အပိုင္း(27)

7.7K 455 10
                                    

”အစ္ကိုေတာ္ လႊတ္ပါ”

           ဖန္အာ သူ့အား ေပြ႔ခ်ီထားေသာ ဖန္အိုက္စန္းကို
႐ုန္ကန္ရင္းဆို၏။

”မင္းက အစ္ကိုေတာ့္ကို မယံုဘူးလား”

  ”မဟုတ္ဘူး အစ္ကိုေတာ္။ ဒါေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္ လန္လန္နဲ႔ လက္ဆက္ပြဲအတြက္ ဂုဏ္ယူပါတယ္ ”

”ဂုဏ္ယူတယ္တဲ့လား။ ဒုန္း....”

                စကားဆံုးသည္ႏွင့္ အေဆာင္ဆီသို့ ေရာက္လာေသာေၾကာင့္ အေဆာင္ထဲမွ ကုတင္​ေပၚသို႔ ပစ္ခ်လိုက္သည္။

”အစ္ကို။ ဘာလုပ္ျပန္အုန္းမလို႔လဲ ”

              ဖန္အာ ကုတင္ထက္မွ ထရန္ကို ျပင္လိုက္ေပမယ့္လည္း အိုက္စန္းကမူ အေပၚစီးမွ ခ်ဳပ္ထားေလသည္။

”ေတာ္ပါေတာ့။ အစ္ကိုေတာ္တကယ္ပဲ ကြၽန္ေတာ္က္ို ဘယ္လိုမ်ိဳးလူ ျဖစ္ေစခ်င္တာလဲ”

              ဖန္အာ ဝမ္းနည္းစြာ ဆိုေတာ့ အိုက္စန္းက သနားလာသည္ထင္သည္။ ခ်ဳပ္ထားေသာ လက္မ်ား
ကေလ်ာ့ရဲလာကာ ဖန္အာႏွင့္ အၾကည့္ခ်င္း ဆံုလာသည္။

”အစ္ကိုေတာ္က မင္းအေပၚ ဘာမ်ားလုပ္မိလို႔ မင္းအစ္ကိုေတာ့္ကို အျမဲမုန္းေနတာလဲ။”

”မဟုတ္ဘူး အစ္ကိုေတာ့္ကို မမုန္းဘူး။ ကြၽန္ေတာ္ ဒီလိုလုပ္ဖို႔ စဥ္းစားခဲ့တာက အစ္ကိုေတာ့္အတြက္ပဲ အစ္ကိုေတာ္ကသာ ကြၽန္ေတာ့္ခံစားေနတာကို မသိတာ။”

           ဖန္အာ ကဆိုေလျပီး အေပၚမွ ဖန္အိုက္စန္းကို ဖယ္ကာ ကုတင္ေဘးသို႔ ေရြ႔သြားေလသည္။

”ကိုယ္မွားသြားပါတယ္ ဖန္အာ။”

          ဖန္အိုက္စန္းမွာလည္း ကုတင္ေဘးမွ ဖန္အာ၏ ခါးကို အေနာက္မွ ေပြ႔ဖက္ကာဆို၏။

”မိုးခ်ဳပ္ေတာ့မယ္။ ကြၽန္ေတာ္သြားေတာ့မယ္။ အစ္ကိုေတာ္သာ ဒီလိုလုပ္ေနမယ္ဆိုရင္ ကြၽန္ေတာ္ပဲ ဒုကၡေရာက္မွာ”

          ဖန္အာ ဖက္ထားေသာ ဖန္အိုက္စန္း၏ လက္က္ုိ ဆြဲျဖဳတ္လိုက္ကာ အေနာက္သို႔ လွည့္မၾကည့္ဘဲ ျပန္လာခဲ့သည္။

            ခ်စ္ေသာလူမွာ ကိုယ့္ေၾကာင့္ ဝမ္းနည္းေနသည္ကို မည္သူကေကာ ၾကည့္ရက္ႏိုင္မည္နည္း။

အမုန်းဆုံးကိုယ်လုပ်တော် (အရှင်သခင်၏အမုန်းတော်ခံ)[Complete]Donde viven las historias. Descúbrelo ahora