Black | Ongniel

1

Aradan geçen bir aydan sonra Daniel'in yaraları yavaş yavaş kapanmış yüzündeki morluklar ve şişlikler biraz daha iyi gözükmeye başlamıştı. Sungwoon'un kırdığını parmakları düzelmişti fakat kırık parmaklarla geçirdiği bir ay boyunca doğru düzgün bir şey yiyememiş hızla kilo vermişti. Ne kadar iyileşmiş olursa olsun bir ay önceki halinden eser yoktu. Her şeyden öte bütün acıları ve yaraları gözlerindeki ışığı söndürmüştü. Boş bakışlarının arkasında bir insan olduğunu söylemek neredeyse imkansız hale gelmişti.

Woojin arabanın anahtarını, kredi kartını ve son model cep telefonu Daniel'e uzattı.

"Navigasyonda bütün adresler kayıtlı Seongwu Hyung'un evi, Minhyun Hyung'un bürosu hepsi var. Cep telefonunda da tüm numaralar kayıtlı bunun haricinde bir telefon kullanman yasak. Ayrıca telefonu kapatman da yasak Seongwu Hyung istediği her an sana ulaşabilmeli." elini kafasına götürüp biraz düşündü. "Kredikartı araca yakıt alman için... Fişleri ve kart hareketlerini inceliyoruz yani aptalca bir şey yapmamanı öneririm."

Daniel kendinden küçük bu çocuğun ona emirler yağdırmasını kafa sallayarak kabullendi.

"Bir de gördüğün gibi burda herkes düzgün giyiniyor..." Daniel'in anlaması için bekledi fakat Daniel üzerindeki kıyafetlere bakıp boş bakışlarla ona döndüğünde devam etti. "Kazak kot pantolon buraya uygun değil. Bizim gibi takım elbise giymelisin."

"Benim öyle kıyafetlerim yok ki." Daniel gerçeği söylüyordu dolabında Woojin'in istediği tarz tek bir parça eşyası yoktu.

"O zaman Jisung Hyung'a söylerim yarın bir şeyler hazırlar, bugünlük böyle olsun." Woojin garip bir şekilde Daniel'e acımıştı. Seongwu bu yaptığını duysa ona kızardı ama patronu bilmeden bir şeyler yapmayı adet edinen tek kişi Jaehwan veya Jisung değildi.

Seongwu ve Baejin koridorda gözüktüğünde Woojin onları başıyla selamladı, Daniel yeni küçük arkadaşını taklit etti.

"Sen..." Baejin durup Daniel'i işaret etti. Seongwu da onun işaret ettiği adama baktı. "Ne kadar çabuk iyileşmişsin." Daniel'i bir ay önce gördüğünde yaşamasının bile mucize olduğunu düşünmüştü. Daniel Baejin'in burdakilerden farklı olarak iyi biri olduğu kanısına kapıldı bir an. Baejin Daniel cevap veremeden devam etti.

"Asılabiliyor musun bari?" dedikten sonra kıkırdadı. Onun kıkırdamasına Seongwu'nun kahkası eşlik etti. Daniel Woojin'in de tıslar şekilde güldüğünü duyabiliyordu.

"Evet." dedi diğerlerinin gülüşü kesildiğinde. "Eskisinden daha iyi asılıyorum sayenizde." bir ölüm sessizliği oluştu Daniel cümlesini tamamladığında. Baejin'in yüzü kızarmaya başladı. Daniel, Seongwu'nun sinirleneceğini düşündü ama Seongwu'nun yüzünde bir sırıtma belirdiğinde rahatladı.

"Yarım saate araba hazır olsun." dedi Seongwu ve Baejin'i de alıp kendi odasına geçti.

Daniel dikiz aynasından arada sırada arka koltukta oturan yeni patronuna bakmaktan alıkoyamıyordu kendini. En son bir ay önce gördüğü ona küfürler savuran o korkunç adamdan gerçekten korkuyordu. Şimdi sessizce dışarıyı izleyerek yolculuk yapan Seongwu ona farklı biri gibi gelmişti. Sinirlenmediğinde ve sessizliğe gömüldüğünde Sungwoon ve Woojin'den daha az korkunç gözükmüştü gözüne. Seongwu'nun bakışları dikiz aynasına yöneldiğinde korkuyla gözlerini kaçırdı Daniel ama yakalandığından emindi. Seongwu onu gizlice izleyen şoförünü süzdü.

"Pembe kazakla gelebileceğin bir iş mi yapıyoruz sence?" diye sordu.

"Hayır efendim. Benim hatam yarın daha düzgün giyineceğim." dedi Daniel elleri soğuk soğuk terlerken.