Ne zaman hava kararıp evime gitmeye karar versem, sanki; '' Hoş geldin Hasan. Biz de seni bekliyorduk.'' dercesine, yeni olaylara adım atıyordum.
Garip olansa, bu reaksiyonlar ben uyumaya karar verdiğimde başlıyordu.
Sanırım bu işe giriyordum. Az çok tahmin ediyor hatta belki de ne olduğunu biliyorsunuz.
Yatağıma gidip, üstümü örttükten sonra uyuyakalmıştım. Ancak uyuduktan üç yahut dört saat sonra uyanmıştım. Kulağımda inanılmaz bir çınlama ev sahipliği yapıyordu. Aklım yerinden çıkacak gibi, kalbimse... Onu tahmin bile edemiyorum. Bildiğim tek şey; yatağımı sallayacak kadar şiddetli çarpması... Kan akışımı hissedebiliyordum.
Neler olduğunu anlamak adına gözlerimi açmaya çalışıyor, ancak açamıyordum. Korkudan hareket dahi edemiyordum. Kendimi cesaretlendirip, yataktan kalkmam gerekiyordu. Güç bela, yataktan kalkıp, dizlerimi kendime doğru çekerek oturdum. İçimden besmele çekip, bildiğim bütün duaları okuyordum. Çok korkuyordum. Ancak son bir cesaret kırıntısıyla kalkıp, ablamı uyandırmaya gittim. Aklımı kaçıracak gibiydim. Bir şeyler oluyordu, ancak ben hiçbir şey anlamıyordum.
Ablamın yanına gidip, olanları anlattığım ve hatta sesler duyduğumu söylediğimde, bana verdiği tek cevap;'' Uyu hadi Hasan.'' oldu. Sanırım uyku sersemliğiyle beni başından savdı. Uyumaya çalıştım. Öyle ya da böyle... Sonunda, bir şekilde uyudum...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
MÜHÜR
Spiritualİnsan alıştığı şeyden vazgeçemiyor, hayatının bir parçası oluyor artık. Onun bana gelmediği her an, ben ona biraz daha yaklaşıyordum. İnsan korkularından besleniyormuş. Ben de artık onlardandım. Korkularım cesaretim olmuştu.... (Burada anlatıla...
