KURTAR BENİ

🍂BÖLÜM 25🍁

Multi ; Toprak

Hayat buydu işte, bazen de çok sevip güzel sevip, kalbine söz geçirmen gerekiyordu.
Admin

Kumsal'ın ağzından

"Buyrun?"

Çaktırmamaya çalışarak konuştum. Onu uzun zamandır görmemiştim. Ilk kaçırıldığım zamanlarda bir kac güne bir muhatap etseler de ilerleyen zamanlarda neredeyse hiç görmemiştim. Bu yüzden bir umut beni tanımayacağını umuyordum. Hem kaçtığımız da daha kulağına gitmemiş olmalıydı çünkü adamları muhtemelen bizi arıyordu.
"Ah, çok özür dilerim birine benzetmiştim de."

"Önemli değil iyi günler"
Cevap vermesine fırsat vermemiştim. Ve hayatımın şansını kullandığımı hissediyordum. Beni resmen tanımamıştı. Ama Bora, onu acilen buradan uzaklaştırmalıydım.
Telefonumu çıkarıp bir kaç kez aradıysam da cevap alamadım. Sonra Ayşe'yi de aradım. Fakat ikisi de telefonu açmamıştı.
Ben de hızla yukarı çıktım. Ameliyathanenin olduğu kata çıktığımda Bora ve Ayşe'yi yine görememiştim. Ne yapacağımı bilemez bir halde dolanırken aklıma ablam geldi.
"Alo, abla?"

"Alo, Kumsal?"
Aramıştım aramasına ama ne diyeceğimi bilemiyordum.
"Buradayım Kumsal, haberim var her şeyden."

Titreyen sesimle sordum."Neredesin o zaman, gelsene yanımıza. Sana ihtiyacımız var."

"Bora ve Ayşe'yi güvenle yerleştirdikten sonra oradayım güzelim, söz."

Ağlamaya başladığımda onun da sesinden ağlamamak için kendini zor tuttuğunu anlamıştım. "Onların nerede olduğunu biliyor musum?"

Kendinden emin bir sesle cevap verdi."Evet yanımdalar, endişelenme. Kendin içinde korkma. Kelepçe çıktı."

Her kelimesinde ayrı bir şaşkınlığa uğruyordum. Çünkü hiç anlatmadığım şeyleri çok net biliyordu.
"Peki."

Diyecek bir şey bulamayıp telefonu kapattığımda gözlerimden süzülen yaşlara engel olamadım. Biraz sonra ameliyattan çıkan doktoru görünce hızla yanına ilerledim. Durumu anlayınca açıklama yapmaya başladı.
"Toprak iyi durumda, kaburga kemiklerinden bir kaçı kırıldığı için akciğerde yırtılma meydana gelmiş ama şuan daha iyi. Biraz sonra normal odaya alınır ama en azından 1,5 ay gibi bir süre dinlenmede olması gerekiyor. İlerisine bakacağız."

Doktora teşekkür edip yanından ayrıldım ve normal odaya geçeceği süreye kadar yine aynı yerde beklemeye başladım.

Ben beklemeye devam ederken karşıdan gelen Su ile hızla ayağa kalktım. Koşarak yanına gittim. Sarıldı. Sadece sarıldı. Hayatımda ilk defa saf özlemi tattığımı hissetmiştim.
"Özlemişim."

"Ben de canım, ben de sizi özledim."

"Niye bir anda yok oldun o zaman?"

Sessiz kalışından sonra gözlerini kapatıp açtı. "Sonra Kumsal olur mu?"

Kafamı sallayarak cevap verdiğimde abimi sedye üzerinde ameliyattan çıkardılar. Ve koridorun karşısındaki bir odaya götürdüler . Biz de yanından ilerlemistik tabi ki ama hemen giremedik. Ben abimin hayatta olmasına karşın sevinirken Su hıçkırmaya başlamıştı.
"Abla iyi misin?"

"Olmuyor Kumsal olmuyor, ne yaparsam yapayım ona zarar veriyorum. Sanki bir lanetin içine düşmüş gibi hissediyorum. Ona zarar veriyorum her saniye daha fazla hem de."
Su'yu dinlerken boynundaki izler dikkatimi çekmişti ve bunların sadece boynunda olmadığına emindim. Neden gittigini ise sanırım anlamaya başlamıştım.
"Bu yüzden gittin değil mi, ona zarar verdiğini sandığın için gittin?"