CESUR

HAREKETE GEÇME VAKTİ

Artık vakit gelmişti.Harekete geçme zamanıydı.Bir an önce bu işi halletmek zorundaydı.  Bu  adam  her an  ona  zarar  verebilirdi.

Bazen tek bir kişi bile, bir insanın hayatını olumlu ya da olumsuz anlamda değiştirebilirdi.Elif,ile anneannesi hayatını olumlu anlamda değiştirmişlerdi.Bir zamanlar var olan anneannesi iyi ki vardı,ve tabi Elif' de.Anneannesini sevgi ve saygıyla anıyordu,çünkü o olmasa bugünlere gelemezdi.Ailesini kaybettikten sonra onu toparlayan tek kişi anneannesi olmuştu.Onu çok özlüyordu.Tıpkı ölen ailesi gibi.

İşte  bazen hayatını o kişi ile riske atardın.Değer miydi?bilemezdin,çünkü bazen aşkın gözü de kördü.O kişi için  ona  zarar  vermeye kalkanla bir  araya gelirdin. Tıpkı şu anda Cem'in,yaptığı gibi.

Hatta katil bile olabilirdin.Öyle bir hastalıktı,aşk.

Onun için yaşadığın şehri değiştirebilir,başka bir şehre,ya da ülkeye taşınabilirdin.Aşk bazen sabır isterdi,bazen de yürek.Herkes bu duyguyu yaşayamazdı.Anlık zevkler peşindeyken bu biraz zordu.İstek önemliydi.Genelde istenmezdi.

Çünkü çok zor olandı,aşk.Elde edilmesi zordu.

Zoru başaran,mutlu olan insanlarsa ,dünyanın en mutlu ve de şanslı insanıydılar.

Aşkı bulanlar çok şanslıydılar.

Sevgiyi ve de dostluğu bulabilense mutluydu.

Bazen ihtiyacımız olandır,sevgi.

Ve cesaret.

Bazen cesaret ve bazen de risk,demekti,aşk.

Acıydı,güzeldi de.Lezzetiyse sıra dışıydı.Delilikti.Delilik haliydi,aşk.Tutkuydu,bağlanma isteği,gözünün ondan başka hiç bir şeyi görmemesi,kalbe dokunma isteği ve içinden sürekli şunu tekrarlamaktı,sevdiğin eğer uzaktaysa,ve yanında değilse,içinden şöyle demekti;bazen de aşk,"Kim bilir belki bir gün karşılaşırız bir yerlerde".

Herkes bu hayatta sevmeyi beceremezdi.Bu yüzden sevebilenler,ve sevenler çok şanslıydılar.

Ve de mutlu.

Cem,ayrıca Elif,ile her buluştuğunda aradan yıllar geçse bile, tekrardan çocuk oluyordu.İçimizdeki çocuğu asla yitirmeyelim,dedi,içinden.Ayrıca insanın hissettiği yaşta olduğunu düşünüyordu.Onunla arada ciddileşiyor,arada da saçmalıyordu.Aşk bazen de, karşındakiyle gülüşmek,her konuda sohbet edebilmek,eğlenebilmek ve evet bazen de saçmalayabilmekti.O Elif,ile hepsini yapıyordu.Aşk bazen de, o kişiyi anlayabilmek,hayatına saygı duyabilmek,gerektiğinde kabuğuna çekilip,özgür bırakabilmekti.Aşk o kişiyle dost da olabilmekti.Ve hayatı birlikte paylaşmaktı.Hayat arkadaşı,sırdaş,paylaşım,birlikte yaşam,ve tabi her şeyden önemlisi ilişkinin kilit noktaları olan saygı,sevgi,ve de güven.Aynı şekilde de, dost olabilmeyi,dost kalabilmeyi başarabilmekti,aşk.

Unutma bazen tek bir kişi bile, hayatını olumlu ya da olumsuz yönde değiştirebilirdi.İşte anneannesi ve de Elif,olumlu bir biçimde değiştirenlerdendi.Kader yoktu.Hayatta seçimler,tesadüfler, ve de rastlantılar vardı.

Onlar hayatına anlam katmıştı.Ve hayatını tamamen değiştirmişlerdi.Bu çok güzeldi.

İşte, bu yüzden bazen tek bir kişi bile,çok,ama,çok önemliydi.

VAKİT GELMİŞTİ

Elif,  onu  aramıştı.

"Elif  canım  lütfen  bana  nerede  olduğunu  söyle".

"Söylüyorum diyerek"  telefonda adresi  söyledi  Elif.  Hızlı konuşmuştu.  Sesi  kısıktı.Zavallı  oldukça  korkmuş olmalıydı.

Koşarak  Elif'in,  tarif  ettiği adrese  doğru  yola  koyuldu.

Vardı.

Pişman değildi.

O onun canından çok sevdiği dostuydu. Onu  bu  eski,  belalı,  eski sevgiliden  koruyacaktı.

Bakalım ne olacak?dedi içinden.

Kapıya  sertçe vurdu. Kırdı.

Açar  açmaz  evin  içine  daldı. 

"Bırak  beni diyerek   bağırıyordu" Elif.

"Ne o lan bir  zamanlar altımda  zevkten kıvranıyordun  orospu bak  bana o  herifle kırıştırdın  gene  sana  döndüm  sen  benimsin  seni  seviyorum  asla  da  bırakamam".

"Ben  seni  aldatmadım bırak  beni".

"Karşı  koyma  bana".

"Bana  tecavüz  mü  edeceksin  lanet  olasıca?".

"Gerekirse  evet".

"Bitti  diyorum  bitti  biz ayrıldık".

"Hayır  asla".

"Bırak  onu  diyerek" adamı  sertçe  Elif'in,  üstünden  çekti  Cem.  Elif'in  üstü  başı dağılmıştı. Ağlıyordu. Yüzü kanıyordu. Burnu  ve de dudağı.  Çünkü dövülmüştü.  Adam  onu  dövmüş,  şiddet uygulamıştı.

Bu  büyük bir suçtu.

"Sana  ne  lan"  diyerek yumruk  yumruğa  birbirlerine girdiler.

Cem,  epey  dayak yemişti. Murat  daha  güçlü  çıkmıştı. Elif, sertçe ona   arkadan  vurdu.

Murat,  ah  diyerek  yere  yığıldı.

Elif,  hemen  polisi  aradı.

"İyi  misin?" diyerek Cem'e  sarıldı.

"İyiyim dedi  Cem.  Merak  etme  ya  sen?".

"Bende iyiyim".

Birbirlerine sarıldılar...