Alab I - Justin de Dios

301 8 2
                                    

"Dihia," Rem muttered as she opened the door calling Justin who was busy doing a digital sketch on his tablet. Justin did not even spared her a glance, he just stopped drawing and gripped his stencil hard. Napalunok si Rem. Inside her head all she wanted to do was run away and hide, in the first place hindi naman talaga kasi siya ang dapat na tatawag kay Justin  but their Ahia Julian asked her a favor, para naman daw maging malapit sila ulit sa isa't-isa. Hah, as if naman na magiging close pa sila eh all Justin did was push her away.

Tumikhim siya at tuluyang pumasok sa loob.

"Ah, ano. Pinapatawag ka na kasi nila Ahia. Kakain na raw."

Justin dropped his tablet on his desk, he crossed his legs and turned his swivel chair to face her. Lalong napalunok si Rem. His face was dark, he wasn't glaring at her but his blank face screams out his disgust for her. 

She just looked down and sighed. She will never get used to his disdain towards her, masakit pa rin.

"Ang kulit mo rin, Rem no? Ano ba sa 'huwag mo akong tatawaging Dihia' ang hindi mo maintindihan? Kailangan ko pa bang ulit-ulitin sayo yun araw-araw para lang matandaan mo?"

Rem played with her hands nervously.

"S-sabi kasi ni Ahia saka nila Tita Mommy dap—" She was cut off by Justin's sarcastic laugh.

"Mommy? Ahia? Do you think I give a cent to what they think? At sino ka para tawagin sila nang ganyan? Are you even a part of this family? Bakit? Kapatid ba kita?"

She can feel it. She can feel the hate radiating off him reaching out to her to eat her wholly. Her eyes started to sting, namumula na rin ito, nanggigilid na ang kaniyang luha. Justin never really voiced out his hate towards her, sa totoo niyan ay matagal na niyang hinahanda ang sarili niya for his outburst, but it turns out that she was never really ready for it. She thinks she can never be ready for it. For he was once her bestfriend who now hates her so much kahit hindi niya naman alam kung ano ba ang nagawa niyang mali.

Pinalis niya ang kaniyang mga luha at saka tinignan si Justin.

"Hindi kita magets, Justin. Oo, alam ko naman na ayaw mo sa akin. Alam ko naman na you want me out of this house. Pero bakit? Why do you hate me so much, Jah? What did—" she was interrupted by her sob. "What did I do for you to push me away like this? Sabihin mo naman. Hindi ko na kasi maintindihan. Ipaintindi mo naman kasi araw-araw nalang eh, araw-araw kong iniisip where I went wrong. Miss na kita Justin. Miss na miss ko na yung bestfriend ko."

Rem was sobbing hard already. She can feel her shoulders shaking. Sobrang blurred na ng paningin niya dahil sa sunod-sunod na pagpatak ng kaniyang mga luha. All of the thoughts and feelings she bottled up for years now came to the surface, clawing its way out to make it known. It had to be known or else she'll go crazy.

"Pakiramdam mo ba inaagaw ko sa iyo yung pamilya mo, ha, Justin? Nasasapawan pa ba kita? Nasaktan ba kita? Ano?!" Hindi niya napigilang sumigaw. "Sabihin mo sa akin, Justin! Kasi takte naman oh! Mababaliw na ako kakaisip sa araw-araw kung anong nagawa ko. Sawang-sawa na ako na magpanggap na okay lang ako kapag kaharap kita! Sabihin mo!" She approached him banging her fists on his chest. "Sabihin mo!"

Justin just stayed silent, he just let her hurt him. Rinig na rinig niya ang paghikbi ng dalaga, inangat niya ang mga kamay niya para yakapin ito kasabay ang paghina ng paghampas sa kaniya ni Rem.

"J-justin. Sorry na. Sorry na kung ano man ang nagawa ko. A—," her voice broke. "Ayoko ng ganto. Wag mo na akong layuan please?" She pleaded. Wala na siyang pakialam kung anong hitsura niya ngayon o kung ano na ang mangyayare sa kanila pagkatapos nito. Ang alam lang niya ay she needs to do this.

Daydream With Me [SB19 One Shots]Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon