Geçmişimdi, çocukluğumdu, bugünümdü, yarınımdı. Ama asla hayal ettiğim kişi değildi. Çocukluğumun masum yanı hiç değildi.
***
"Geldim." Dedi, dudaklarıma doğru. "On sekiz sene sonra evime geldim." Belimde ki elleri sıklaştı, kendine tamamen yasladı...
Bölüm şarkısı: Toygar Işıklı - Saklı aşk/ Hasret fon.
Keyifli okumalar dilerim.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
ZEMHERİ- 12. BÖLÜM
🎈
Çakır'dan;
Çaresizlik.
Hayatımın gerçek anlamı bu kelimeydi.
Bir insanın ne kadar eli kolu bağlı kalınırsa, ben o kadar kalmıştım.
Çaresizlik öğrenilir miydi?
Öğrenmiştim. Öğretilmişti. Başka hiçbir seçenek yokmuş gibi, başka hiçbir duygu yokmuş gibi ben bu hissi zorla öğrenmiştim.
Bu hayatta iki tane sahici duygum vardı.
Biri çaresizlik ve diğeri nefretti.
Çaresizlik; hayatımın çoğu yerinde, bir çok durumunda kendimi kapana kısılmış gibi hissettiğim, bu süreçte psikolojimi kaybettiğim bir duyguydu.
Annem ölürken çaresizdim. Ablam ölürken çaresizdim. Bu yola sokulduğumda, bu hayatı tercih etmek zorunda kaldığımda çaresizdim.
Elim kolum hep bağlıydı.
Tek bir kurşun bile yemeden, öldürülmüştüm. Fiziksel değil, ruhsal olarak. Ve bu ölümümün tek sebebi, çaresizliğimde.
Ve nefret; inandığım en gerçek duyguydu.
Hayatımın bir çok yerinde, bir çok insana karşı sevgiden bile önce gelirdi. Her şeyin sahtesi olurdu, nefretin olmazdı. Yıkıcı bir duygu, denirdi. Ama değildi aslında. Tehlikeliydi fakat, insanı diri tutan bir duyguydu.
Nefret; iyileştirirdi. Sevgi kadar güçlü olmasa bile nefrette iyileştirirdi. Birini unutmak, birinden uzaklaşmak, birini hayatınızın merkezinden silmek için nefret duygusunu hissetmemiz gerekirdi. Gerekirdi ki, unutabilelim. Ve unutmak, yalnızca nefret ile gerçekleşirdi.
Çünkü, biri size zarar verdiği halde onu sevmek, yalnızca zehirlerdi sizi. Ama nefret etmek, iyileştirirdi.
Bende öyleydim.
Nefret ederdim ve iyileşirdim.
Ben, daha on iki yaşındayken bu karanlığa bulaşmıştım. Yaşıtlarım arabalarla oynarken, parklarda koşuştururken, ben de ıslah evinde karanlık bir odaya mahkum edilmiştim. On iki yaşından bu yana başımdan bela asla eksik olmuyordu. Senelerdir bu karanlığın içinde tek başıma mücadele ediyordum.
