Turuncu bir balığı bile sevmeyi beceremeyen ben, kuyunun dibinde sessiz çığlıklar atan eşsiz bir adam tanıdım.
Bana sevmeyi öğretti.
Sevdim.
Sevildim.
Hani hayat bir yapbozdur ya aslında. Bilmem kaç yüz parçalık.. işte o hiçbir zaman tam olamayan, y...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Fakat sana, 40 senedir vurgunum.
Onsuzken zaman geçmiyor, onunlayken ise zaman yetmiyordu. Ne zaman karanlık çöküp odama gitmiştim anlayamamıştım. Getirdiği yeni kitaplara göz attım. Hepsi birbirinden güzel ve eski romanlardı. Birinin kapağını açıp okumaya başladım. Henüz bir sayfayı bile yarılayamamışken kapı tıklatıldı.
Gecenin bilmem kaçıydı. Bu saatte kapımı tıklatıyor oluşu hiçte hayra alamet değildi.
"Müsait misin ?"sesi titremişti. Sesi gerçekten titremişti. Mühim bir hadise olamazdı ya ?
"Evet, gir."dedim. Sesim oldukça endişeli çıkmıştı.
Kapıyı ağır ağır aralayıp içeri girdi ardından usulca kapattı. Gecenin bu saatinde kapımı çalmasının karşılığında haklı bir sebep arıyordum.
"Uyumamışsın."dedi. Halâ, öylece kapının yanında dikiliyordu.
"Evet, uyku tutmadı. Bende kalkıp getirdiğin yeni kitaplara göz atayım dedim."
Elindeki kitabı bile şimdi farkedebilmiştim. Bana masal okumak ?
Gözlerimin anlamsız yere doluşunu engelleyemiyordum. Gözlerimi ondan kaçırıp önümdeki kitaba boş boş bakmakla yetindim.
"Hadi geç yatağına, saat geç oldu."dedi.
Uslu bir çocuk gibi yatağıma geçip uzandım. Üzerime yorganı çekip boş kalan kısıma oturdu. Kitabı açtığında sordum.
"Sen masal bilmiyor musun ?"
Yarasına tuz basmış olacaktım ki yutkundu. "Annem, çok erken veda etti. Zaten babam da masal bilmezdi."dedi ve bir masal bulmak için kitabın sayfalarını karıştırdı.
Bir masal bulduğunda okumaya başladı.
"Bir varmış, bir yokmuş. Evvel zaman içinde, kalbur saman içinde. Uzak mı uzak diyarların birinde bir kasaba varmış..."
