Geçmişimdi, çocukluğumdu, bugünümdü, yarınımdı. Ama asla hayal ettiğim kişi değildi. Çocukluğumun masum yanı hiç değildi.
***
"Geldim." Dedi, dudaklarıma doğru. "On sekiz sene sonra evime geldim." Belimde ki elleri sıklaştı, kendine tamamen yasladı...
Bölümleri düzenledim. Karakterler aynı fakat, ufak tefek değişiklikler var. Bilginiz olsun.
Beğenmeyi ve yıldıza basmayı unutmayın. Keyifli okumalar dilerim...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Kitap kapağı: Lilly Cross ZEMHERİ- 1. BÖLÜM 🎈
17.04.2026
Önce geçti derler, neyse derler, tamam bu kez bitti derler. Sonra konuşup dururlar. Eleştirirler, yargılarlar, yakıp yıkarlar ama bıraktıkları izlerin farkında bile olmazlar.
Ama o geçer dedikleri ne geçer, ne de biter...
Her şey ilk gün ki gibi aynı acıyla, aynı yaralanmışlıkla kalır.
Düzeltmek için çaba verirsiniz ama, tek kazancınız sadece daha da çok yaralanmak olur. Ne üstesinden gelebilirsiniz, ne de kazanabilirsiniz bu savaşı. Karşınız da sizden daha çok destek gören birisi varsa, yenilmek hep ezberinizde olur. Hiçbir zaman kazanamazsınız. Çünkü siz o kişi kadar ne sevilmişsinizdir, ne de değer görmüşsünüzdür.
Bende değer görmeden, hiç sevilmeden bir şekilde zalimlere karşı mücadele veriyordum. Hayatımda sadece bir kere babam tarafından sevilmiştim. Onu da zaten toprağa vermiştim.
Sonrası ise bir daha hiç gelmemişti.
Ne toparlanabilmiştik, ne bu acının üstesinden gelebilmiştik ne de bir daha elimizden tutan olmuştu.
Bir daha hiç sevilmemiştim. Hiçbir zaman sıkı sıkı bana sarılan birisi olmamıştı. Derdimi dinleyen, arkamda dağ gibi duran, bana gülümseyen birisi bir daha hiç olmamıştı.
Babamın ölümü bile benden sorumlu tutulmuştu. Düşünmeden, sorgulamadan bu vicdan azabı bana yüklenmişti. Üstesinden gelebilir miydim bilmiyorum ama bir sene, on iki gündür üstesinden gelemiyordum. Babamı kaybettiğim o gün, kabuslarımdan çıkmıyordu. Gözlerimi kapattığımda, - açtığımda, adım attığım her yerde bu vicdan azabıyla yaşamaya çalışıyordum. Buna da yaşamak denirse...
