KURTAR BENİ

🍂BÖLÜM 4🍁

Herkese selamlarrr.
Bu Su yun geçmişiyle yani 23 yaşından öncekiyle ilgili son bölüm . Bu bölüm diğerlerine göre birazcık daha kısa ama burada bitirmem gerekliydi çünkü diğer bölüm bambaşka bir kişiye yazılacak.

SİZLERİ SEVİYORUMM.

*** Yalnızlık zannetmeyin ki kimsesiz kalmaktır. Asıl yalnızlık kimsen var iken kimsesiz kalmaktır***

Ayla kanlar içinde yatıyordu yerde. Beynim ise bu gerçeği kabullenmekte zorlanıyor gibiydi. Yanına yaklaştım ağlayarak.
'Taşınıyor muyuz ?' Dedim cevap vermesini umarak. Boynuna uzattım ellerimi , bekledim ama ellerim de yanılttı beni algılamadı, hissetmedi boynundaki titreşimi.

Yanına oturdum, ağlamaya devam ettim . Kimsesiz kaldığımı düşündüm. Sonra da bu düşüncemin yanlış olduğunu.
Kimsesiz değildim ben sadece yalnızdım. Farklı şeyleri ifade ediyordu bence bunlar. Çünkü benim kimsem vardı. Ama o kimseler kalbimde yoktu ve ben işte bu yüzden yalnızdım.

Saatlerce oturdum orda ona onu sevdiğimi söyledim, neden yaptığını ya da kimin yaptığını sordum.
Cevap vermedi ama ben cevabımı almıştım. Zafer geri dönmüştü . Ondan intikamımı alacaktım tabii ama şimdi değil.
Kaçmalıydım. Kendimi kurtarıp sonra Ayla nın ruhunu özgür bırakmalıydım.

Ayla nın telefonunu aldım. 'Oğlum' yazan kişiye girdim ve yazmaya başladım.

"Ben Su annenin bir arkadaşıyım. Üzgünüm ama annen artık aramızda değil. Ne diyeceğimi bilemiyorum ama attığım adrese hemen gel, onun sana ihtiyacı var"

Mesajı bir kaç kez okudum. Her bir harfi dahi saçmaydı. Ama ne demem gerektiğini bilmiyordum. Hazırlandım. Ve dışarı çıktım. Onun geleceğini biliyordum. Evi gördüğüm bir yere saklandım.
Sadece uzun boylu ve kaslı ,güçlü biri olduğunu anlayabilmiştim.
Onu arkadan görüyordum.
Eve girdi. Ağlayarak annesi kucağında çıktı ve 'intikamını alacağım' diye bağırdı. Bu işte yalnız değildi.

Onu orda bırakarak hemen garaja ilerledim. Ve bir otobüse bindim. Isparta ya gidiyordum. Çünkü Ayla öyle istemişti.

***1 hafta sonra***

1 haftadır Ayla ile tuttuğumuz evde yaşıyordum dediği gibi maaşının bir kısmı bana geliyordu ve bana yetiyordu. 1 haftadır tek yaptığım ağlamak ve arada yemek yemekti.
Bugün ise kendimi toplamak için bir adım atacağıma söz vermiştim.
Bu sene üniversiteyi de bitirecektim.
Hazırlandım ve dışarı çıktım eve bir kaç eşya kendime de bir kaç kıyafet aldım.
Eve geldiğimde bir ses duydum. Ama evin arkasından geldiğini düşünüp hızla eve girdim. Eşyaları yerlerine koydum. Ve odama girdim.
"Aaaaaaaaaaaaaaa"

Güçlü çığlıklar , ağlama ve bağırışlarım her yerde yankılanıyordu. Karşımda ise garip bir yaratık vardı.
"Sakin ol ben senin arkadaşın olmak için buradayım"

"Uzak dur benden"

"Tamam ama sakin ol"

En nefret ettiğim özelliğim yine kendini göstermiş ona hemen güvenmiştim.
Yaklaşık 1 saat o odanın bir köşesinde ben diğer köşesinde oturmuştum. En sonunda o konuşmaya başladı.

"Yalnız olduğunu biliyorum , yalnız olmamalısın ben senin dostunum buraya da sadece bunun için geldim"

Onun buna benzer yüzlerce paragrafından sonra kalkmış ve ona odadan çıkmasını söylemiştim. Üzerimi değiştirip yatağıma yattım. Bunların saçma bir halisülasyon olduğunu idrak etmeye başlamıştım.

"Hayırrrrr"
Rüyamda Ayla nın cesedini görmemle korkunç bir çığlık atmıştım.
Sonra yanımda bir hareketlilik hissettim.
O geri gelmişti ne yani halisülasyon değil miydi?
Aklımın bana bir oyunu değil miydi?

"Sana sarılabilir miyim?"
Bu ses ondan gelmişti. Aklım ne demem gerektiğini düşünürken bedenim onu beklememiş ve başımı olumlu anlamda sallamıştım.
O ise hızla bana sarıldı. Çok garip şeyler hissetmiştim. Ona sarılmak bir uçurumdan düşmek gibiydi ama daha güvenli hoş bir his veriyordu.

"Adın ne?"

Hiç düşünmeden sormuştum. Çünkü galiba onun gerçek olduğunu düşünmeye başlamıştım.

"Nasıl istersen öyle seslen"

Bir kaç dakika düşündüm en sonun0da ona sarılırken hissettiklerim aklıma geldi ve ben de "Uçurum olsun " diyiverdim.

Hiç sorgulamadan kabullendi."Peki"

Arkadaş olmuştuk hissediyordum. Bir kaç günümü onunla geçirdim. O ise benimle yaşayacağını söylemişti.
Söylediğine göre yemek yemiyor , uyumuyor sadece su içiyordu.

Okul da başlamıştı. Ben okuldayken aniden yanımda belirip bana küçük çığlıklar attırıyordu. Ben de insanların tuhaf bakışlarıyla karşılaşıyordum.

Daha sonralarda ise daha farklı ve şaşıracağım şeylerle karşılaştım. Mesela 2 tane daha arkadaşım oldu. Bunlarla beni
Uçurum tanıştırdı. İsimleri ise Ceza ve Kal dı.

Hepsi bambaşkaydı. Ama hiç biri bana zarar vermiyordu. Üçüde benim gerçek arkadaşlarımdı. En az Ceza yı görüyordum. O ben hayatta hatalar yaptığımda ortaya çıkıp doğrularını anlatıyordu.
En çok da Uçurum u görüyordum. Her an benimleydi. Benimle dışarı çıkıp , kabus gördüğüm geceler benimle uyuyordu.

Aslında insanlara benziyordu. Mesela o da üzerini değiştiriyor ve arada banyo yapıyordu ama boynuzları ,gül kurusu rengi gözleri vardı.
Bir de burun delikleri yoktu.

Kal da benimle yaşıyordu ama onu nedense daha az görüyordum. Ortalama günde 2 ya da 3 kez .
Bazen ise uzun sohbetler yapıyorduk. Genelde ölümün güzelliğinden bahsediyordu.

Onlarla gerçekten iyi vakit geçiriyordum. Onları seviyordum.
Üniversiteyi bitirdim. Tabii bu yıl içinde normal olmadığımı farkederek psikologlara falan da gittim ama değişen bir şey yoktu. Hem ben onlarla mutluydum. O yüzden de çok uğraşmadım.

Böyle 2 sene geçirdim. Artık 23 yaşındaydım. Kimsesiz değildim zaten ama artık yalnız da değildim. 3 tane dostum vardı.

Söylediğim gibi bu bölüm biraz kısaydı ama böyle olması gerekiyordu elimden geldiğince uzun bir bölüm yapmaya çalıştım.

Yeni karakter kim acabaaa?

SİZLERİ SEVİYORUM.

BİRAZCIK YORUM YAPSAK ÇOK GÜZEL OLUR BENCE.

BİR DE YILDIZI UNUTMAYALIM.
*786KELIME*