Gökleri inletecek derecede yağan yağmur küçük köyümüzü bertaraf edebilir güçlükteydi. Şimşeklerin çıkardığı korkunç seslerle bedenim bir kez daha titrerken yersiz olan bu korkuma mâni olamamıştım. Bir süre gözlerim kapalı bir hâlde gök gürültüsünü v...
"Kötülük insanı zayıf düştüğü anda kıskıvrak yakalar. İnsanoğlu içine işleyen kötülüğe kanıp günaha bulaşırsa elde edeceği tek şey cehennemdir. Cenneti kazanmak yerine bir insan yanacağını bile bile neden cehenneme hizmet eder ki?"
"Sahne kapandı. Alkışlar alındı fakat kimse bilmesede gösteri daha yeni başlıyordu."
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
KESİLEN SAÇLAR.
***
Tik tak! Tik tak!
Zaman daralıyor!
Kötülük pusuda bekliyor!
Roler değişiyor!
Tik tak Tik tak!
Kim av kim avcı?
Saflar yerini alıyor!
Kötülük pusuda bekliyor!
Canavar masum kızı izliyor!
Kalemi hareket ettirmeyi bıraktığımda gözlerim yorgunca yazdığım satırların arasında gezindi. Boş bulduğum şu kısa vakti değerlendirmek için yazmaya karar vermiştim. Kitabın bitmesine daha çok vardı. Fakat olurda zamanında bitiremem endişesiyle boş bulduğum her dakikamı yazarak değerlendirmek istiyordum. İçimde kötü bir his vardı. Sabah saatlerinde huzursuzlukla uyanmıştım. Gördüğüm bir rüya beni uykumdan etmişti. Rüyamda bu kez ben ve Evando vardık. Rüyam hatırlamak istemeyeceğim kadar kötü iken istemsizce ürperdim. Gözlerimin önüne getirmeye korkmuş dinen fırtınalarım yeniden kopmuştu. "Bu bedel için güzel bir nedensin."
Bu rüyaların son bulmasını istiyordum.
Rüyanın etkisinden çıkarken derin bir nefes aldım. Önüme dönerek boş sayfaya uzunca baktım. Kalemi hareket ettirdim. "Canavar pusuda sessizce beklerken kırmızı gözleri bir an olsun her şeyden habersiz ona doğru yürüyenküçük kızın üzerinden ayırmıyordu."Duraksadığımda zihnimde geçen sahneyi gözlerimle canlandırdım. Kurgum gittikçe farklı bir boyut atlarken sonunun nasıl biteceğini yazarı olmama rağmen bilmiyordum.
Aklımda ne mutlu son vardı ne de mutsuz.
Sadece kocaman bir hiçlik.
Sırtımı sandalyeye yasladım. "Bugünlük bu kadar yeter." Eşyalarımı toparlayıp defterimi çekmecenin içine bıraktım. Bugün yapılacak çok iş vardı. Yolculuk için hazırlık yapmamız gerekiyordu. "Bir de şu mesele var." Ağrıyan başımı ovdum. Yarın pazartesi, öğretmenliğe ilk kez başlama günüm olsada gitmeyecektim. Ailemin hayata olduklarını bilirken pazartesi günü saraya gidemezdim. Onlara yeterince geç kalmışken daha fazla ertelemek istemiyordum. Çünkü her şey için geç kalabilirim. Bilge ve ben saraya mektup yollamamız gerekiyordu. Daha mesleğimin başına geçmeden izin istemek doğru olmasada buna mecburum.
