Geçmişimdi, çocukluğumdu, bugünümdü, yarınımdı. Ama asla hayal ettiğim kişi değildi. Çocukluğumun masum yanı hiç değildi.
***
"Geldim." Dedi, dudaklarıma doğru. "On sekiz sene sonra evime geldim." Belimde ki elleri sıklaştı, kendine tamamen yasladı...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Keyifli okumalar dilerim.
Bölüm şarkımız: Madrigal Dip - Magnum Opus Redeemed
🎈
Penceremden odamın camına vuran gürültülü yağmur sesleri beni uykumun en tatlı halinden çekip aldı. Bir alarm sesinden daha fazlasıydı şu an. Günlerdir dinmek bilmeyen bir yağmur hakimliğini koruyordu.
Havanın kasveti içimi gittikçe boğmaya devam ederken, zihnimde ki düşünceler de aklımı bulandırıp duruyordu. Bundandır ki odamdan çıkmak dahi istemiyordum. Yatağımda, odamda kendi halimde huzur bulmak için uğraşıyordum.
Yağmurdan ziyade gök gürüldemesiyle, yorganımı kafama kadar çekip gözlerimi kapattım. Ne kadar uyku, o kadar az düşünme. Zihnimi daha fazla yormak, aynı konuyla meşgul etmek istemiyordum. Kendi kendimi umutlara sürüklemek, sonrasında küçük duruma düşmek hiç istemiyordum.
Gözlerimi kapattım ve yeniden uyumak için hazırladım bedenimi.
Ta ki, odamın kapısı üst üste defalarca kez çalana kadar. Eğer kapım çalmasaydı, uyurdum. Bedenim ve zihnim buna çoktan hazırdı.
'Avukat.' Diyen Baran'ın sesini duydum. Ama başımı kaldırıp ona bakmadım. Hatta cevap bile vermedim. Başıma kadar çektiğim yorganın altına biraz daha sokuldum.
Giyindiği kundura ayakkabısının sesi odanın içinde yankılandığında, başımı yorganın altından kaldırmadan, 'Efendim Baran.' Diye homurdandım huzursuzca.
Evet, Baran hala benimleydi.
O ise... bilmiyorum. En son İrlanda'da olduğunun haberlerini almıştım. Yani birebir özel olarak bilgilendirilmemiştim. Sadece haberlerden bilgi alıyordum. Zaten genel olarak sürekli olarak birilerini asıp biçtiği ve duvar önlerinde diz çöktürüp özlü sözlerini yazdığı için, kim olduğunu anlamak zor olmuyordu.
Bugün artık tarihler on iki Haziran'ı gösteriyordu. En son ki gördüğüm haberin üstünden iki ay geçmişti. Geriye kalan tüm dosyalarını bu iki ay içinde kapatmıştım. Kapatana kadar defalarca hata yapmış, zihnimde ki düşünceler yüzünden hep eksikliklerim olmuştu. Ama bir şekilde halletmiştim. Ben zaten hayatım boyunca bir şeyleri hep tek başıma halletmiştim.
'Avukat.' Dedi Baran bir kez daha ve üstümde olan yorganı tek hareketle üstümden tutup çekti.
Vücudumda hissettiğim hafif bir üşüme isteğiyle uykulu gözlerimi aralayıp Baran'a tersçe baktım. Yine her zaman olduğu gibi içine beyaz gömleğini giyinmiş, siyah yeleği ve siyah ceketi de üstündeydi. Saçlarını ise klasikliğini devam ettirecek biçimde azıcık jöleleyip dağıtmıştı. Hafifçe bana doğru eğilip endişeyle baktı.
'Avukat Hanım...'
Beni ilk kez bu halde gördüğü için fazlasıyla endişeli ve bir o kadar da şaşkındı. Diğer arkadaşlarım bu süreç içinde bize gelmişlerdi, kendi evlerinde olduğu gibi rahatça takılmışlardı ve Baran'da oldukça şaşırmıştı. Bizimkiler bu hallerime alışkın olabilirdi ama, Baran kesinlikle değildi. Beni tanıdığı ilk günden bugüne hep bakımlı, güçlü ve sarsılmaz görmüştü. Ama o işler öyle olmuyordu.
