Tavuk♥️

4.

Okul çıkışı Efe abi beni bekliyordu.Güzel arabasıyla beni almaya gelmişti.
"Selam bücür."
"Selam."
"Gül emretti.Seni bize bırakacakmışım.Tabi bücürleri okuldan almak lazım.Hele bu bücür güzelse bi de."
Güldüm.
Arabada tuhaf bir sessizlik vardı.Çok sürmeden Efe hafifçe öksürüp konuşmaya başladı.
" Gül bana söylemen gereken şeyler olduğunu söyledi.Yani biraz zorladım onu da.Aden,birdenbire bu karar nereden çıktı?"
"Sen benim abimsin.Anlatmam lazım bence de."
Biraz durdum.Sonra ağzımdan kelimeler dökülmeye başladı.
"Evlatlıkmışım. Annem bebekken beni bırakmış.Yanında küçük bir mektupla.Ve bencil ailem beni bu mektuptan bile mahrum bırakmış.Beni bırakandan hiç bahsetmiyorum.O ise anne sevgisinden mahrum bıraktı beni.Onu aramayacağım.Şu anki aileme ise küçük bir mektupla veda edicem."
Yine gözlerim dolu dolu oldu.
"Abicim,yanındayız her zaman.Sen nasıl istersen öyle olsun.Biz bize yeteriz."Sonra arabayı çalıştırdı ben konuşurken arabayı durdurmuştu.
Acaba Efe abinin dediği gibi biz bize yeter miydik?Umarım.Gerçekten umarım.Gül gile geldiğimde odasına geçtik.Valiz hazırlamıştı.Hem de iki koca bavul." İkimize de yeter kıyafet var.Kıyafet işi tamam.Abim evin eşyalarını sattı.Yarın boşaltılacak.Orada eşyalı bir ev bakarız.Uçak ile gidelim dedik biletler de alındı.Tamamdır o zaman.Haaa bu arada babam okul işini halletti.Direk okula başlayacağız.Devlet okulu ama güzel bir okul.İşte bu kadar."
" Her şeyi ayarlamışsın."
Ben ise boş boş dolanmıştım ortalıkta.Birlikte yemek yiyip eve geçtim ben.Yanlarında biraz oturdum canım ailemin (!)Öbür gün büyük gündü.son hazırlıklar için odama geçtim.Birikmiş param vardı.Birkaç hafta idare edilebilirdi. O sırada iş de bakabilirsin. Gece erkenden uyudum.
Sabah kalktığımda yastığımın altına bir not bıraktım.
"Her şeyi biliyorum artık.Keşke bu gerçeği sizden öğrenseydim.Kimsesizliğimi öğrendiğimde yalnız olmasaydım keşke.Özür dilerim ama ben artık yapamam.Lütfen beni aramayın.Tüm hayatım boyunca ilk sıramdaydınız.Ama galiba kendi mutluluğunuz ve huzurunuz sizin için hep ilk plandaydı.Ben gidiyorum.Sizden tek istediğim okul nakil işlemi için buradan kaydımı sildirmeniz.Velayetim sizde olduğu için yapamadım bunu.Her şey için 18 yılım için teşekkür ederim"
Ailemi tanıyorsam benim peşimi bırakırlardı zaten.Onlar için çok önemli değilim nasılsa.Belki babam fizik belgeseli izlerken yalnızlık hissedecek.Belki annem okuduğumu kendi gözüyle göremediği için üzülecek.Bunlardan bile emin değilim.Sırt çantamla dışarı çıktım.Kahvaltı için masada oturuyorlardı.Yanlarına gittim.Kahvaltıya kalmayacaktım.Onlara sarıldım.Garipsemediler çünkü ben hep onlara sarılırdım.Onlar formalite olarak sarılsa da ben o iki saniye huzur bulurdum.Galiba bu son sarılışım çok huzurlu olmadı.
Evden çıktım.Son kez baktım çocukluğuma,ergenliğime,ilk adımlarıma...
Gül ile Efe beni araba ile aldılar.Bugün hafta sonuydu.İstanbulda trafik yoğun olduğundan zamanında orada olmak için erken gidiyorduk.
Havalimanına geldiğimizde daha vardı.Orada birini görmeyi beklemiyordum ama Ali oradaydı.Gözleri dolu doluydu.Kocaman sarıldık.Ali'ydi ya canım Ali'mdi.Hep nazik ve düşünceli bir çocuktu. İkimizi çok benzetirdim.İkimiz de açık kahve saçlarımızla,açık kahve gözlerimizle çok benziyorduk.Benden 1yaş küçüktü Ali.
" Aden,biri daha geldi."Arkamı döndüğümde Pelin oradaydı.Ona da sarıldım.
"Ya siz harikasınız."
Birlikte oturduk biricik ailemle.Abim,Gül'üm,Pısırık'ım ve de yeni gelin Pelin.Ben kimsesiz değildim.Yalnız değildim.Ben çok şanslıydım.Kan bağı da neymiş?Can bağı her şeyin üstesinden gelirdi.Hepimiz mutluyduk.Uçuş saati yaklaşınca ayaklandık birlikte.Peline sarıldım kocaman.İyi kızdı.Aliye gelince dayanamadım.O kadar zordu ki onu bırakmak.Bir an onu da yanımda götürmek istedim.Yapamayacağımı bildiğimden daha da ağladım.Ama yalnız değildi sonuçta.Bu biraz bile olsa içimi rahatlattı.Tam ayrılacakken Ali bana küçük bir kutu verdi.Tekrar sarıldık.Abimin uyarısıyla ayrıldık.Çünkü yetişememiz gereken bir uçak vardı.
Uçağa geçince Ali'nin verdiği kutuya baktım.Kutunun içinde çerçeveli bir fotoğrafımız vardı.Zaten çok fotoğrafımız yoktu bizim.İkimiz de kocaman gülümsüyorduk fotoğrafta.Yüzümüze vuran güneş gözlerimizi bal rengine bürümüştü.Çok güzeldik.Kutunun içinde bir de kolye vardı.Kolye maviydi.Ama çok güzel bir maviydi.Zaten mavi her zaman güzeldi.Küçük bir not vardı
"Sen benim denizimsin.O koca deniz yüreğinde bana yer olduğu için çok mutluyum.Denizimin doğum günü kutlu olsun."
Ağlattı eşşek sıpası.Gül fark etti durumu.Hemen sokuluverdi bana.Efe ise çoktan uykuya dalmıştı. O yolculukta Efe'nin durumunda olmak isterdim galiba.Ama ben gözümü kapattığım anda anılarım geliyordu aklıma.Gözyaşlarım ise bu duruma daha fazla dayanamıyordu.
Her saniye anılarımdan uzaklaştığımı hissediyordum.Kalbim çok acıyordu.Güzel pamuk bulutlar yaramı sarıp sarmalayın ve beni çabucak iyileştirin olur mu?