Geçmişimdi, çocukluğumdu, bugünümdü, yarınımdı. Ama asla hayal ettiğim kişi değildi. Çocukluğumun masum yanı hiç değildi.
***
"Geldim." Dedi, dudaklarıma doğru. "On sekiz sene sonra evime geldim." Belimde ki elleri sıklaştı, kendine tamamen yasladı...
Bölüm şarkılarımız: Sezen Aksu - İki Gözüm / Leyla Mecnun - Dağılma fon müziği / Mark Eliyahu - Silence
(Medya: Çakır ve Serter)
Keyifli okumalar dilerim.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
ZEMHERİ - 10. BÖLÜM
🎈 Dört sene önce.
Vedalar zordu. Ancak veda edemeden gitmek, çok daha zordu. Vedalar yalnızca güzel yürekleri acıtmakla kalmaz, paramparça da ederdi.
Gitmek zordu. Ama gitmeye mecbur bırakılmak, kalmak için mücadele edememek ise, yıkımdı.
Ve senelerdir enkazdan farkı olmayan genç adam, buna en büyük örnekti.
Yakıp yıkılan bir çocuktu bir zamanlar. Ezilen, hor görülen, sevilmeyen... bir annesi vardı onu seven. Ama o da artık yoktu. Hayatındaydı ama, yanında değildi. Yakınında değildi. Gökyüzündeydi. Ona çokça uzak olan bir yerdeydi. Bunun ağırlığı ise, koca bedenini eziyordu. Hiçbir şey yıkmamışken, annesinin yokluğu yıllardır olduğu gibi darmaduman ediyordu yüreğini.
Derin bir of çekti. Bal gözlerini etrafta kısa bir süre gezdirdi ve ardından kendi içine geri döndü. Hiçbir şey ona cazibeli gelmiyordu. Hiçbir şey onu mutlu edecek, yüzünü güldürecek gibi değildi.
O, yalnızlığıyla mutluydu.
O, senelerdir aradığı çocuklunu, sevdiği kadını ararken olduğu yalnızlığıyla mutluydu.
Ve evet, yalnızdı her zaman ki gibi. Elinde yıpranmış bir fotoğraf, masasında viskisi ve dudaklarının arasında ki sigarasıylaydı. Hayatı boyunca ona eşlik eden üç şey; bir fotoğraf karesi, viskisi ve sigarasıydı.
Dudaklarının arasında ki sigarasından bir yudum aldı ve dumanını elinde tuttuğu fotoğrafa doğru üfledi. Duman fotoğraf karesini buğulaştırdı durdu. Anıları buğulaşsın, unutsun diye bekledi yine her zaman ki gibi. Ama olmadı. Zihnini tepetaklak eden o anılar, buğulaşmadı. Sesler, susmadı. Ona sürekli seslenen o tanıdık cılız ses, kulaklarından gitmedi.
Unutmak istiyordu bir yanı. Senelerdir bulamamanın vermiş olduğu çaresizlik, artık unutmasını istiyordu. Nereye giderse gitsin, ne yaparsa yapsın hiçbir şey o kız çocuğunu ona unutturmuyordu. Yalnızca çocukluğunun bir kısmı olduğu halde, hayatının tümüymüş gibi hissediyordu. Bu his, onu tüm kadınlardan uzaklaştırmak için yeterli bir sebepti.
