𝓵𝓪𝓼𝓽 𝓼𝓶𝓲𝓵𝓮 𝓸𝓯 𝓽𝓱𝓮 𝓶𝓸𝓸𝓷 "ᵏᴬᶤʳᶤᶳ"

part7

دوباره و برای هزارمین بار، شماره کای رو گرفت و این بار هم صدای اعصاب خورد کن زن توی گوشش پیچید"مشترک مورد نظر در دسترس نمی باشد"

عصبی بود و مدام از این طرف اتاق به اون طرف میرفت و برمیگشت.
نمیتونست بشینه.
نگران بود و دلش شور میزد.

کای دیشب برنگشته بود و امروز هم خبری ازش نبود.

دوباره به ساعت قاب مشکی ای که به دیوار بالای تخت اتاق کای نصب بود، نگاه کرد.
عقربه کوچیک تر ۲ بعد از ظهر رو نشون می داد و خبری از کای نبود که نبود و چانیول داشت از این بی خبری به جنون می رسید!

هنوز یادش نرفته سر میز صبحانه چجوری به پدر مادرش دروغ گفته که کای صبح زود برای انجام کاری رفته بیرون !
گرچه باور نمیکردن.
چون کای هیچوقت وعده صبحانه رو از دست نمی داد!
با هزار جور دروغ ریز و درشت بالاخره تونسته بود قانعشون کنه که کای میخواد یه قرارداد ببنده برای مسابقاتش!

بعد از صبحانه خودش رو توی اتاق کای حبس کرده بود تا دیگه با والدینش روبرو نشه.

پاهاش گزگز می کردن.
خسته شده بود از راه رفتن!

خودش رو روی تخت دونفره کای انداخت و دستاش رو به طرفین باز کرد.
به سقف خیره شد.

"حالا باید چیکار کنم؟"

واقعا باید چیکار میکرد؟
کلِ دیشب رو نخوابیده بود و تا صبح دوهزار بار این سوالو از خودش پرسیده بود.
هزار جور فکر منفی به مخش لگد زده بود و هزار بار خودش رو لعنت کرده بود!

نه آدرسی داشت و نه کریس وویی که کای ازش صحبت کرده بود رو میشناخت!
دستش به جایی بند نبود.

بیشتر از کوتاهی خودش عذاب میکشید.
برادر کوچک ترش ظاهر قوی ای داشت اما در باطن هنوز یه بچه دوساله ساده و مظلوم بود.
نباید اجازه می داد تنها بره...
یا حداقل آدرس خونه وو رو ازش میگرفت.

ناله ای از سر بیچارگی کشید روی تخت غلت زد.

________________________________

"هیونگ میشه جوابم رو بدی؟"

یک متر با صندلی بزرگ برادرش فاصله داشت و قصد هم نداشت بهش نزدیک تر بشه.
اما از همون فاصله هم چشم های عصبانیش به خوبی مشخص بود.

"از هم دیگه بدمون نمیاد!"

"هیونگ! جوابِ دو پهلو به من نده! فقط بگو با کای چیکار داری!"

کریس نگاهی به چهره آشفته سهون انداخت و از جاش بلند شد.
آروم آروم بهش نزدیک شد"بهش گفتم باهام قرار بزاره اونم قبول کرد! مشکلش چیه؟"

روبروش رسید و ایستاد.
سهون نمی خواست یا...نمیتونست ازون فاصله کم به چشم های برادرش نگاه کنه.