ავტორი'ს P.O.V
ჰოსოკმა დიდი ხნის წინ გულში სამარე გაითხარა და თავისი შინაგანი სამყარო შიგ გამოამწყვდია...
* * *
იმ ღამეს, როცა მანქანაში ჩაძინებული და ნასვამი ენლი სახლში მოიყვანა თვალი წამითაც არ მოუჭუხავს. რამდენჯერმე ენლის ოთახის კარის ზღურბლთან იდგა და მას უყურებდა.
- უფრო ხშირად თუ დათვრები, უფრო ნაკლებად ჯიუტი და მკბენარა იქნები, მაგრამ სულ როგორ დაგათრო. - გაეღიმა და თავის ოთახში შებრუნდა.
დილით კი ჯონგუკი მის სანახავად თავის პატარა ვაჟთან ერთად მოვიდა და ჰოსოკს ქორწილის თარიღთან დაკავშირებით შეეკითხა.
- ზეგ. ზეგ ვქორწინდებით. არ მინდა ბევრი ხალხი იყოს... მყუდრო, პატარა წრეში მირჩევნია. დარწმუნებული ვარ ეს ენლისთვისაც უკეთესი იქნება.
* * *
ტელეფონს რეკავს და ენლი ცოტახანს ეკრანს უყურებს. უცხო ნომერია და ვერ გადაუწყვეტია უპასუხოს თუ არა, მაგრამ ბოლოს მაინც უპასუხა.
- გამარჯობა ენლი, აქ ხარ? მინა ვარ, ალბათ გახსოვარ.
- გ...გისმენ მინა, როგორ ხარ?
- მადლობა, კარგად. გავიგეთ, რომ შენი და ჰოსოკის ქორწილი ზეგ გაიმართება, ამიტომ მინდა გკითხო დახმარება ხომ არ გჭირდება?
- ამ... მე... არ ვიცი... - სახეზე აწითლდა და ყელი გამოუშრა.
- მოდი ასე მოვიქცეთ, 2 საათში ერთ-ერთ მაღაზიასთან შევხვდეთ და კაბა ავარჩიოთ, რას იტყვი? მაღაზიის მისამართს გამოგიგზავნი.
- კარგი... მადლობა.
ენლის ხმა იმდენად აკანკალებული ჰქონდა და გული ისე სწრაფად უცემდა, რომ ჰოსოკისთვის საყვედურების თქმა ჯერ-ჯერობით დაივიწყა. ურჩევნია დამშვიდებული გონებით იაზროვნოს.
როცა ჰოსოკს იმის გასაფრთხილებლად დაურეკა, რომ მინასთან ერთად კაბა უნდა აერჩია, ჰოსოკმა ცოტახანს იყოყმანა.
YOU ARE READING
Fear 🎭 [J.H]
Hayran Kurgu"ახლა სიკვდილი მართლაც სანატრელი გამიხდა. მხოლოდ საკუთარი თავის წყევლა შემიძლია. ჰოსოკმა იმის საშუალებაც კი არ მომცა, რომ საკუთარი თავი მომეკლა, თორემ აქამდე არ მოვიდოდი და სიცოცხლეს იმ სარდაფშივე მოვისწრაფებდი".