Miłość Nie Znika

Rozdział 7

Pov Eleven

Wstałam dosyć wcześnie, ponieważ reszta jeszce spała. Stwierdziłam że wybiorę się do łazienki, po drodze wstąpiłam do pokoju po moje ubrania. Wybrałam szarą luźną koszulkę i niebieskie jeansy. Wzięłam gorący, długi prysznic, umyłam zęby i uczesałam włosy. Wpadłam na pomysł aby zrobić dzisiaj śniadanie ponieważ było już po ósmej, a na dziesiątą mieliśmy znów spotkać się z resztą.
Wyciągnęłam na blat parę potrzebnych rzeczy i zaczęłam robić naleśniki. Kiedy już przygotowałam naleśniki, położyłam je na stół, później doniosłam syrop klonowy, jakieś konfitury i słoik czekolady. Gdy wszytko było gotowe, postanowiłam obudzić moich domowników, ponieważ nadal spali w najlepsze. Zaczęłam od Mike'a

Pocałowałam go w czoło po czym dodałam

-Wstawaj i leć do łazienki jeśli masz taką potrzebę, zaraz obudzę resztę a łazienka jest tylko jedna.

Chłopak lekko się uśmiechął złapał za swoją torbę z ubraniami i zniknął gdzieś w korytarzu.

Moim następnym celem był Will, nie zamierzałam go oszczędzać, więc wskoczyłam na jego łóżko i zaczęłam skakać. To nic nie dało więc dołączyłam do tego wykrzykiwanie:

"WILL WSTAWAJ ŚNIADANIE"

Nie sądziłam że tym zdaniem obudzę resztę, wsumie dobrze wyszło. Zaraz do pokoju przebiegli Jonathan Hopper i Joyce z wytrzeszczonymi o czami.
Ja tylko się zaśmiąłam i wróciłam do salonu.

Zjedliśmy razem śniadanie, później ja i Mike pozmywaliśmy talerze.
Tak jak przypuszczałam niedługo potem zjawiła się reszta. I zaczęliśmy rozmyślać od czego by tu zacząć.

-A może laboratorium?

Dustin postanowił przerwać ciszę która dominowała w domu od dłuższej chwili.

-Henderson dobrze myśli

Tym razem głos zabrał Steve, Hopper co chwilę skanował każdego wzrokiem

-No tak, ale skoro Hoppera wyrzuciło w starcount, może warto by zacząć właśnie tam?

Po pokoju rozszedł się głos rudowłosej.

-Ale powiedzcie mi, po co my tam wogóle teraz idziemy?

Zapytał poirytowany już czasem trwania rozmyśleń Mike

-Ponieważ musimy wybadać grunt, aby wiedzieć jak się przygotować Mike

Kiedy odpowiedziałam chłopakowi, ten zrezygnowany usiadł na kanapię i wbił wzrok w biały sufit.

-Mamy coraz mniej czasu

Powiedziała Robin wyraźnie zaznaczając ostatnie słowo.

-Więc nie ma na co czekać...

Joyce nie zostało dane dokończyć tego zdania, gdyż przerwała jej Erica.

- Kierunek Starcourt ludzie!

Pojechaliśmy tam na parę samochodów, ja jechałam ze Steve'm, Robin, Mike'm i Willem. Pod galerią byliśmy około dwadzieścia minut później. Wsyztko było nadal pozaklejane taśmami, ale nam to nie przeszkadzało, w środku budynku było strasznie pusto, mało co zostało z niektórych sklepów, w nielicznych "oknach" Można było dostrzec ubrania i inne tego typu rzeczy.
Zeszliśmy nawet na dół, 3 lata temu ktoś zaczął tu pracować, ze starcount wszytko wywieźli a galerię pozostawili samej sobie. Więc teoretycznie nie było tu nic groźnego.
A tak praktycznie w każdej chwili mógł nas zaatakować demogorgon. Mniej więcej zbadaliśmy naszą sytuację, pokręciliśmy się jeszcze chwilę po statcount po czym wróciliśmy do domu, omówić dokładniejsze plany działania.