I'll Be There In 1945... [completed]

part 17(zaw gyi)ဒီေန့ ေနသာတယ္...❤

ဖြင့္မရနိုင္တဲ့တံခါးမွန္းသိရက္နဲ႕ ဆြဲဖြင့္ေနခဲ့မိတာ

ခင္မ်ားရဲ႕ႏွလုံးသားတံခါးေလး ျဖစ္ေနလို႔ပါ။

###

"ကြၽန္ေတာ့္နာမည္အျပည့္အစုံက ဟန္ရိပ္ည..."

"..........."

"ကြၽန္ေတာ္သိတာ...ခင္မ်ား မမမိုးကို မခ်စ္ဘူး ၿပီးေတာ့...ၿပီးေတာ့..."

".........."

ႏွင္းေတြက မလႈပ္ယွက္ဘဲ ရပ္ေနၾကတဲ့ ‌ေျခေထာက္ေတြကို တိုက္စားခ်င္လာတယ္။

"ကြၽန္ေတာ့္မွာ အခ်ိန္မရွိေတာ့ဘူး အဲဒါေၾကာင့္နဲ႕ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ေနာက္မဆုတ္ခ်င္ဘူး... ခင္မ်ားမွာကြၽန္ေတာ့္အတြက္ စကားမရွိေတာ့ဘူးလား... အဲဒါက ကြၽန္ေတာ့္ကိုသတ္ေနသလိုပဲ..."

"ငါဘာေျပာမလဲ...မင္းသိၿပီးသားပဲကို"

"ဟင့္အင္း...ကြၽန္ေတာ္ေသခ်ာမသိဘူး"

"ငါမင္းကို မေ႐ြးခ်ယ္ဘူး ဟန္...ေတာ္သင့္ၿပီ ဒီေလာက္ဆို"

ဆုတ္ကိုင္ထားမိတဲ့ ခင္မ်ားရဲ႕အကၤ်ီစကို လႊတ္ခ်လိဳက္မိတယ္
ထပ္ၿပီးဆြဲထားဖို႔အတြက္ ကြၽန္ေတာ့္မွာအေၾကာင္းျပခ်က္မရွိေတာ့ဘူး။

"မင္း ဒါေတြကိုေမ့နိုင္ဖို႔ ငါေမွ်ာ္လင့္တယ္...ဟန္"

"ခဏေလး... ကြၽန္ေတာ့္ေရွ႕ကသြားလို႔ရမလား ခင္မ်ားေနာက္ကလိုက္လာမယ္မလား..."

.

.

ေျမျပင္ေပၚကေနတဆင့္ သူေျပးလာတဲ့ေျခသံေတြကိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ ၾကားေနရတယ္ ၿပီးေတာ့ သူ႕ေခၚသံေတြ... နားထဲမွာစူးခနဲျဖစ္သြားတဲ့အခိုက္အတန႔္ ကြၽန္ေတာ္ကလဲက်သြားခဲ့ၿပီ။

ခဏၾကာေတာ့
ခင္မ်ားရဲ႕အသက္ရႉသံျပင္းျပင္းေတြ... ေျခာက္ကပ္ေနတဲ့ခံတြင္းတေလွ်ာက္ကို ျဖတ္ေက်ာ္လာရတဲ့စကားသံေတြ... ခႏၶာကိုယ္ထဲ စီးဝင္လာတဲ့ေဆးရည္ေတြက အသိစိတ္ကို လႈပ္နိုးကုန္တယ္... ထပ္ၿပီး ကြၽန္ေတာ္ ရွိေနေသးျပန္တယ္။

အျမင္အာ႐ုံကိုဆြဲဖြင့္ရမယ့္အခ်ိန္ေလးကို ကြၽန္ေတာ္ႀကိဳက္တယ္...ဘာလို႔ဆို ကြၽန္ေတာ့္လက္ကို တင္းတင္းဆုပ္ကိုင္ထားတဲ့ ခင္မ်ားက...အဲဒီအခ်ိန္ ကြၽန္ေတာ့္ကိုစိုးရိမ္စြာနဲ႕ ေသခ်ာစိုက္ၾကည့္ေနမွာေလ...