To tylko Team X...

Ja już nie dam rady

Już minął miesiąc od ich śmierci i dziś Iga powinna mieć urodziny. Nikt z teamu nie wiedział o tym. Jestem już na skraju życia lub śmierci.
   Wstając z rana zawsze widzę Kacpra czuwającego przy łóżku troszczy się o mnie, teraz śpię sama bo Lexy mieszka w pokoju Dubiela. Więc Kacper tym bardziej boi się, że sobie coś zrobię. I słusznie. Dzisiaj zrobię prezent mojej siostrze i do niej dołącze, dołączę do całej rodziny.
   Wychodząc z pokoju zastałam Kacpra.
Kacper:
Jak się masz Julka- powiedział patrząc mi w oczy i łapiąc za rękę
Julka:
Jest spoko
Kacper:
Na pewno martwię się o ciebie Julcia
Julka:
Nie wiem o co się martwisz, dobrze się czuję i nie mów do mnie Julcia i daj mi spokój- powiedziałam odsuwając się od niego(to było dla mnie trudne, bo cały czas coś do niego czuję)
Kacper:
Ok, przepraszam Julia już idę...

Chciałam za nim pobiec i go przeprosić, ale przysięgłam sobie, że dzisiaj dołączę do rodziny, a wiem, że moje uczucie do niego mogło by zwyciężyć nad chęcią zabicia się dzisiaj. Lecz mimo wszystko nie mogłam patrzeć na jego smutne i zmartwione oczy.
   Przez cały dzień nic nie robiłam Lexy nie było w domu, Stuu z Agatą musieli coś razem załatwić, Dubiel nagrywał film w galerii, a do Kacpra bałam się przyjść.
   Uznałam, że teraz jest idealny moment na odejście z tego świata. Uznałam, że zrobię to za pomocą noża. Weszłam do kuchni i szybko znalazłam ostry nóż. Poszłam na schody, usiadłam i się przeżegnałam.
   Łzy mi się cisnęły do oczu, lecz byłam nieugięta. Przyłożyłam nóż do szyji i wykonałam ruch. Czułam ból lecz ten ból był gorszy niż ten po upadku ze schodów, ten ból był z żalu do losu. Gdy już czułam, że to mój koniec i byłam prawie cała we krwi upuściłam nóż, niestety gdy tylko odbił się on od marmurowych schodków na korytarz wybiegł Kacper.
   Później już nic nie pamiętam...