डिटेक्टिव्ह निगेटिव्ह

4. ती दिसली

शहरातील एका चकचकीत रस्त्यावरून पाठीवरून सॅक लटकवून गॉगल घातलेला सुनिल चालला होता. बाजूला विविधरंगी छत्रींच्या खाली अनेकजण सिम कार्डस् विकत होते, विविध खाद्यपदार्थ विकत होते! तप्त ऊन पडलं होतं. घाम येत होता. रस्त्यावरून चालताना प्रखर उन्हामुळे रस्त्यावरून प्रकाश परावर्तित होऊन तो डोळे दिपवत होता. त्यानंतर सुनिलला अचानक एका ठिकाणी आल्यावर कसलीतरी वेगळीच जाणीव झाली जणू काही अंगात काहीतरी संचारले आणि बघता बघता त्या रस्त्यातून डांबरी रंग वेगळा झाला आणि आकाशात उडू लागला.

त्याकडे आश्चर्याने सुनिल बघतो न बघतो तोच त्या सिमकार्डवाल्या दुकानातल्या छत्रीमधून सगळे रंग बाहेर पडून उडू लागले. व्होडाफोनचा लाल आणि आयडियाचा पिवळा दोन्ही रंग एकत्र हातात हात घालून वर उडाले आणि नारिंगी झाले. डांबर आणि छत्रीतले सगळे रंग एकत्र होत आणि वेगळे होत उडत गोल फिरत पुढे वेगाने जात होते, जणू काही अत्यंत आनंदी असलेल्या अनेक मैत्रिणी गोल करुन फुगड्या खेळत वर्तुळाच्या मध्यावर येऊन एकमेकांत मिसळत आहेत आणि पुन्हा लयीत परिघाकडे जात आहेत.

त्या रंगांमधून एक पुसटशी स्त्री चेहेराकृती अधूनमधून प्रकट होत होती आणि मनमोहक हसून सुनिलला खुणावून तिच्या मागे बोलावत होती आणि तो भारावल्यासारखा त्या रंगसमूहाच्या मागे मागे पळू लागला. त्यात झाडांच्या पानांचा हिरवा, खोडांचा तपकिरी, बाजूच्या गार्डनमधल्या फुलांचे, फुलपाखरांचे रंग मिसळत गेले. ती स्त्री आकृती आता स्पष्ट झाली. ती अधांतरी तरंगत होती आणि संपूर्ण नग्न होती. तीचे स्त्रीत्व दर्शवणारे अवयव उठावदार होते आणि एकूणच शरीर अतिशय आकर्षक होते. जणू काही ती पृथ्वीवरची नसून एखादी अप्सराच होती! तिचे संपूर्ण शरीर रंगानीच बनलेले होते. अवतीभोवती रंगांचे आकर्षक वलय गुंडाळून ती आता हवेत स्थिर झाली. मात्र तिचा रंग प्रत्येक क्षणी बदलत होता. कधी कधी ती संपूर्ण रंगहीन पारदर्शक पाण्यासारखी तर कधी स्फटिकासारखी शुभ्र तर कधी काळोखासारखी दिसायची. आता आजूबाजूच्या जगात फक्त रंग आणि केवळ रंगच दिसत होते. त्या रंगांच्या जगात तिची आकृती ठळकपणे उठून दिसत होती आणि त्यात सुनिल आणि ती स्त्री जणू काही तरंगत होते.