ေလေျပေတြသာ ၾကမ္းခဲ့မယ္ဆိုရင္ ကြၽန္ေတာ့္ဆီ ေႂကြက်လာနိုင္မလား miracle...
လူတစ္ေယာက္က ကြၽန္ေတာ့္ကို ေခၚေနတယ္။ ျပတ္သားတဲ့ေလသံေတြ ၿပီးေတာ့ သူက ကြၽန္ေတာ့္ေနာက္ေက်ာကို ေျခေထာက္နဲ႕ကန္လိုက္တယ္။
"ရဲေဘာ္ အခုထ!"
ခပ္ႀကဲႀကဲလွမ္းေနတဲ့ ေျခလွမ္းေတြ ညီးၫူသံေတြ ေလးလံေနတဲ့ မ်က္ခြံအစုံကေတာ့ ဖြင့္ဖို႔အားယူေနဆဲ...
ကြၽန္ေတာ့္ခႏၶာကိုယ္ကေတာ့ အမိန႔္တစ္ခုရဲ႕ေအာက္မွာ ကြၽန္ေတာ္မဟုတ္သလိုပဲ ထရပ္လိုက္တယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ သိလိုက္ရတဲ့အသိတစ္ခုက အရာအားလုံး... ကြၽန္ေတာ္ရွင္သန္ရာ နံရံေပၚက ပိတ္ကားေတြ အရာအားလုံး... ေျပာင္းလဲသြားခဲ့ၿပီ။
အိပ္မက္လို႔ယူဆခ်င္ေပမယ့္ ထိေတြ႕လို႔ရေနတဲ့အရာဝတၱဳေတြ... ကြၽန္ေတာ္သိတာဆိုလို႔ ေကာင္းကင္ျပာႀကီးပဲရွိတယ္။
ကြၽန္ေတာ္ ဘယ္ေရာက္ေနတာလဲ....???
ခဏတာၿငိမ္သက္ၿပီးတဲ့ေနာက္ လူေတြက ကြၽန္ေတာ့္ကို စကားေျပာလာၾကတယ္။
"ေဟ့ေကာင္! မင္းဘာျဖစ္ေနတာလဲ"
"ဒီတစ္ေခါက္ငါတို႔ျပန္ဆုံထဲက မင္းနဲ႕မတူသလိုပဲ အဖြဲ႕ဖ်က္ခံလိုက္ရကတည္းက မင္းအေၾကာင္းလည္း ဘာမွမၾကားမိဘူး ငါကမင္းမ်ား မိန္းမယူၿပီး ရန္ကုန္မွာ သာယာေနၿပီထင္တာ ဟား ဟား"
႐ုတ္တရတ္ ကြၽန္ေတာ့္ပုခုံးကိုဖက္ၿပီး ေျပာေနတဲ့ သူတစ္ေယာက္...
အသားညိုညိုခပ္ဝဝနဲ႕ ကြၽန္ေတာ္နဲ႕တူတဲ့ စစ္ဝတ္စုံကိုဝတ္ထားတယ္။
"မင္းေၾကာင္ေတာင္ေတာင္လုပ္မေနနဲ႕ ဒါအေရးႀကီးတဲ့အခ်ိန္ကိုေရာက္ေနၿပီ" ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာရပ္ေနတဲ့ ႐ုပ္ေျဖာင့္ေျဖာင့္နဲ႕သူက ေသနပ္ေတြကိုစစ္ရင္း ကြၽန္ေတာ့္ကိုၾကည့္ၿပီးေျပာေနတယ္။
သူတို႔က ကြၽန္ေတာ့္ကို သိတဲ့ပုံ... ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ ေျမျပင္ေပၚက အမႈန္အမႊားေလးေတြကအစ အခုမွထိေတြ႕ဖူးတဲ့ အသစ္အသစ္ေတြလို....
ကြၽန္ေတာ္ ကတုတ္က်င္းနဲ႕ တူတဲ့ေျမာင္းထဲကေန မတ္တပ္ထရပ္လိုက္တယ္။
မိုးေကာင္းကင္ရဲ႕ တိုက္ရိုက္ေအာက္မွာရွိေနတဲ့ ဖရိုဖရဲတည္ေဆာက္ထားတဲ့ ေျမသားအစိုင္အခဲေတြ...
ေတာင္တန္းေတြလား သစ္ပင္ေတြလားမသဲမကြဲျမင္ေနရတဲ့ မိုးကုတ္စက္ဝိုင္းအနားသတ္...
မ်က္ႏွာေတြအားလုံးကိုလိုက္ၾကည့္ေပမယ့္ မမွတ္မိနိုင္တဲ့ သူစိမ္းေတြ...
သူတို႔ၾကားက ကြၽန္ေတာ္... ၿပီးေတာ့ ေခါင္းေပၚကေန စီးက်လာတဲ့ ေသြးစက္ေတြ...
"ေဟ့ မင္းဘယ္တုန္းက ထိသြားတာလဲ" ခပ္ဝဝနဲ႕လူက ကြၽန္ေတာ့္ကိုစိုက္ၾကည့္ၿပီးေမးတယ္။
"ကြၽန္ေတာ္ဘယ္ေရာက္ေနတာလဲ ဒါ ဒါ ဘယ္အခ်ိန္လဲ အာ... မဟုတ္ဘူး ဒါဘယ္ႏွစ္ခုႏွစ္လဲ..."
"ဟမ္... ၁၉၄၅"
"ဗ်ာ!!"
ဒီလိုနဲ႕ ကြၽန္ေတာ္ဟာ ၁၉၄၅ က အခ်ိန္ေတြကို စတင္ခဲ့တယ္။
.
.
ေဆးတပ္သားတစ္ေယာက္က ကြၽန္ေတာ့္ဒဏ္ရာကို ၾကည့္ေပးေနတယ္။
"မင္းက မေန႕ကေရာက္တဲ့ အဖြဲ႕ထဲကမွတ္လား... လမ္းမွာဂ်ပန္ေတြနဲ႕ ေတြ႕လာလို႔လား"
သူ႕အေမးအတြက္ ကြၽန္ေတာ့္မွာအေျဖမရွိ။ သူေမးတဲ့အခ်ိန္ေတြဟာ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ဘဝေတြထဲ ဘယ္တုန္းကမွျဖစ္ပ်က္ခဲ့ျခင္းမရွိ။
အခု ကြၽန္ေတာ့္ေဘးမွာေတာ့ ေသြးေတြဖုံးေနတဲ့ ညိုညစ္ညစ္ပတ္တီးစေတြနဲ႕ စစ္သားေတြ...
"ဒီမွာတိုက္ပြဲျဖစ္ေနတာလား..." ပတ္တီးစီးေပးေနတဲ့ စစ္သားကိုေမးလိုက္တယ္။
"တိုက္ပြဲက မစေသးဘူးေလ သူတို႔က လမ္းမွာလာရင္း မိုင္းထိသြားတာ"
ေတာ္ေသးတာေပါ့ ကြၽ္ေတာ့္အတြက္ အခ်ိန္ရွိေသးလို႔... လြန္ခဲ့တဲ့ညက အိပ္မရလို႔ၾကည့္ခဲ့တဲ့ ကိုရီးယားစစ္ကားေတြထဲကလို အျပင္မွာ လက္ေတြ႕ခံစားရလိမ့္မယ္လို႔ ဘယ္သူကေတြးမိမွာလဲ။ အိပ္ေနရင္း ဂိမ္းထဲေရာက္သြားတယ္ဆိုရင္ေတာင္ ျဖစ္နိုင္အုံးမယ္။ အခုေတာ့ ၁၉၄၅ တဲ့လား.... ဘယ္လိုလြဲမွားမႈႀကီးလဲ။
ကြၽန္ေတာ္တခ်က္ရယ္လိုက္မိတယ္။
ေဘးမွာလဲေနတဲ့ သူေတြကို မစာမနာနဲ႕ ေမ့ေလ်ာ့စြာ ကြၽန္ေတာ့္အျဖစ္ကိုေတြးရင္း... ရယ္သံေတြကေတာ့ နက္ခဲ့ပါတယ္။
အေပၚက ေနလုံးႀကီးကလည္း မ်က္လႊာခ်ထားဖို႔ ဆက္တိုက္အမိန႔္ေပးေနတယ္။
သူ႕ကိုပဲ အ႐ႊဲ႕တိုက္စြာ ေမာ့ၾကည့္မိေတာ့တယ္။ မ်က္လုံးေတြ ပ်ာမသြားခင္မွာပဲ တေယာက္ေယာက္ဝင္လာျပန္တယ္။
ပထမဆုံးေတြ႕ခဲ့တဲ့ သူစိမ္း ကြၽန္ေတာ့္ကို ေျခေထာက္နဲ႕ကန္ၿပီးနိုးသြားတဲ့ စစ္သား...
"ရဲေဘာ္ မင္းကို ဗိုလ္ႀကီးေခၚေနတယ္။ အခု ငါနဲ႕ လိုက္ခဲ့"
YOU ARE READING
I'll Be There In 1945... [completed]
Historical Fictionpart 19 (Uni+Zaw) လြတ္လပ္ေရးမရခင္ဂ်ပန္-အဂၤလိပ္ေခတ္ ကိုျပန္ေရာက္သြားတဲ့ေကာင္ေလး...... ေနၾကာပန္းေတေႂကြတဲ့အခါ ခင္မ်ားဘယ္မွာရွိေနမွာလဲ I'LL B-E T-H-E-R-E 🌻 (unicode) လွတ်လပ်ရေးမရခင်ဂျပန်-အင်္ဂလိပ်ခေတ် ကိုပြန်ရောက်သွားတဲ့ကောင်လေး...... နေကြာပန်းတေကြွေတဲ...
![I'll Be There In 1945... [completed]](https://img.wattpad.com/cover/208574540-64-k734349.jpg)