MÜHÜR

İlk Adımlar.

Henüz on yaşında bir çocuktum.

Evde ilk defa tek kalacak ve mecburen tek başıma uyuyacaktım. Belki de ben tek uyuyacağımı düşünüyordum.

Uyku vakti geldiğinde yere bir minder koymuş. Beyaz bir çarşafla da üzerimi örtmüştüm.

Artık uyuma vakti gelmişti. Aslında uyumuş muydum bilemiyorum. Çünkü göreceğim şeyler karşısında, uyumak benim için bir hayli zorlaşmıştı. Şayet on yaşında bir çocuksanız; bilinçaltınız sizi, hayaller selinde boğar.

Vakit gelmişti. Sanırım önümde 2.5 metre uzunluğunda, bembeyaz bir ışık bulunuyordu. Bu ışık, inanılmaz bir şekilde, insan şeklindeydi ve bana bakıp gülüyordu. O an aklımı kaçırdığımı düşünmüştüm. Çarşafı aldığım gibi, başımı ve bedenimin her yerini örtmeye çalıştım. Çocuk aklı işte. Belki açık bir yer kalmazsa, korunurum diye düşünmüştüm.

Sabah olduğunda, annem, babam ve kardeşlerim eve gelmişti. Beni hala yatağın içinde, o halde görünce çok tedirgin olmuşlardı. Bense bu korku yüzünden ateşlenmiş ve kaçınılmaz bir şekilde hasta olmuştum. Hareket edece dermanım yoktu bile diyebilirim.

Yaklaşık on iki gün yataktan çıkamamıştım. On yaşında bir çocuktum ve korku tüm bedenime işleyip, beni hasta etmişti. Bundan doğal ne olabilirdi ki?

Nedense, gördüğüm şeyi kimseye anlatmamıştım. Nedenini bilmiyorum ancak anlatmamıştım.

Aradan dört yıl geçmiş, bir çok insanla konuşmuştum. Korkularım git gide artmıştı. İnanılmaz bir şey, ancak insan, bu yüzden, kendi evinden korkmaya başlıyordu. Sürekli tedirginlik içerisindeydim. Hani olur ya; yolda yürürken birinin sizi takip ettiğini düşünürsünüz. İşte bu hissin, kendi evinizde olduğunu düşünün.

Yaş ilerledikçe, olaylar daha farklı boyutlar alıyordu. İnanılması zor bir şey ancak inanacaksınız.

Yaş on yedi olmuştu. Sanırım büyüyordum. Günlük olaylarımsa hep normal geçiyordu. Hiçbir olumsuzluk olmazdı...