The day we met - on hold

•14•

POV ROSE

De rode vlekken onder mijn ogen zijn nog niet helemaal verdwenen, maar iedereen weet toch al dat ik heb gehuild dus het maakt me niet meer uit. Ik schuif mijn stoel naar achter, en werp Mason een blik toe, waarna hij zijn ogen op zijn bord slaat en met zijn vork in zijn eten begint te prikken, duidelijk beledigd. Ik kijk de tafel rond. Gelukkig is iedereen weer normaal in gesprek, en is niet alle aandacht op mij gericht.

"Ik ga ontploffen als ik straks op sta!" lacht Caitlyn. "Ik denk dat ik ook ga ontploffen als ik blijf zitten hoor." grinnikt Kylo, waarna heel de tafel in de lach schiet. Ik neem de laatste hap van mijn pasta en schenk daarna het laatste slokje rosé mijn mond in. Alice en Ryan staan op en trekken hun jassen van de rugleuning, gevolgd door de rest van de tafel. "Hoe zijn jullie gekomen?" vraagt Ryan aan Donna en mij. "We zijn met de metro, dacht dat dat wel makkelijk zou zijn." antwoord ik hem. "Jaja, en dan bij ons achterop de fiets zeker, makkelijk voor jou ja!" Grinnikt hij. "Geintje, wij zijn ook met de metro." Ik schiet in de lach en prik met mijn vinger in zijn zij, waardoor hij met een spastische beweging achteruit springt.

Druk in gesprek met Caitlyn loop ik de grote bioscoop binnen. "Ik ga de kaartjes scannen, be right back." zegt Kylo. "Is goed, moeten we iets van popcorn ofzo voor je meenemen?" vraag ik. "Nee, ik eet wel een klein beetje met jullie allemaal mee." Ik knik en Kylo haalt zijn hand door zijn zwarte haren, waarna hij zich omdraait en richting de betaalautomaat loopt.

Onderweg naar de zaal drukt Kylo een kaartje in mijn hand. Ik glij snel met mijn ogen langs het kaartje om te kijken waar ik zit. Rij 7, stoel 2. Ik ga naast Caitlyn op de juiste stoel zitten. Aan mijn andere kant staat nog 1 lege stoel. De grote zaal is al aardig gevuld met allemaal mensen van ongeveer onze leeftijd. Mason komt naast me staan en schuift zijn kaartje voor mijn ogen. Rij 7, stoel 1. Fijn. "Wat een toeval weer he?" Grinnikt hij. Ik rol mijn ogen en draai me zonder iets te zeggen om, zodat ik met Caitlyn kan praten tot de film begint.

Kippenvel loopt over mijn ruggengraat bij het overlijden van de hoofdpersonage in de film. Haar kinderen staan roerloos toe te kijken. Het bloed druipt langs het gezicht van de vrouw op de grond. Opeens springt Mason op van zijn stoel en loopt snel weg zonder iets te zeggen, ik kijk hem na wanneer hij de zaal uit loopt. Ik draai mijn hoofd naar Caitlyn. Ze kijkt me vragend aan en haalt dan haar schouders op. Snel sta ik op en loop de zaal uit om Mason te gaan zoeken.

Net buiten de grote glazen deur van het gebouw zie ik een stukje van Mason's donkerblauwe jas. Ik loop richting de deur en duw hem open. Mason leunt met zijn rug tegen de stenen muur naast de deur aan. Hij neemt een diepe haal van zijn sigaret en blaast hem vervolgens gemengd met een zucht uit.

"Hey." begin ik langzaam. Mason heeft me blijkbaar niet aan zien komen en kijkt geschrokken om. Onder de schaduw van zijn capuchon zie ik zijn dikke ogen. Heeft hij gehuild? Ik kijk hem diep in zijn ogen aan en denk een glimpje onzekerheid te zien verschijnen. "Sorry, ik wilde je niet laten schrikken." zeg ik snel. "Maakt niet uit." zegt hij kortaf. Ik pak mijn pakje sigaretten uit mijn jaszak en steek er een voor hem op, ter vervanging van de vorige, die ondertussen op is. Ook voor mezelf pak ik een sigaret en ik ga naast Mason tegen de muur aan staan.

"Je zal wel denken." Klinkt na een paar stille minuten. "Ik denk helemaal niets, ik kwam alleen maar even kijken of alles goed met je ging, maar ik merk dat je er niet over wilt praten?" Ik draai mijn hoofd naar hem toe en haal een hand door mijn dikke haren. "Mijn moeder is een half jaar geleden overleden, en ik trok het gewoon even niet." zegt hij voorzichtig. "Oh jezus. Gaat het een beetje?" In zijn diepe, blauwe ogen zie ik de pijn branden. Natuurlijk gaat het niet. "Eigenlijk weet niemand het nog van de vriendengroep, dus graag je bek houden." De pijn in zijn ogen verdwijnt, samen met het kleine stukje vriendelijkheid die ik even dacht te zien.

"Maar waarom vertel je het mij wel dan?" vraag ik voorzichtig. Hij haalt zijn schouders op. "Gewoon impulsief denk ik." antwoord hij. "Hoe is het gebeurd als ik vragen mag?" Mason draait zijn hoofd en kijkt me geschokt aan. Zijn ogen slaan op de grond en hij begint sneller te ademen. "Sorry, je hoeft het niet te vertellen." Nerveus punnik ik aan mijn nagels. Mason trapt zijn sigaret uit op de grond en richt vervolgens zijn hoofd weer op. "Ongeluk" zegt hij grof, waarna hij zich omdraait en door de glazen deur terug naar binnen loopt.

Ik blijf in mijn eentje buiten achter. Wat is er toch met die jongen? Hij moet heel veel pijn hebben gehad. Hij stelde zich even zo kwetsbaar op, maar het duurde maar zo kort. Er is iets met hem wat ik heel graag wil uitzoeken.

"Guys, ik ken jullie natuurlijk nog maar een klein weekje, maar ik vier overmorgen mijn achttiende verjaardag, en ik zou het leuk vinden als jullie komen!" zeg ik vrolijk wanneer we vanaf de bioscoop richting de metro lopen. "Jaa leuk! Love it!" zegt Emma. "Ja nice, is er iets wat je graag zou willen hebben?" vraagt Jay. "Eh nee niet per se, jullie gezelligheid is al genoeg!" Ik ben blij dat iedereen enthousiast reageert. Ergens was ik bang dat het raar was om ze uit te nodigen, aangezien we elkaar nog maar zo kort kennen.

"Tot morgen!" Ik zwaai nog even naar de groep wanneer Donna en uit uit de metro stappen. "De film was echt goed. Wat gingen jij en Mason nou opeens doen eigenlijk?" vraagt Donna. "Eh, Mason en ik vonden hem saai, dus we gingen roken." Donna kijkt me vragend aan. "Dus eerst doet hij je pijn, dan negeer je hem heel de avond, en opeens ga je samen met hem roken?" Shit. "Ja blijkbaar, ik wist ook niet dat het zo zou lopen." Donna haalt haar schouders op. "Okey, nou fijn in ieder geval dat jullie geen ruzie meer hebben dan." Ze gaat er niet verder op in en daar ben ik heel blij mee.

"Slaaplekker Don! Bedankt voor de gezellige dag en avond!" Ik geef Donna snel een knuffel als we voor mijn huis staan. "Jij ook bedankt Rose, zie je morgen chicky!" Met deze woorden draait Donna zich om en loopt weg.

Hey! Sorry dat ik zo weinig publiceer atm😅. School is echt even heel erg druk, en ik heb buiten dat om gewoon even heel weinig vrije tijd over. Ik hoop dat jullie het nog leuk vinden! Vergeet ook niet te stemmen😘! Wat denken jullie dat er met Mason's moeder is gebeurd?😎