डिटेक्टिव्ह निगेटिव्ह

19. चाहूल

सुनिलला जाग आली. क्षणभर आपण कुठे आहोत हे त्याला उमगलेच नाही, मग त्याने आजूबाजूला बघितले तेव्हा खिडकीतून बघितल्यावर त्याला कळले की तो जहाजवरच्या एका खोलीत आहे आणि जहाज सौम्यपणे हेलकावे खात आहे. रूम मध्ये तो एकटा होता.

"म्हणजे इतर तिघे वर डेकवर गेले असावे आणि मला झोप लागून गेली असावी. आता रूम बाहेर जाऊन सर्वांना शोधतो कारण डॉक्टर नेत्रा पण काहीतरी सांगणार होत्या त्याला माझ्यामुळे उशीर व्हायला नको!", असा विचार करून तो रूम बाहेर आला आणि कॉरिडॉरमधून चालत चालत हॉलमध्ये आला. पण हॉल मध्ये कुणीही नव्हते. अरे? सगळेजण गेले कुठे? त्याने इतर ठिकाणी जाऊन बघितले, अनेक रूम्स ठोठावून पहिल्या, किचन मध्ये चेक केले कुठे, कुठेच कोणीही नव्हते. जहाजाचा कप्तान पण सुकाणू जवळ नव्हता. जहाज आपोआप चालते आहे? असे कसे शक्य आहे?

मग डेकवर जाण्यासाठी पायऱ्या शोधून तो वेगाने वर चढला.

"आपल्याला झोप लागून गेली म्हणून उशीर झाला. सगळेजण नक्की डेकवर जमले असतील. तिथे काहीतरी महत्त्वाची चर्चा चालली असणार!", असा विचार करत पायऱ्या चढतांना त्याला अपराध्यासारखे वाटत होते.

डेकवर येऊन बघतो तो काय, शुकशुकाट होता. कुणीही नव्हते. सगळेजण गेले कुठे? नक्की काहीतरी गडबड आहे, मी आता माझी दूरदृष्टी वापरतो. असे म्हणून त्याने डेकवर असलेल्या कठड्याला धरून उभे रहात केसांच्या आत लपलेल्या स्फटीकाला स्पर्श केला. थंड समुद्री वारा वाहात होता आणि जवळपास माथ्यावर सूर्य आलेला होता. त्याने जहाज जात असलेल्या दिशेच्या विरूद्ध दिशेने तोंड केले आणि मनाने डोळ्यांना सूचना देऊ लागला आणि थोडे थोडे अंतर कापत कापत त्याची दृष्टी गेटवे ऑफ इंडियाला पोहोचली. दुपार असूनही तिथे कुठेही माणसांची वर्दळ नव्हती. ताज हॉटेलमध्ये दृष्टीने शिरून त्याने पहिले की सर्व दरवाजे रूम उघडे होते, किचन मधले दरवाजे उघडे होते, परंतु कुठेही माणसे दिसत नव्हती. अरेच्या? ही काय भानगड आहे! नंतर पुढे जाऊन एकेका मजल्यावरच्या कॉरिडॉरमध्ये तो आपली दृष्टी नेऊ लागला. सर्वत्र शुकशुकाट दिसत होता.