KURTAR BENİ

🍂BÖLÜM 23🍁

Multi:Toprak.

Ve biz sevgilim, senin gözlerinde hayat bulsakta benim ruhumla tekrar
ölüyorduk.

kitaplarisevmeyende

Akşam yemeği hazır olunca sofrayı kurup oturduk. Ayşe buraz kendine gelmişti. Hala çok çekingen davransa da rahat davranışlarımız sayesinde alışıyor gibiydi.
Aramızdan en yakın tanıdığı kişi önce Bora sonra Kumsal olduğu için daha çok onlarla iletişim kuruyordu. Bora yine bir süre Ayşe'ye eğitmenlik yapmıştı.
Yemekleri koyduktan sonra gülümseyerek ben de masaya oturdum.

"Hadi afiyet olsun herkese"

"Ayşe Kumsalla tanışıyorsunuz değil mi?"

"Evet çok yakın değildik ama tanışıyoruz"

"Diğer arkadaşların plana devam ediyorlar mı?"

"Evet uğraşıyorlar "

"Tamam canım merak etme hallederiz"

Bir süre kimse konuşmadı. Sonra Toprak taşınma konusunu ortaya attı.

"Haftaya kadar taşınmamız gerekiyor. Çünkü haftaya 2 arkadaşınız daha gelecek ve biz buraya hepimiz sığamayız. Ayşe senin için de söylüyorum. Arkadaşlarınızla kendi düzeninizi tutana kadar burada kalacaksınız. Diģer arkadaşların gelmeden biz buradan ayrılmayız zaten  tamam mı?"

"Tamam, Toprak abi sorun değil. Bizi bu kadar düşünmeniz çok güzel. Çok teşekkür ederim"

"Ne demek elimizden geldiği kadar."

Bora"Abi ben zaten burada olacağım. Yani ne zaman isterseniz taşınabilirsiniz bizi düşünmenize gerek yok."

Kumsal "Abi Bora burada mı kalacak?"

Toprak "Aslında ben Bora'nın bizimle geleceğini düşünmüştüm. Ama eğer öyle isterse karışamam"

Kumsal " Bora?"

Bora " Bilmiyorum yani benim için farketmez tabi ama "

Kumsal" Ama ne ?"

"Kumsal istersen Bora'yı sıkıştırma , kendisi karar verebilir buna"

"Peki abla"

"Biz çıkıyoruz bugünde üçünüz vakit geçirin"

"Aynen ama dışarı çıkmayın Ayşe biraz daha dinlensin"

Çocukları kahvaltı masasında bırakıp hazırlandık. Sonra da evden çıktık. Her ne yaparsak yapalım bir şeylerde bir miktar zorlanacaktık ama buna değerdi eminim bu yüzden çabalıyorduk sonuçta.

Akşama kadar geçen yoğun tempodan sonra hastaneden çıktık.

"Bugün dışarıda yiyelim mi hem oradan taşınacağımız eve bakarız"

"Bilmiyorum ki Kumsallar ne yaptılar ?"

"Onlar başının çaresine bakar bence"

"Ama..."

"Gitmek istemiyor musun güzelim?"

"İstiyorum da..."

"Eee o zaman"

"Üff tamam hadi gidelim"

Son sözümde sonunda istediği şekeri almış çocuk gibi sırıtıp arabayı sürmeye başladı.
Restaurantın birinin önünde durduğunda arabadan indi ve gelip kapımı açtı.
Gülümsüyorsum ama sadece onunla olduğum için yoksa geldiğimiz bu lüks duran yere aslında çok da ısınamamıştım.
Elimi tuttuğunda elimi elinden çektim ve koluna girdim.
Biraz ilerleyip lokantanın arkasına dolaştı. Ne yaptığını anlamaya çalışıyordum ki kulağıma eğildi.