The day we met - on hold

•25•

POV ROSE

"Rose?" Mason's ogen branden in die van mij. "Ik was bij Donna, hoezo?" Ik probeer mijn adem zo gecontroleerd mogelijk te laten verlopen. Mason fronst zijn wenkbrauwen en ik krijg het gevoel dat hij weet dat ik niet bij Donna was. "Voor wie lieg je nu, want ik weet dondersgoed dat je daar niet was. Donna was namelijk met Jay bij de sportschool, zonder jou." Hij verheft zijn stem.

Ik zucht diep en verbreek het oogcontact. "Sorry, ik dacht dat je me niet zou laten gaan als je wist naar wie ik toe ging." geef ik toe. "Waar was je?" Ik sla mijn ogen op de grond. Mason zet een stap naar mij toe en legt zijn hand onder mijn kin, zodat ik hem wel moet aankijken. "Rose, zeg me gewoon waar je was." zegt hij met een geïrriteerde ondertoon. "Ik was bij Tyler." zeg ik.

Mason laat mijn kin los en zet een stap naar achter. "Tyler als in, je ex Tyler die jou maanden lang heeft gebruikt en vervolgens op je verjaardag kwam om die vervolgens te verpesten?" Ik knik. "Waarom lieg je hierover tegen me?" Zijn ogen staan kil, gekwetst. Het voelt alsof mijn maag in de knoop ligt. "Sorry Mason, ik wilde gewoon niet dat je me tegen zou houden."

"Al zou ik je tegenhouden?! Heeft hij je aangeraakt?" vraagt hij. "Nee Mason, hij is veranderd denk ik." probeer ik. "Rose, je had gewoon niet moeten liegen, hij had je van alles kunnen doen, ik was met je meegegaan als je het gewoon had verteld."

"Dat is nou juist het probleem, ik wilde dit zelf doen en niet dat jij als een of ander schoothondje achter me aan zou komen en mijn reddende engel zou zijn Mason! Tyler en ik hebben gewoon gepraat, hij heeft me met geen vinger aangeraakt." schreeuw ik. "Schoothondje? Is dat hoe je me ziet Rose? Ben ik een schoothondje wanneer ik mijn vriendin probeer te beschermen voor haar ex die haar maanden lang heeft gebruikt? Want dan weet ik genoeg!"

"Ja! Je kent alleen de slechte kant van hem, maar hij is toch echt de jongen waar ik een jaar geleden zo smoorverliefd op werd, om zijn lieve innerlijk, dus ik wilde dit alleen doen, omdat ik Tyler ken en vertrouw, ondanks wat er is gebeurd." Mason slaat met zijn vuist op tafel. Hij loopt met een boog om me heen, richting mijn voordeur. "Je had niet moeten liegen Rose, had het gewoon uitgelegd en ik had je gelaten, maar dit is toch wel een ander level van vertrouwen." Teleurgesteld opent hij de deur en loopt hij weg.

Ik staar voor een tijdje naar de deur. Tranen van woede en schuldgevoel lopen over mijn wangen. Hij probeerde me inderdaad te beschermen, maar het had hoe dan ook op ruzie uitgelopen. Als deze ruzie niet had plaatsgevonden hadden we wel ruzie gehad over het feit dat hij mee wilde gaan terwijl ik dat niet wilde.

Ik loop naar de bank en haal mijn telefoon uit mijn zak. Ik besluit Noah te bellen, ik heb hem te weinig gesproken deze week. Mijn ogen voelen dik van het huilen.

"Heyy, ik wilde jou ook net bellen." klinkt van de andere kant van de lijn. Ik glimlach even door zijn enthousiaste begroeting, Noah is altijd vrolijk, je moet veel doen om hem boos of verdrietig te maken. "Hey, we hebben elkaar veel te weinig gesproken deze week."

"Precies, zin om langs te komen? Ik verveel me al heel de dag en niemand is thuis. Oh en ik heb trek in pizza." Ik grinnik even door zijn woorden. "Nou die pizza heeft me overgehaald, ik ben er met 10 minuutjes."

Het is druk buiten. De straten zijn gevuld met voornamelijk toeristen, met camera's om hun nek en ijsjes in hun handen. Ik wacht even met lopen tot het stoplicht op groen staat. Aan de overkant van de straat staat een groep vrienden selfie's te maken met een telefoon. Zo eentje die zo groot is dat hij niet eens normaal in je broekzak past.

Het stoplicht springt op groen en ik loop rustig verder. Een klein meisje met een roze rokje en twee staartjes op haar hoofd komt voorbij rennen. Ze heeft een muntje in haar rechterhand. Mijn ogen volgen het meisje, die haar muntje in de pet van een straatmuzikant legt. De man knikt dankbaar naar haar. Wanneer ik achter me kijk zie ik het meisje trots naar haar ouders rennen. "Ik heb het gedaan mam!" roept ze. "Goedzo lieverd, hij zal je heel dankbaar zijn." zegt haar moeder, en ze heeft een aai over haar haren. Zulke kleine dingen kunnen mij zo blij maken. Automatisch verschijnt er een grote glimlach op mijn gezicht.