde keer wakker gemaakt wordt door mijn moeder, besluit ik om uit bed te gaan. Langzaam loop ik de trap af naar de woonkamer. Mijn vader kijkt op van de krant en hij ziet er een stuk uitgeruster uit dan gisteravond. "Goedemorgen." zeg ik. Ik wrijf in mijn ogen en haal een hand door mijn haar. "Goedemorgen, heb je een beetje kunnen slapen?" Ik knik en plof aast hem op de bank. "Thee?" klinkt vanuit de keuken. "Graag." antwoord ik mijn moeder, die een moment later met een grote mok thee aan komt lopen.

Mijn moeder komt op de grote zwarte stoel naast de bank zitten en en legt haar handen op haar knieën. "Rose, we moeten het even over je verjaardag hebben. Ik weet dat het misschien een beetje snel is, na onze ruzie gister, maar ik wil je alvast even voorbereiden op het feit dat je feest waarschijnlijk niet zo groot kan zijn als dat je in gedachten had. De dokter heeft gezegd dat je voorlopig even rustig aan moet doen en dat je harde geluiden moet vermijden." begint ze. Mijn gezicht betrekt. Als ik gewoon had ingestemd met mijn moeder gister, had ik nu in ieder geval een feest kunnen geven zaterdag, dan maar zonder jongens...