A life with Jeff (COMPLETED)

27~ Romance and Flashback

“Ah—aray, dahan dahan lang!” Napahawak ako sa balikat niya. Hindi kasi siya maingat sa ‘kin eh, kainis! Binitawan niya muna ako at tinitigan. I can feel the heat on my cheeks, damn! Namumula na naman ako leche, super in-love na talaga ako sa killer na ‘to. Sumandal muna ako sa puno habang nagtititigan kaming dalawa. Biglang tumahimik eh.

“Ipasok na kita?” Tiningnan ko na lamang siya ng seryoso, obvious ba? As in, hello? Marami kayang lamok dito mamaya! Okay lang ba siya, magpalamok kaming dalawa rito? Umiwas naman ako ng tingin sa kanya.

Tahimik kaming dalawa bigla. At heto na naman ang awkward sa aming dalawa. Bakit ba kasi palaging awkward ‘pag tumahimik? ‘Di ba pwedeng—nag-iisip siya kung paano niya ako buhatin papasok sa bahay? Naku, kasi naman, ang pagpatay lang ng tao ang alam niya. Minsan, napapaisip rin ako, paano ako nahulog sa isang Jeff the killer? Dati, kinakatakutan ko pa siya no’ng pumasok siya sa kwarto ko sabay banggit ng kataga niyang ‘Matulog ka!’ or ‘Go to sleep’. Pag-ibig nga naman, nakaka-ewan. Bumuga ako ng hangin at ngumiti, tila nabigla yata siya na bigla ko siyang nginitian.

“Ano?” Tumawa naman ako ng malakas, ‘di niya kasi alam ang mga bagay na tumatakbo sa isip ko. Ang kulit rin pala siyang tingnan kung nagtataka kung ano ang naglalaro sa isip ko, ano? As if naman, mababasa niya iyon pwera na lang kung mind reader siya. He grinned at bigla niya akong binuhat.

“Ah—hahaha! Jeff,” dinig kong ngumisi siya, at isa iyon sa mga bagay na gusto ko sa kanya. Lahat nga yata sa kanya ay gusto ko, except ang pagpapatay niya ng mga inosenteng tao. Pero ano’ng magagawa ko ba? He’s a killer. Oops, let me rephrase that, a serial killer.

Dahan-dahan niya akong dinala sa loob ng bahay, at—of course dumaan siya sa pinto, alangan namang dumaan siya sa bintana, ‘no? As if kaya niyang umakyat doon sa bintana na buhat-buhat ako. Ano siya, si Edward Cullen? Hmm, nagulat na lang ako dahil sa sofa niya ako binaba. Okay, meron naman akong kwarto pero—bakit dito pa sa sofa? Sa sala? Tiningnan ko siya ng seryoso habang siya naman ay nakatingin sa akin na may halong tukso. Wait—teka, baka mali ‘yong iniisip ko! Ayoko pa eh, I’m not yet ready for that thing. Bigla siyang lumapit at napahiga na ako sa sofa, oh no!

He cornered me, I lay down. Damn, namumula ako at pakiramdam ko na-te-tense ako na kinakabahan! Ewan, talaga bang gagawin niya iyon? Bigla niyang inilapit ang mukha niya sa ‘kin! Oh my gosh, as in malapit na malapit! Parang feeling ko, nag-e-exchange breaths kami sa sobrang lapit. Napapikit na lang ako nang idinampi niya na—‘yong labi niya sa akin. He kissed me torridly. Hindi ako makagalaw, as in—I froze.

Hindi ko namalayan na pumulupot na pala ang kamay ko sa leeg niya. Why I can’t control myself?! Damn, I feel that he wrapped his arms around my waist and I feel like—God! My heart began to palpitate! Iba na talaga ito, kailangan ko ‘tong putulin kasi—ayoko pa!

Napaupo na ako at I can feel his…his. Kasi, he’s sitting on my lap now. Shit, ayoko nito! I’m too young! Bigla akong pumalag sa pagkakahalik sa kanya. Tiningnan ko siya ng seryoso, as in straight to the eye. Napakagat ako ng pang-ibabang labi ko bago magsalita.

“I think I can’t do this right now. It’s not yet the right time.” Nakita kong biglang nandilim ang mukha niya na parang hindi ko alam? Nagbalik na ba siya sa pagiging isang Jeff the killer, not Jeffrey Woods? Nakita kong may hinawakan siya sa bulsa ng kanyang hoodie. No, no! That means—

“Then, go to sleep!” Inilabas niya ang kutsilyo niya at itinaas iyon. Nanlaki naman ang mata ko dahil—papatayin niya na ako! “NO JEFF!” I shouted. “You told me you love me, right?” Bigla niyang naibaba ang kanyang kutsilyo, at tumango. Well, I think we have to do this. I love him, normal naman siguro na kakabahan ka, ‘di ba?

I stared at him seriously, and I caught his lips. I kissed it passionately, siya naman ang pinaupo ko and I sat on his lap. I’m not an expert but I don’t know why I kissed him this way. From his lips, I kissed him down to his neck. Dinig ko ang pagbagsak ng kutsilyo na lumikha ng konting ingay. Bakit ko ginagawa ito? Pakiramdam ko, sa tuwing hinahalikan ko siya maraming flashbacks ang naiisip ko.

By then, he became aggressive to me.

“Hi, ‘di ba Leila ang pangalan mo?” Tanong sa ‘kin ng isang batang lalaki na nakita ko sa playground. Ngumiti ako sa kanya at tumango. Hindi ko alam kung bakit ‘di ko naisip ang tanungin ang pangalan niya. Hinawakan niya ang kamay ko at hinila niya ako papunta sa swing.

He’s mysterious to me, and as a six year-old girl, ngayon lang ako nagkaroon ng kaibigan—lalaki pa. So this boy, has brown sparkling eyes and it was perfectly matched with his light brown hair. Pinaupo niya ako sa swing at itinulak niya iyon ng mahina. Tumawa siya, his laugh— I can’t compare his laugh to other people. It was nice and cute, too. Nang nawili na ako sa swing, ako na lang mismo ang tumulak-tulak sa sarili ko. Nagswing na rin siya tulad ko. Naaliw kaming dalawa kaya naging masaya ako.

Minsan lang ako nagiging masaya, kung makatakas lang sa bahay. Hindi kasi ako pinapayagan ni Mama at Papa na lumabas baka daw kasi madisgrasya ako. Pero dahil mautak ako, I escaped to the house. Kaya napadpad ako sa playground na ‘to. Minsan nagbabakasakali kasi akong makahanap ng kaibigan. At heto nga siya, ang kalaro ko ngayon.

Nang nagsawa na kaming dalawa sa kaka-swing, napagpasyahan naming pumunta sa pond, at pinakain namin ang mga isda roon. Hindi ko alam kung paano ko mabigyan ng kahulugan ang kaibigan, ganito pala kasaya ang magkaroon ng kaibigan. You don’t have to find those right words for it. You feel it, and that 's the meaning of friendship.

“Oh, ‘di ba masaya ‘pag makakapaglaro ka? Ngayon lang kasi kita nakausap.” Ngumiti siya sa akin at umupo kaming dalawa sa damuhan. “Oh, so paano mo nalaman pangalan ko?”

“Parati na kitang nakikita rito, kaso lang sinusundo ka kaagad eh. Parang minsan kakarating mo lang, sinusundo ka na kaagad ng magulang mo.” Napangiti ako sa kanya, I giggled. Bumuntong hininga muna ako, paano ako makakapaglaro rito kung agad-agad akong sinusundo dahil baka daw kung ano ang mangyari sa ‘kin.

“Leila! Nako’ng bata ka, kanina pa kami nag-aalala ng Papa mo! Let’s go home!” Basta-basta na lang ako hinila ni Mama at ‘di na ako nakapagpaalam sa kanya, at heto pa ang masaklap. Kahit initial lang ng pangalan niya ‘di ko pa nakuha. Pinagalitan ako ni Mama dahil daw umalis ako ng bahay ng walang paalam. Kaya napagpasiyahan nila na lumipat na raw kami.

Nang lumipat na kami, walang taong lugar tanging bahay lang yata namin ang nakatirik. Meron namang playground kaso hindi naman ako sasaya, paano kasi, ang konti lang ng mga naglalaro roon, wala pa ‘yong batang lalaking nakilala ko sa dating playground ko. Kaya bawat picnic namin, hindi ako nag-eenjoy. Mas gusto ko kasi ang kalaro kong ‘yon. And few years passed, wala na akong balita sa kanya.

Bakit gano’n? Bakit naalala ko ang batang lalaking ‘yon? Kamusta na kaya siya ngayon? Buhay pa ba siya? May asawa na ba siya, may anak? O patay na? Patuloy akong hinahalikan ni Jeff. I hugged him tightly. He managed all of it until it ends. That was my first, romance. Bumuntong hininga ako and I kissed him on the forehead. Napahiga na rin siya sa sofa, buti naman at medyo may kalakihan ito na kasya ang dalawang tao.

Pakiramdam ko, nawala ang sakit ng balakang ko. I rested my head on his chest and he hugged me. Hinalikan niya ako sa noo at nilalaro-laro pa niya ang buhok ko. Wait, that was really fast. Sabagay, hindi niya siguro tinuloy dahil—kinakabahan ako? Yes, I think he feel it. Tahimik pa rin kaming dalawa. Pero walang nangyari sa amin. It’s just—that, nothing more and nothing less.

“I respect you, Leila. We’ll do it, if you tell me you’re ready.” I nodded, and I close my eyes.