Gökleri inletecek derecede yağan yağmur küçük köyümüzü bertaraf edebilir güçlükteydi. Şimşeklerin çıkardığı korkunç seslerle bedenim bir kez daha titrerken yersiz olan bu korkuma mâni olamamıştım. Bir süre gözlerim kapalı bir hâlde gök gürültüsünü v...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Tüm serzenişim ona aitti; suyun fısıltısına..."
***
❝Zifiri karanlığın tam ortasında başlamıştı hikayemiz. Ben ve o; yalnızca ikimizin olduğu bir dünya dilemiştim. Dileğim dudaklarımın arasından sessizce göğe doğru firar ettiğinde kaderin kırık çarkı dileğimle birlikte hızlıca dönmeye başladı. Çarklar birbirinin ardından hızlıca hareket etmeye başlarken göğü yaran kuvvetli bir şimşek ortalığı varlığıyla aydınlattı. Aydınlanan gökle beraber çarklar emir almışçasına dönmeyi bıraktılar. Ardından korkunç tiz bir ses ağıt gibi etrafta yankılandı. Ve düşler o anda istenmeyen gerçeğe dönüşürken; kader iki yol ayrımına girerek çoktan kabuğuna çekilmişti.
Mürekkebin her bir damlası sayfalara bulandığında her mısra bir destana dönüşmüştü. Ve en sonunda hikaye bir fısıltı ile sonlandı, suyun fısıltısına.❞
KIRIK KADER ÇARKI.
Derler ki bir kimsesizin kalbini kıran o kimsenin mutlu olduğunu görmeden gün yüzü görmez ve yaşattığı acının daha kötüsünü yaşamadan ölmezmiş. Ne kadar doğru olduğunu bilmediğim bu sözler zihnimin en kuytu köşesine kazınmış; bir zaman sonra sözlerin her bir kelimesini hatırlamamı istercesine yaralı geçmişime dair derin bir iz bırakmıştı.
Yaşamaya değer görmediğim hayatımda en yakınımdan duyduğum hakaret dolu, küçük düşürücü sözlerden ve haksız yere uğradığım anlardan bıkmış ve usanmıştım. Saydığım tüm ithamlar sırf başkaldırmalarım, itirazlarım sonucunda vuku bulurken küçük yaşta hayatın gerçek yüzünü öğrenmek zorunda kalmıştım. Tek başına uğraş vermenin zorluğunu ve yorgunluğunu omuzlarımda taşırken kimsesizliğin ne kadar da acı verici olduğunu öğrenmek aşamadığım ilk imtihanım olmuştu.
Yenemediğim imtihanım.
Sevgisizliğin beden bulmuş yıkık dökük bir evde, hayata canla başla gayret ederek yaşamaya çalışan on bir yaşında bir kız çocuğuyum. Ben Kayra Kate. Üç çocuklu bir ailenin en büyük kızı ve nedenini bir türlü anlayamadığım büyük bir nefretle bana kötü davranan Anesti'nin kızıyım. Babam Hepra görüp görebileceğim en iyi babalardan birisidir. Annemin kindar bakışlarına tezat sıcakkanlı, babacan tavırlarıyla küçük yüreğimin aldığı yaraları sevgisiyle saran bir adamdı.
Sevgisini şiddetle esirgeyen ve tam aksine sevgisini tüm içtenliğiyle hissettiren iki insanın içinde bulmuştum kendimi.
Bir dünyam vardı benim. Milyarlarca insanın yaşadığı, farklı kültürlerin, dillerin, dinlerin var olduğu bu gezegenden uzak, yalnızca sevdiklerimin içinde olduğu küçük bir dünya... Beni ayakta tutan hayalim ve kalbimde yer edinen diğer aile üyelerimdi dünyamın içindekiler. Hep kendime ait olan ve bana yeteceğini umduğum dünyamın bir tek kendi etrafımda dönmesini istedim. Ne yazık ki isteğim bir gece yarısı kapımızın bir grup asker tarafından sertçe çalınmasıyla son bulmuştu. Dünyam dönmeyi bırakmış, kurduğum hayallerimi sonsuzluğa doğru uğurlamak zorunda kalmıştım.
