Geçmişimdi, çocukluğumdu, bugünümdü, yarınımdı. Ama asla hayal ettiğim kişi değildi. Çocukluğumun masum yanı hiç değildi.
***
"Geldim." Dedi, dudaklarıma doğru. "On sekiz sene sonra evime geldim." Belimde ki elleri sıklaştı, kendine tamamen yasladı...
Beğenmeyi ve yorum yapmayı unutmayalım. Bölüm şarkılarımız: Fikret Kızılok - Bu kalp Seni Unutur mu / Sezen Aksu - Kutlama / The French Touch - Amelie Suite
Bölüm Sınırı: 50 Beğeni / 100 Yorum
(Medya: Tusem)
Keyifli okumalar dilerim.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
ZEMHERİ- 13. BÖLÜM
İki gün önce:
"Nasıl yapacaksın?" Diye sordu Victor karşısında sigarasının dumanını yuvarlak şekilde üfleyen Çakır'a.
İfadesizliğini bozmadı Çakır. "Teslim olacağım."
Şaşırdı Victor. Beklediği bir şey değildi. Böyle bir planla karşı karşıya kalmayı tahmin etmemişti.
Karşısında ki adamın gözü kara, yürekli olduğunu biliyordu elbette ama bu kadarını beklemiyordu. Bu kadarı onlar için fazlaydı. Bu plan, onların gerçek kıyametiydi.
Çünkü biliyordu Victor, Çakır Maraz Saruhan hiçbir zaman teslim olmazdı. Oluyorsa da gerçek kıyamet artık kapıdaydı.
"Risk," dedi Victor şaşkınlığı yüzüne yansımışken. "Hem kendin için, hem bizim için."
"Evet, risk." Dedi, ama oldukça da umursamazdı. "Ama bazen risk almak gerekiyor." Sigarasından bir yudum daha aldı Çakır. "Ben önemli değilim, Tusem'i riske atmamız gerekiyor."
"Sen olmazsan bu kıyamet bizi yok eder." Dedi Victor.
Haklıydı, ama aslında çokta değildi. Çünkü, Çakır Maraz Saruhan'dı o. Her şeyi tamamen garantiye almadan tek bir adım dahi atmazdı. Tüm ihtimalleri değerlendirir, atacağı adımları önlemlerle atardı.
Bugünde aynı durum gerçekleşecekti.
"Kıyamet bizi çoktan yok etti, Victor." Dediğinde sigarasını yan tarafta ki duvarda söndürdü. "Bizde bu kıyametin ortasında yeniden doğacağız." Dudakları yukarı doğru kıvrıldı. "Sizi bilmem ama, ben yeniden doğmak için bir sebebe sahibim."
Sebebi belliydi. Uğruna devrim başlattığı, Tusem Derya Hünerli'ydi. Mavişiydi, çocukluğuydu.
Victor dişlerini dudaklarına bastırdığında, bedenini de aynı zamanda Çakır'a doğru çevirdi. "Gelmediğin taktirde ona nasıl bir acı yaşatacağını tahmin edebiliyor musun?" Ellerini cebine koyarak duvara yaslandı. "Ben edemiyorum. Eminim o da edemeyecektir."
"Bilmeyecek," dedi Çakır. "Teslim olacağımı, yaptığım planı bilmeyecek. Aksi bir durum olursa ne yapacağını biliyorsun," biliyordu Victor. Eskiden olsa, ona ulaş, derdi Çakır. Ama bugün artık ona ulaş, demiyordu. Her ne olursa olsun, canın pahasına onu koru, diyordu. "Ben bir mektup yazdım, teslim olmadan önce ona vereceğim zaten. Geri dönemediğim taktirde her şey o mektupta yazıyor."
