Hoe mijn leven veranderde...

De eerste schooldag

Ik ben Ella. Ik ben 20 jaar. Dit is mijn 1e jaar dat ik geneeskunde studeer, in Rotterdam. Ik woon nog thuis. Mijn moeder is gestorven door een auto-ongeluk toen ik 8 was. Ik overleefde het ongeluk, maar mijn moeder niet. Mijn vader was daar kapot van. Sinds die tijd is hij begonnen me te slaan, hij vond het niet eerlijk dat ik het overleefd had, en zijn geliefde vrouw niet. Hij is altijd al gewelddadig geweest, maar mijn moeder zorgde ervoor dat hij zich inhield. Ik was 8 jaar, ik kon me niet verdedigen. ik groeide op, en ik raakte aan de klappen gewend. Ik heb nooit vrienden gehad. Ik werd gepest, omdat ik rood haar had, en omdat ik verlegen was, stil. Iedereen noemde me Ginger. Ik kon bij niemand mijn verdriet uiten. Ik huilde mezelf in slaap. Ik snapte niet waarom ze mij pestten: Ik had geen beugel, geen bril, en ik was naar mijn mening redelijk knap. En rood haar was toch ook niet erg? Door het gepest werd ik onzeker. Ik begon te denken dat ik het verdiende. Toen ik ging studeren, was ik vastbesloten niet meer gepest te worden. Een paar oude klasgenoten die me hadden gepest, gingen helaas dezelfde opleiding doen als ik. Ik maakte me zorgen, ik was bang om weer gepest te worden, en de eerste schooldag kwam ik onzeker aan op school.

Hoofdstuk 1: de eerste schooldag

Ik kwam aan op school. Ik zou vandaag te horen krijgen wie er in mijn nieuwe klas zouden zitten. Ik was zenuwachtig. Ik ga naar mijn lokaal. Ik schrok, ik zag mijn oude klasgenoten in hetzelfde lokaal zitten. Ik stapte zo onopvallend mogelijk het lokaal binnen. Tevergeefs. Ze hadden me al gezien. Ze grijnsden gemeen naar me. Ik keek weg. Ik hoorde hen roepen: "Hé Ginger, zit je zomaar bij ons in de klas, wat leuk!" Ze begonnen al meteen propjes naar me te gooien. Ik kon wel door de grond zakken van schaamte. Zo vernederd worden, op mijn eerste schooldag! Een nieuwe jongen kwam de klas binnenlopen. Ik keek naar hem, blij dat ik mijn aandacht ergens anders op kon richten. Hij was knap, heel knap zelfs. Hij had donkerblond haar, met krullen, en hij had mooie, groene ogen. Hij glimlachte naar me, totdat hij zag wat mijn oude klasgenoten deden.

'Hou eens op, jullie zijn toch geen kleine kinderen meer!' riep hij boos. Gelukkig, ze hielden op. Ik keek de jongen dankbaar aan. Hij kwam naast me zitten.

'Hoe heet je?' vroeg hij.

'Ella.'

'Mooie naam, ik ben Alex.' zei hij, Kende je hen al?'

'Ze zaten bij me in de klas op de middelbare.' antwoordde ik.

"Je moet het echt niet pikken dat ze je pesten hoor!" zei hij verontwaardigd. Ik keek hem verlegen en beschaamd aan. Net op dat moment kwam de docent binnen. Ik was opgelucht, nu hoefde ik niet te reageren. Ze deelde ons rooster uit.

"Wow, we zijn dinsdag en vrijdag vrij!" zei Alex. Ik staarde naar het rooster. Het was geen slecht rooster, dat moest ik toegeven. Ik wist niet wat ik moest zeggen. Ik vond het raar dat Alex naast mij was komen zitten, dat hij me hielp. En dat hij met me praatte. Alex keek naar me. Hij vond het vast raar dat ik niet antwoordde.

Na deze les waren we de rest van de dag vrij. Ik zei Alex gedag, en liep het lokaal uit. Ik liep naar de fietsenstalling.

'Niet weer!' dacht ik, toen ik zag dat één van mijn fietsbanden weer eens lek was gestoken. 'Dan maar weer lopen naar huis.' dacht ik, en zuchtend haalde ik mijn fiets van het slot.

'Hebben zij dat gedaan?' hoorde ik Alex vragen, die blijkbaar net aan was komen lopen.

'Ik heb waarschijnlijk gewoon over iets scherps heen gereden.' mompelde ik, en ik wilde snel weglopen. Alex hield me tegen.

'Dit moet je echt niet pikken.' zei hij, 'Ik ga wel mee naar de fietsenmaker.' Ik schrok toen hij dat zei. Ik had helemaal geen geld voor een nieuwe band!

'Nee, dat hoeft echt niet,' zei ik haastig, en ik liep snel weg.

'Moet je ver lopen? Anders kan je wel bij mij achterop!' riep Alex me nog na. Ik reageerde niet.

Toen ik een eindje verder gelopen was, keek ik om. Alex staarde me na. Beschaamd begon ik wat sneller te lopen.