CESUR

KİM BİLİR?

"E anlat bakalım günün nasıl geçti?diye sordu,"Müjgan.

"Çok iyi geçti anneanne. Sınavlarımdan 95 almışım. Kötü geçen matematik sınavımı biliyorsun.Açıklandı 55 almıştım.Oysa bugünkü çok iyi geçti.En az bir 85 bekliyorum dedi " Cem.

"Sana eğer çalışırsan düzelteceğini,yapacağını söylemiştim.Başaracağını biliyordum,hayatım dedi "Müjgan.Cem,geçmişinde Kerem,adında serseri,yaramaz bir sokak çocuğuyla arkadaşlık ediyordu.Çocuk cahil,küfürbaz,eğitimsizdi.Ailesinde de iş yoktu.Cem'i,bu konuda uyarmıştı.Ona bu çocuk konusunda dikkatli olması gerektiğini söylemişti.Cem,başta üzülmüştü,ve onu dinlememişti.Fakat sonunda çocuğun gerçek yüzü ortaya çıkmıştı.Cem'de,onunla oymamayı kesmişti,yolunu ayırmıştı.Zararın neresinden geri dönülse kardır.Değişir diye düşünmeyecektin.Kötü kötüydü,iyiyse iyi.Bu kadar basit.Çocuk yaşta bu tarz hatalar normaldi.Hatta bazen biz yetişkin yaşlılar bile hata yapabiliyoruz,diye düşündü,Müjgan.Hatasız kul olmazdı.Ders alındığı taktirde bunlar yaşanılacaktı,yaşanmalıydı.Bu tarz insanlar olacaktı.Cem,daha sonra kendisine anneanne çok haklıymışsın,ben eğitimli,kültürlü, arkadaşlar edinmeliyim,cahillerle işim olmamalı demişti.Oda bunun üzerine gülümsemiş,buna sevindim diyerek karşılık vermişti.Haftaya Müjgan'ı,Fransa'da, yaşayan yakın bir arkadaşıyla,onun kızı,ve torunu ziyarete geleceklerdi.Müjgan'da,Cem'de onları çok özlemişti.Birbirlerini severlerdi.Semahat,onunla aynı yaştaydı.45 yaşında doktor bir kızı vardı.Yıllar önce Fransa'ya,Paris'e,yerleşmişlerdi.Orada yaşıyorlardı. Fatma'nın,da  14  yaşında bir kızı vardı.Cem'le,yılda iki kez görüşseler de,iyi anlaşır,geçinirlerdi. Kızın ismi Buket,idi.Fransa'ya,çoktan alışmışlardı.Artık oralı olmuşlardı.Semahat'ın,kocası 48 yaşında bir avukattı.Güzel bir aileydiler,tıpkı kalpleri gibi.Onlar bu hayattaki en önemli şeyi başarmıştı.Neyi mi?insan olmayı.Müjgan,Edirne'de,yaşamaktan dolayı mutluydu.Sakin,huzurlu bir şehirdi,burası.Kimse kimseye karışmıyordu.Bu onun için önemliydi.Kendi arkadaş çevresini yıllar önce iyi oluşturanlardandı. Kötülere hayatından çıkmaları için çoktan yol vermişti.Onun çevresinde de , herkes tıpkı onun gibi kendi derdindeydi.Herkes kendi derdindeydi. Herkes kendi hayatından sorumluydu.Herkes kendi işine,hayatına bakmalıydı.Kimsenin hayatı kimseyi ilgilendirmiyordu.Bunlarla ilgilenen ya çok yalnız insanlardı, ya da psikoloji bozuktu.Onlardan da uzak durmakta fayda vardı.Çünkü psikolojisi bozuk,mutsuz insan başkasını da mutsuz ederdi.Müjgan,bu yaşına dek kendisini kim mutlu ediyorsa onlarla görüşmüştü.Diğerlerine ihtiyacı yoktu.Aslında onun kimseye ihtiyacı yoktu.O kendi kendine de yeterdi.Yetiyordu da.O hep şunu savunuyordu,bir kadın tek başına da yaşayabilir,kendi ayakları üzerinde durabilirdi.İnsan kendisiyle yetinmeyi bilmeliydi.O aslında biraz insanları anlamayı,onları yargılamadan önce dinlemeyi,bir kez de olsa bir şans vermeyi seviyordu.Baktı olmadı yolunu ayırıyordu.Onun işi anlamaktı.Bu şimdiye kadar hep böyle olmuştu.Fakat baktı ki,o karşısındakini anlamaya çalışıyor,anlıyor oysa karşısındaki kendisini anlamıyor,işte o zaman bu işte bir problem var, diyerek direk yolunu ayırırdı.Hiç uğraşıp,çekemezdi.O gençliğinde bu yollardan geçmişti.Uğraşırdı,ama,oda bir yere kadardı.İnsanlara bir kez şans verirdi,her kim olursa,ne yaparsa yapsın, fakat büyük bir hatada silmesini de bilirdi.İkinci şansı asla vermezdi.Çünkü sabrında bir sonu vardı. İşte şimdi 77 yaşında artık düşünemeyecek kadar yorgundu.Fakat bugünleri ölmeden önce gördüğü içinde mutluydu.77 yaşında ve hayattaydı.Daha başka ne isteyebilirdi ki?aldığı her nefeste ,her güne başlayışında içinden hayattayım,sağlıklıyım diyordu.Az ömrü kalmıştı.Ve bunu da, gittiği yere kadar iyi değerlendirmeye çalışacaktı. Şuandaki her şeyi,tek önceliği torunu Cem'di.Onu mutlu etmek için elinden gelen her şeyi yapmaya çalışacaktı.Ölene kadar.