The day we met - on hold

•9•

Nadat ik samen met mijn ouders heb ontbeten schuif ik mijn stoel naar achter en sta ik op. Mijn telefoon trilt in de zak van mijn joggingbroek en ik pak hem eruit. Donna's naam verschijnt op het scherm. "Mag ik straks met Donna wat drinken bij die nieuwe tent in de stad?" vraag ik aan mijn ouders na het lezen van Donna's berichtje. "Je moet rust nemen van de dokter Rose. Als je zaterdag je feest nog wilt geven denk ik niet dat het heel slim is." zegt mijn moeder. Uit mijn ooghoek zie ik dat mijn vader haar een blik schiet waardoor ze snel van gedachten verandert. "Oke, maar niet te lang weg blijven!" Ik geef haar een knuffel en mijn vader een knipoog en daarna loop ik de trap op om me te verkleden.

In een zwarte spijkerbroek met daarop een wit blouseje met bikerjasje loop ik weer naar beneden. Ik zeg mijn moeder gedag, die de keuken aan het schoonmaken is. "Tot straks mam!" "Veel plezier, en doe voorzichtig!" antwoordt ze zonder van haar werk op te kijken. Mijn vader zit op de bank met een koptelefoon op. Ik probeer zijn aandacht te trekken door een dansje voor zijn neus te doen, en zodra hij opkijkt zwaai ik naar hem. "Tot vanmiddag!" lacht hij. Ik stap snel in mijn zwarte sneakers en trek mijn jas van de kapstok.

Het regent onwijs hard buiten. Gelukkig zie ik de auto van Donna al op de oprijlaan sta zodra ik door de deur naar buiten stap. Ik zet mijn capuchon op en loop snel naar de auto. "Hey!" hijg ik wanneer ik de warme auto in stap. Donna heeft me een snelle knuffel. "Hey Rose! Hoe is het nu met je?" Ik steek mijn handen in mijn zakken om ze op te warmen en leg Donna uit dat ik rustig aan moet doen, maar dat ik er verder opzich niet heel veel last van heb.

Donna houdt de deur van het café voor me open en ik loop achter haar aan naar binnen. Het is een schattig plekje. In het midden staat een ronde, bruine bar met daaromheen allemaal kleine tafeltjes. Aan de geur van het nieuwe leer van de stoelen is te merken dat het café er nog maar net staat. Donna gaat aan het tafeltje aan het raam zitten. Ik hang mijn jas over de stoel tegenover haar, maar blijf staan zodat ik wat drinken kan halen bij de bar. "Ik loop wel even naar de bar, wat wil je hebben?" vraag ik aan Donna. "Doe maar een colaatje alsjeblieft." antwoord ze. Ik knik en daarmee loop ik weg.

Ik sta te wachten aan een lege bar. Na een tijdje komt een lange jongen de hoek vanuit de keuken omlopen. Het is Mason. Zijn fel blauwe ogen vallen meteen op de mitella die om mijn arm hangt. "Zo wordt het een stuk makkelijker om je te verslaan op de loopband!" Grinnikt hij. Mijn ogen slaan op de grond en ik moet lachen.

POV MASON

Rose's bruine krullen dansen langs haar gezicht en haar perfect witte tanden glimmen wanneer ze lacht. Nee, ze haat me waarschijnlijk, ik kan niet zo over haar denken. "Maar even zonder grappen, wat is er gebeurd?" vraag ik oprecht geïnteresseerd. Waarschijnlijk had ze weer een gemene opmerking verwacht, want ze lijkt verbaasd door mijn vraag. "Ik ben eergisteravond gevallen met de scooter in het bos." antwoord ze. Mijn gezicht betrekt en ik voel mijn hart sneller kloppen. "Serieus? Waar?" "Op het kruispunt voorbij de grote boerderij." Rose laat zichzelf op een barkruk zakken.

FUCK. Het was Rose. Ik heb Rose aangereden en ik heb haar laten liggen. Ze weet überhaupt niet eens dat ze is aangereden. Mijn handen beginnen te trillen en ik probeer met alle macht niet in paniek te raken. "Jezus, en nu?" vraag ik. Rose vertelt me over de hersenschudding en over haar pols. Verdomme, als ik had geweten dat zij het was had ik natuurlijk nooit doorgereden. Ik had sowieso niet door moeten rijden, wie het dan ook was. Een rilling van schuldgevoel en zelf-haat loopt over mijn rug.

POV ROSE

Mason stopt ongemakkelijk zijn handen in de zakken van zijn zwarte schort. Het lijkt wel of hij zenuwachtig is. Komt dat door mij? Ik kijk achter me en zie Donna op haar telefoon zitten. "Genoeg over mij gepraat nu, Donna zit op me te wachten." Grinnik ik. Een kleine glimlach vormt zich op Mason's lippen en zijn kuiltjes worden zichtbaar. Eigenlijk is hij... Nee, dit kan echt niet, volgende keer heb ik gewoon weer ruzie met hem.

Ik zeg Mason gedag nadat ik het afgerekend en loop met de glazen terug naar de tafel, waar Donna nog steeds zit te wachten. "Jezus, moest de cola van de andere kant van de stad komen ofzo?" Grinnikt ze. Ik moet lachen en buig iets naar voren. "Nee, Mason stond achter de bar, en geloof het of niet, maar hij deed gewoon een soort van aardig." leg ik zachtjes uit. Donna kijkt meteen naar achter. "Don! Niet zo duidelijk kijken!" Donna lacht en draait zich weer om. "Rustig! hij zag het toch niet." Grinnikt ze en ik rol lachend met mijn ogen.

Nadat we een uurtje hebben zitten kletsen licht het scherm van mijn telefoon, die naast me op tafel ligt, op. Mijn vader heeft geappt. "Don, ik moet weer richting huis." zeg ik, terwijl ik naar mijn vader stuur dat ik eraan kom. "Is goed, ik gooi je wel even thuis af." "Je bent een schat!" Ik werp een luchtkus naar haar toe en Donna gebaart dat ze hem heeft ontvangen.

"Ga je morgen gewoon naar school?" vraagt Donna. We staan al een kwartier stil op de oprijlaan van mijn huis en kletsen nog een beetje terwijl ik moed aan het verzamelen ben om de regen in de stappen. "Ja, ik stop er gewoon een paracetamolletje in en dan moet het vast goed komen." zeg ik. Donna grinnikt. "Zolang we nog hier wonen, ga ik niet naar de eerste twee hoorcolleges, dus als jij die ook skipt kan ik je op komen halen morgen ochtend." stelt Donna voor. "Tuurlijk ga ik daar niet heen, dan moet ik al om 4 uur 's nachts weg! Dus je zou echt de beste zijn als ik mee mag liften!" Donna moet lachen. Nadat ik haar gedag heb gezegd trotseer ik de regen en trek ik een klein sprintje naar de voordeur.