SENİ BANA AYIRDIM

bölüm; yirmi dört

2 Gün Sonra

"Gerçekten iyiyim, anne." diye mırıldandım belki de yüzüncü kez. Biraz daha aynı şeyi tekrar edersem çıldırabilirdim.

"Ne yapıyorsun orada tek başına?" diye sorduğunda kafamı bıkkınlıkla geriye yasladım.

"Okuyorum, anne. Okuyorum."

"Biliyorum okuduğunu," dedi. "Tek başına başının çaresine bakabilecek misin?"

"Yaklaşık iki yıldır olduğu gibi," diye homurdandım. "Evet."

"Yemene içmene dikkat ediyor musun peki?" diye sorduğunda kafamı duvarlara vurmak istedim. Tamam, beni merak ediyordu, onu anlıyordum. Ama aynı soruları elli defa sormanın ne anlamı vardı canım?

"Ediyorum, anneciğim." dedim.

"Ne-" diyordu ki kapı çaldığında derin bir nefes verip "Anne şimdi kapı çalıyor, ben seni sonra arayacağım." dedim. Tam telefonu kapatıyordum ki, "Dur!" diye sesini yükseltti.

"Efendim?"

"Açma kapıyı." Kaşlarım çatıldığında oturduğum yataktan kalktım.

"Neden?"

"E kim olduğunu bilmeden açma." diye ciddi bir şekilde konuştuğunda sesli bir şekilde ofladım.

"Anne," dedim telefonu bir an önce kapatabilmek için. "Ilgaz gelmiştir, beni merak etme sen. Hadi ben sana sonra dönerim. Öptüm!" Başka bir şey söylemesine fırsat vermeden telefonu kapatıp ikinci defa çalan kapıya ilerledim.

Gözetleme deliğinden baktığımda siması tanıdık olmayan bir erkeğin kapıda durması kaşlarımın çatılmasına neden oldu.

Kapıyı korkarak yavaşça araladım ve karşımdaki çocuğa sorarcasına baktım.

"Buyurun, kime bakmıştınız?" diye sordum şüpheyle.

Kocama gülümseyip "Sana." dediğinde garip garip ona baktım. Sonra aklıma gelen şeyle duraksadım.

Beyaz ten.

Koyu kahve saçlar.

Ve gerçekten övdüğüne değecek derecede güzel mavi gözler.

"Buğra?"

∞

Kalbim duracak. Çok heyecan yaptım, çok!

Neler oluyor sizce?

Kapıdaki kişi gerçekten Buğra mı?

Kapıdaki kişi gerçekten Buğra olmalı mı?

Beni seviyor musunuz?

Belki araya kaynar dedim bxkxnshkwpx

Sizi seviyoruum!

Öptüm hepinizi!❤