PARÇA

11.

Aylarımın çoğunu sokaklarda geçiriyordum, geceleri bile. Evimin yolunu unuttum desem pek yalan olmaz doğrusu, benim evim bir mezarlıktı artık. Yüreğimden her gün daha büyük bir parça kopuyor ve ben bunu fiziksel olarak bile hissediyorum. Bir şeyler gitmemi engelliyor buradan annem üşüyecek diye öyle çok korkuyorum ki şu yazın ortasın da her gün battaniye örtüyorum toprağının üzerine.

-Ben buradayım anne korkma, senin beni yetiştirdiğin gibi olamadım korkusuz olamadım koruyucu olamadım, koruyamadım seni o lanet adamın kirli ellerinden, sana da bulaştırdı o kiri. Seni koynumda saklayamadım anne bana kızmıyorsun dimi bunun için, sen bana kızamazsın ki hem dimi, evde top oynarken kırdığım anneannemden kalma biblo da bile saçımı okşamıştın 'üzülme birtanem kaza' demiştin ama ben hatırlıyorum sen o gece sabaha kadar ağlamıştın ben kapında bekledim, kapını dinlediğim için kızma bana kimseye söylemedim valla bak sana bile söylememiştim ama daha top oynamadım evde işte ağlama sen diye. Sana çok ihtiyacım var anne yine saçımı okşamana çok ihtiyacım var, saçlarımda dolaşan elle gözlerim kapanmaya başladı yüzümü toprağa yasladım

-Ben kimsesiz kaldım annem, sen benim herkesimdin ben kimsesiz kaldım, lütfen üzülme olur mu ? dudaklarımdan son dökülen kelimeler buydu karanlığa dalmadan önce.

Yüzüme düşen su lekeleriyle gözümü açtım yana yatmış ağaçlar yan duran ay görüş alanıma girerken

-Ben, ben özür dilerim farkında değildim seni uyandırmak istemedim sesle irkilip geriye kaçarken belime değen ince sızıyla doğrulmaya çalıştım ağrı artarken yüzüm istemsizce buruşmuştu

-İyi misin yani iyi misiniz? diye yaklaşmaya çalışan kızdan bir adım geri atmaya çalışırken durdu

-Yardım edeyim dedi başını eğip yüzünü silerken

-Yılan, yılan diye ikileyip yere hızlıca bastı başını kaldırıp

-Yılan sokmuş olabilir hadi dedi yanıma yaklaşıp koluma girmeye çalışırken kendimi geri çekip

-İlk değil dedim, anneme gözlerimle veda edip yavaşça ilerlemeye çalışıyordum mezarlığın çeşmesine ilerleyip su ile belimi yıkmaya çalışırken

-Benim yüzümden oldu izin verin yardım edeyim

-Dedim ya ilk değil hallederim gözlerimle üzerini tarayıp işime geri dönmüştüm pantolonumun kemerine elimi attığımda bir adım gerilediğini fark edip arkamı dönüp çıkardım kemeri belime sarıp hafif sıktım ağır adımlarla mezarlıktan çıkıp caddeye doğru ilerlerlerken elimle terimi silip titreyen bedenimi sabit tutmaya çalışıyordum

-En azından hastaneye götüreyim daha kötü olmadan diye ses duyduğumda yanımda duran arabaya baktım ve dönmeye başlayan yere, çok beklemeden arabaya binip başımı cama yasladım önüme uzatılan mendille terimi alıp akan trafiğe bakıyordum hastanede durduğumuz da arabadan inip içeriye ilerledim sarı kız yanıma gelip

-Yine mi yılan dediğin de acil müdahale odasında boş bir yatağa yatmıştım

-N'aber ahbap deyip koluma hafifçe vurduktan sonra iğneyi tek hamlede yapmıştı

-Durumu nasıl duyduğum sesle gözlerimi kapadım.

-Ah onun mu hiç merak etme ona hiç bir şey olmaz

-Nasıl yani

-Kendisi tam bir domuz da ondan dedi duyduğumu bilerek istifimi hiç bozmazken adım sesleri uzaklaşmıştı. Annem yine gelmemişti, aradan ne kadar zaman geçtiğini bilmiyordum.

-Şu kız, seninle gelen göndermeye çalıştım ama tam üç saattir oturduğu yerden kalkmadı dedi gözlerimi açıp kalktıktan sonra hastaneden çıktım.