Tımarhane [Düzenleniyor] [kitap olacak]

Şükredin Ona

Tablo ve dolaplar hareket etmeye başlamıştı ve Mitch bana son bir kez "Özür dilerim" der gibi bakıp kaçmaya başladı.O kadar hızlıydı ki 2 saniye içinde gözden kaybolmuştu. Ben olayın şoku içerisinde hala o odada olduğumu yeni farketmiştim. Arkamı dönüp kapıyı tekmelemeye başladım ama kilitliydi açmak imkansız gibiydi. Arkamı döndüğümde bir sürü ölü insan gözümün önüne geldi en önde o küçük kız vardı. Hepsi bana bakıyordu, gözleri bembeyazdı ve sanki.. kan ağlıyorlardı. Küçük kız parmağıyla beni işaret etti ve sonra hepsi kızın yaptığını yaptı ve bütün bıçaklar üstüme geliyordu. 

Ölmek üzereydim ve tek yaptığım kapıyı tekmeleyip bağırmaktı. Bıçaklar üstüme gelirken birden kapı açıldı ve bıçaklar yere düşüp ölüler ortadan kayboldu. Gelen Elliot tı. Elliot a sımsıkı sarıldım. Onu gördüğüme hiç bu kadar sevinmemiştim. O da bana sarıldı. 

E; "Ne oluyor ? Bağırdığını duydum. Sen iyi misin ?"

Birden Elliot u bıraktım ve kendime çeki düzen verdim. Her ne anlatacaksam beni anlamayacağını biliyordum. Bana deli muamelesi bile yapabilirdi. Ona ne diyeceğimi düşünürken göz göze geldik. Deniz gibi olan gözlerinde ki o parlama kaybolmuştu. O da bir şeylerden korkuyordu. Ona bunu soracaktım ama bugün değildi. Şimdi bir yalan bulmalıydım ve aklıma gelen ilk saçma  şeyi söyledim buna kendim bile inanmıyordum. 

R;"Şey. hm ben kilitli kaldım ve çok korktum."

Elliot bana inanmamıştı ama konuyu konuşmak istemediği belliydi. Bir an "Gerçekten mi ? Daha iyisini uykumda bile yaparım" diyecek sandım ama onun yerine bana "Mitch nerede ?" diye sordu. şimdi ne dieyecektim "Mitch dolaplar ve tabloların hareket etmesinden korkup kaçtı ve beni burada bıraktı. Bende sonra ölüler gördüm ve bana bıçak doğrulttular. Sonra sen geldin. Kahramanım benim." diyip üstüne mi atlayacaktım ? Bu olanlara buarada ki deliler bile inanmazlardı -Aslında artık deli olduklarından bile emin değilim bence çalışanlardan daha akıllılar- 

R;"Mitch..Mitch i Riley çağırdı." dedim en azından buna inanabilirdi. Yani ben öyle umuyordum. Bana bakıyordu. Çok yakışıklıydı. kendime bir tokat atmamak için zor durdum ve içimden "kes sesini saçmalama" gibi şeyler söylemeye başladım. Bu olaydan sonra bu kadar rahat olmam bana biraz tuhaf gelmişti.

E; "Hadi gidelim. Burası tüylerimi diken diken ediyor."

R;"Peki. Şey sen Mitch i yukarıda gördün dimi oradaydı. değil mi ?"

E;"Hayır, Hayır görmedim. Sen niye bu kadar heyecanlandın ki ?" 

R;"Ben mi ? Hiç" 

Tek kelime etmeden yola devam ettim. Bu arada Mitch in nerede olduğunu düşünmeye başladım. O sırada asansöre gelmiştik. Asansörün kapısı açıldığında o insanları yine gördüm. Bu sefer gülümsüyorlardı. Yine bana Bakıp bağırmaya başladılar ama bu sefer benim arkamdaki bir şeye işaret ediyorlardı. çok kokmuştum. Arkama baktığımda Mitch i gördüm. ağzı ve yüzü dikilmişti. ve o ölü insanlar onu yanlarına çekiyordu mitch bağırmaya çalışıyordu. yanıma bakıp Elliot un orada olup olmadığına baktım. oradaydı ama hiç tepki vermiyordu. Dalmış gibiydi. Ama en azından önceki sefer Mitch i ölü gördüğüm gibi onu da ölü görmemiştim. sonra içimden bir şey geçti ve yere yığıldım. Yerden zar zor kalkarken Mitch in onların yanına gidişini izledim. Mitch o ölülerin yanına gelmişti. Ölüler mitch i ortaya alıp bir çember oluşturdular ve bağırmaya başladılar ben onları izlerken küçük kızla göz göze geldim. Kız beni parmağı ile işaret etti ve o bıçaklar üstüme gelmeye başladı. Beni tam anlımdan vurduklarında gözlerim karardı ve acı içinde yere yığıldım. 

Yerde değildim. Odamdaydım. Ama evimdeki odamda değildim tımarhande ki odamdaydım. Bütün bunların bir rüya olmasını ne çok istemiştim oysa ki. kendime geldiğimde başımda Elliot duruyordu. 

E;" Hey merhaba." 

R;"Merhaba Ne oldu bana böyle ?" 

Başım çok ağrıyordu birden aklıma o kızın attığı bıçak geldi. Gerçek olmadığını biliyordum ama birden başıma bakma istediği duydum .Elimi alnıma koydum ve ne bir çizik ne de bir yara izi vardı. Rahatlamıştım. Elliot konuşmaya başladı. 

E;"Asansöre geldik ve sen.. başını çok şiddetli çarpıp bayıldın."

Yalan atıyordu. Başımı nasıl çarpabilirdim ki ?  Elliot a baktım. 

R;"Yalancı, Başımı çarpmadım ben.. ben."

Odayı incelemeye başladım ve yine o kızın resmini gördüm. Tam karşımdaydı. Ve tablodan sesler gelmeye başladı yine o şarkıydı. 

"Şimdi şeytan sizin için geliyor.

Ormanın derinliklerinde bir mezar sallanıyor.

Saklambaç oynamak için zaman yok 

Ruhlar aleminde mutluluğa yer yok 

Şimdi bir mezar sallanıyor

Şeytan başında seni bekliyor 

Ruhunu istiyor

O doymaz şeytan

Ruhunu yiyecek birazdan"

Kendimden tamamen geçmeden önce iki kelime söyleyebildim ve bunu neden söylediğimi hiç bilmiyordum.  

R;"Şükredin ona" 

Arkadaşlar okuduktan sonra oy verip yorum atarsanız sevinirim. önerilere de açığım. okuyan herkese tekkürler :3 (10 vote dan sonra hikayeye devam edicem)