डिटेक्टिव्ह निगेटिव्ह

33. चकवा

थोड्यावेळापूर्वी लोहगांव विमानतळावर-

सुनिलने दृष्टीने त्या पुणे मनपा भवन जवळच्या पुलाच्या पायऱ्यांवर बसलेल्या त्या दोघांचा नंतर पाठलाग सुरू केला होता. त्यापैकी आधी जो पुलावर बसला होता त्याच्याजवळ एक मोठे पोते होते. ते दोघे बाईक वर मधमाशी पालन केन्द्रात गेले. तिथे त्यांनी एका माणसाशी काहीतरी संभाषण केले. ते पोते त्याला दिले. त्यानंतर ते दोघे जण हितेन राज या अणु शास्त्रज्ञांच्या घराकडे जाऊ लागले. रानमांजर कुणी पुलावर सोडलं हे सुनिल व्यतिरिक्त प्रत्यक्ष डोळ्यांनी कोणी बघितले नव्हते. त्यामुळे त्या दोघांवर संशय घेण्याचा प्रश्नच नव्हता. त्यामुळे कुणीही त्यांच्या मागावर नव्हते. आणि सुनिलला हेच हवे होते कारण तरच तो त्यांचा पाठलाग दृष्टीने करू शकणार होता.

विशेष म्हणजे हितेन राज यांच्या घरी सिक्युरिटीने त्या दोघांना बाहेर अडवले. पण हितेन स्वतः बाहेर येऊन त्या दोघांना आत येऊ द्या अशी विनंती करू लागले. थोडेफार प्रश्न विचारून त्या दोघांना सिक्युरिटी आणि पोलीस यांनी आत मध्ये जाऊ दिले.

त्यानंतर ते दोघे हितेन यांना भेटले. त्या दोघात एका बंद रूम मध्ये संभाषण झाले. त्यांच्यात जे संभाषण झाले त्याबद्दल हितेन यांच्या फॅमिलीला सुद्धा काहीच माहिती नव्हते. त्यानंतर ते दोघे जण बाहेर आले आणि बाईकवर बसून शहराच्या दिशेने निघून गेले. त्यानंतर हितेन यांनी हॉटलाइन वरून कुणालातरी फोन लावला. त्यानंतर ते बराच वेळ कुणाशीतरी बोलत होते. त्या संभाषणाच्या आधारे मग सुनिलने त्याची दृष्टी वेगाने अनेक किलोमीटर दूर असलेल्या एका ठिकाणी नेली आणि तिथे त्याला काहीतरी दिसले आणि त्याला स्वतःच्या दृष्टीवर विश्वास बसला नाही. त्याने थोड्या वेळापूर्वी जे ऐकले होते त्याची पुष्टी करणारे दृश्य तो आता समोर बघत होता. मग त्या ठिकाणी आतमध्ये दृष्टी नेऊन सुनिलने काहीतरी पाहिले, तिथले संभाषण आणि हालचाल पाहिली...

हा पाठलागाचा आणि त्यानंतरचा सगळा प्रसंग विमानतळावर बसून डोळ्यांनी बघता बघता सुनिलच्या चेहऱ्यावरचे भाव खूपच बदलू लागले, आश्चर्याने आ वासू लागला, चेहऱ्यावर घाम दिसू लागला. असे काहीतरी ऐकायला बघायला मिळेल असा त्याने विचार केला नव्हता. थोडा संशय त्याला होताच परंतु आता तो संशय पक्का होत चालला होता. पूर्वी प्लॅन करताना हा मुद्दा सुद्धा त्याने विचारात घेतला होता. परंतु असे खरेच घडेल असे त्याला वाटले नव्हते. सुनिलने दृष्टी हळूहळू परत स्वतःजवळ आणली. त्याला थकवा जाणवत होता. थोड्या वेळ त्याने डोळे बंद ठेवले आणि उघडले. त्यानंतर चेहऱ्यावरचा घाम पुसला आणि पाणी प्याला. मग हाडवैरीला तो बाजूला एका कॉरिडॉरमध्ये घेऊन गेला आणि चालत चालत त्याच्याशी बोलू लागला.