Geçmişimdi, çocukluğumdu, bugünümdü, yarınımdı. Ama asla hayal ettiğim kişi değildi. Çocukluğumun masum yanı hiç değildi.
***
"Geldim." Dedi, dudaklarıma doğru. "On sekiz sene sonra evime geldim." Belimde ki elleri sıklaştı, kendine tamamen yasladı...
Bölüm şarkılarımız: Teoman - Kupa Kızı ve Sinek Valesi / Mark Eliyahu - Hope / Billie Eilish - Bored
(Medya ÇakTus)
Keyifli okumalar dilerim.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
ZEMHERİ- 9. BÖLÜM
Hayat; doğumdan ölüme değin geçen süre, demekti aslında. Ama bir o kadar da çok farklı anlamı olan bir kelimeydi, yaşantıydı.
Kimisi için hayat; mücadeleydi, uğraştı, mutluluktu. Bazısı için ise, hayal kırıklığıydı. Herkes için farklıydı kısacası.
Benim için ise; Farklılıktı. Sadece doğumdan ölüme değin süreç değil, bu süreçte yaşanılan iyi - kötü her şey demekti. Beklenmeyen olaylar, beklenmeyen kişiler, umduğumuz veya ummadığımız her şeydi.
Bir aydır hayatımın en değişik dönemlerini geçiriyordum. Hiç beklemediğim olaylar yaşıyordum. Kendi benliğimin dışına çıkıyor, kendi hayatımdan çok farklı bir hayata her gün merhaba diyordum. Ama işin en garip tarafı, bu farklılıkla sanki daha önceden tanışmış gibiydim. Sırıtmıyordu yaşadıklarım. Bana garip hissettirmiyordu.
İlk günler biraz tedirginlik duysam da sonrasında her şey çok normalmiş gibi yaşamıştım ve yaşamaya devam ediyordum.
Bundan dört ay öncesinde kadar sadece ben ve mesleğim olan bir hayata sahiptim. Ve birkaç tanede bana benzeyen arkadaşlara. Her şeyim rutindi. Doğrularım şaşmazdı. Meslekte olan pürüzler hayatıma yansırdı ancak, bana zarar verecek boyutta olmazdı hiçbir zaman. Ya da hayatımı tehlikeye atacak kadar ileri gitmezdi olaylar.
Ama bugün artık işler değişmişti.
Sadece doğrularım ve mesleğim olan bir hayata sahip değildim artık. Rutin değildi hiçbir şeyim. Her güne başka bir olayla başlayacak potansiyel de bir yaşantım vardı. Daha ilerisi ise hep mümkündü. Şu anlık durgun olsa da, ileri ki süreçte hiçte bu kadar durgun olacağına benzemiyordu yaşadıklarımız.
Evet, yaşadıklarımız. Ve evet, çoğul eki.
Çünkü; artık hayatımda kendimden bile çok sevdiğim birisi vardı. Ömrüm boyunca beklediğim, seneler boyunca durmadan aradığım o adam, artık benimleydi. Ve biz, bugün artık onun şehrindeydik.
Sabah erkenden yola çıkmış, önce deniz yoluyla ilerlemiştik ve sonra geri kalan yolu da arabayla gelmiştik. Ve nihayetinde Prag'a giriş yapmıştık. Beş veya altı dakikadır Prag'daydık.
Arkada ben ve Çakır oturuyorken, önde Serter vardı. Ve arabayıda Engin kullanıyordu. Garip bir şekilde şehire girişte korumalarla girmemiştik. Gayet her şey yolundaymış gibi, sanki hiç düşmanımız yokmuş gibi rahat rahat korunmadan ülkeye giriş sağlamıştık.
