KURTAR BENİ

🍂BÖLÜM 16🍁

***Geceleri uyumak için değil de özlemek için var olmuş gibi***

***Yalnızlık; müziğin bile seni dinlemesidir.***

Kumsal'ın ağzından

Ne yani şimdi Toprak benim abim miydi? Nasıl olurdu böyle bir şey ki? Hem acaba nereden biliyordu ve bu kadar emin konusuyordu?

Bunlar elbetteki konuşulacaktı ama şuan tek yaptığım ve yapmak istediğim şey ağlamaktı. Ben ağlıyordum Toprak bana sarılıyordu. Su ise dolmuş gözleriyle bizi izliyordu.

Ben ne yapacağımı şaşırmıştım. Yıllardır yalnızdım. Ailem hakkında tek bildiğim şey ise annemin öldüğüydü. Bunu da o adamlar kendi aralarında konuşurlarken duymuştum zaten.

Ve şimdi onca zaman sonra abimi bulmuştum.

Güçlükle Toprak'ın kollarından sıyrılıp konuştum.
"A-abi"

O da hıçkırıklarının arasından bana cevap verdi.
"Ka-kardeş-im"

Ayağa kalkmaya çalıştım. Dikkat edin sadece çalıştım. Çünkü yere geri düştüm.
"Dikkat et kendine" Toprak'ın sözüyle bir kez daha kendimddn geçerken havalandığımı hissettim. Beni kaldırıp salona götürdü ve yatırır biçimde uzandırdı.

Ben kendiliğimden cenin pozisyonu alırken bir kaç adım geri gidip karşımdaki koltuğa oturdu. Yanında da Su vardı.

Şuan niye bu halde olduğumuzu bilmiyordum. Çünkü mutluydum ve bu kesinlikle durumdan hoşnut insanların vereceği bir tepki degildi.

Toprak ne hissettiğimi anlamak istercesine dikkatlice bana bakıyor. Su da ona destek olmaya çalışırcasına omzundaki elini bir sıkıp bir gevşetiyordu. Ben de bir şeyler söylemek , konuşmak istiyordum. Hareket etmek , sarılmak. Ama sanırım bir çeşit şoktaydım çünkü hareketlerin hiçbirini gerçekleştiremiyordum.

Bir süre hareket etmeden kaldım. Daha sonra yavaşça yerimden kalkıp bana merakla bakan karşımdaki iki güzel insana baktım. Toprak'a doğru ilerledim ve boynuna sarıldım.

"Abi"
"Kardeşim"

Uzun süre abime sarıldıktan sonra Su'ya döndüm. Ona da sıkıca sarıldım ve o an aklıma geleni söyledim. Tamam biraz gıcıklık olsun diye de söylemiş olabilirdim.

"Yenge. Şey pardon yani Su"
"Kumsall"

Duraksadım. Anneme ne olmuştu? Abim nasıl bu kadar emindi? Ya babam neredeydi?
Birden tekrar gözleeim dolmaya başlayınca kendimi tuttum. Şimdi hiç sırası değildi.

Veeee

Ağlamamak için aniden kahkaha atmaya başladım. Nasıl başardığım konusunda bir fikrim yoktu. Ama içimden gelmeye başlamıştı. Kahkaha atmak istiyordum.

Bir kaç saniye sonra kahkahalarıma bir ses daha karıştı şeydi bu : yengem .

Bunu düşününce daha çok gülmeye başladım. Abime baktığımda bize birdiler iki oldular havasında bakıyordu.
Çünkü konuşmalarından anladığım kadarıyla Su'yun birtakım psikolojik problemleri vardı.

Yaklaşık 20 dakika sonra gülmelerimiz iç çekmelere döndü. Abim ise hala sadece gülümsüyordu. Odun yeminlen yaa.

"Ee Kumsal neye güldünüz açıkla bari"

"Bilmem"

"Nasıl bilmem"

"Mutluluktan heralde "