डिटेक्टिव्ह निगेटिव्ह

8. स्मृतिबंधन

काही वर्षांपूर्वी मुंबईत एके ठिकाणी -

"तू जेव्हा मला बाळ असताना पहिल्यांदा दूध पाजलं होतंस ना आई, ती फिलिंग, ती गोड भावना, तो मायेचा स्पर्श मी कधीही विसरू शकत नाही आई!", असं 'सायली प्रथमे' जेव्हा सर्वप्रथम म्हणाली होती तेव्हा आईला प्रचंड धक्काच बसला होता पण सायली विनोद करते आहे, आपली फिरकी घेते आहे असे वाटून ती सावरली आणि म्हणाली, "ए, काहीही काय? तुला आठवतं इतक्या लहानपणाचं?"

"अगं हो आई, मला सगळं जसंच्या तसं आठवतं, पिंकी स्वियर! अगदी गळा शप्पथ!!"

"काहीपण सांगून मला बनवू नकोस! पिंकी स्वियर बोलून मी इंप्रेस होईल असं तुला वाटत असेल तर ते चूक आहे!"

"अगं आई मी तुला अजून एक उदाहरण सांगते ते सांगितल्यावर तुझा नक्की विश्वास बसेल. मी बाळ असताना तू मला एकदा खेळवत होतीस आणि हवेत फेकून पुन्हा झेलत होतीस आठवतं?"

"त्यात काय विशेष प्रत्येकच बाळाला तसं आई-वडील खेळवतात!", चेहऱ्यावरील अस्वस्थता लपवत आई म्हणाली.

"अगं आई माझ बोलणं मी पूर्ण केलं नाही अजून! पुढचं ऐक! वर फेकता फेकता मी तुझ्या हातातून एकदा सटकले होते, पण बाजुच्या मऊ बेडवर पडले म्हणून जास्त मला लागले नाही पण तू प्रचंड घाबरली होतीस त्यानंतर मी कितीतरी वेळ रडत होते आणि तुही मला छातीशी धरून रडत होतीस, पण अजूनही तू ही गोष्ट घरात कुणालाही सांगितली नाही, आठवतं?"

आता मात्र आईचा आ वासला गेला. हे तंतोतंत खरे होते कारण ही गोष्ट कुणालाच माहीत नव्हती अगदी कोणालाही नाही! सायलीच्या वडिलांना सुद्धा नाही!

इतक्या लहानपणीच्या गोष्टी हीला आठवतात? पण आणखी मजा तर पुढे होती!

"पटलं ना आता? आणि त्यावेळेस दुपारचे 04:43 झाले होते!", असं म्हणून तिने आईला टाळी दिली आणि हसू लागली पण आईचा चेहरा मात्र प्रचंड आश्चर्याच्या भावनेतून बाहेर निघत नव्हता आणि टाळी घेतल्यावर पण आईचा हात तसाच हवेतच राहिला!

दुपारचे त्यावेळेस किती वाजले होते हे जरी आईच्या लक्षात नव्हते तरी तेव्हा दुपार होती हे मात्र आईला आठवत होते.