အပိုင္း(52)

4.3K 255 5
                                    

"ဆိုလိုတာက ေမာင္မင္းတို႔ကလဲ ေနရပ္ျပန္မယ္ေပါ့”

         လီဖန္းမနက္ အေစာကတည္းက ေလ်ွာက္တင္စရာ႐ွိလို႔ဆိုၿပီး မနက္အေစာႀကီး အေဆာင္ေတာ္ထဲလာေသာ အန္းဟြာတို႔ ညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္ကိုေမးၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဖန္လီတို႔ေမာင္ႏွမလိုပဲေမြးရပ္ျပန္မယ္တဲ့ေလ။

"ဟုတ္ပါတယ္ ကြၽန္ေတာ္တို႔အေရးႀကီးကိစၥျဖစ္ေနလို႔ပါ နားလည္ေပးပါမင္းႀကီး”

            အန္းဟြာကဆိုလိုက္သည္။ အစ္ကိုေတာ္ကေတာ့ ဘာအေၾကာင္းစဥ္းစားေနလဲမသိေပမယ့္ သူတို႔တိုင္းျပည္ကို ဟိုေမာင္ႏွမငါးေယာက္ၾကားထဲ မထည့္ေပးႏိုင္ေပ။

"ေကာင္းၿပီ ခြင့္ျပဳတယ္ ငါလည္းမၾကာခင္ဖန္အာကို မိဖုရားေခါင္ေျမႇာက္ဖို႔စဥ္းစားထားတယ္”

             လီဖန္းကဆိုလိုက္သည္။ အန္းဟြာႏွင့္ အန္းဟာလည္း မထင္မွတ္ထားတဲ့စကားၾကားေတာ့ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာတစ္ေယာက္ၾကည့္မိသည္။

"မိဖုရားေခါင္”

"ဟုတ္တယ္ မိဖုရားေခါင္”

"အမတ္ေတြက လက္ခံပါ့မလား ၿပီးေတာ့ ေဖမုရံုေရာ”

               အန္းဟြာေမးခြန္းထုတ္မိသည္။ ဖန္အာ့ကိုေကာင္းေကာင္းေနေစခ်င္ေပမယ့္ ေဖမုရံုကိုလဲ ပစ္ထားလို႔မရေပ။

"အမတ္ေတြကလည္းလက္ခံမွာပါ ၿပီးေတာ့ေဖမုရံုကလဲ သူ႔တိုင္းျပည္က္ုိျပန္ေတာ့မယ္ထင္ပါတယ္”

               လီဖန္း သက္ျပင္းခ်မိသည္။ ေနာက္ဆံုး ေဖမုရံုလဲ ထြက္သြားမယ္လို႔ စိတ္ကထင္ေနမိသည္။

"မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး သူလားသူ႔တူေလးကို ထားၿပီးသြားရေအာင္”

            အန္းဟာကေတာ့ေခါင္းခါလိုက္သည္။ ခ်န္ဝမ့္မွာတစ္ဦးတည္းေသာမိသားစုဝင္ဆိုလို႔ တူေတာ္ေလးသာ႐ွ္ိေတာ့သည္ေလ။

"ဒါေပမယ့္ သူကကိုယ္ေတာ့္က္ုိ မုန္းေနတာေလ ။ ကိုယ္ေတာ့္အနားကထြက္သြားမွာပဲ”

"ထားလိုက္ေတာ့ ဒါထက္ဖန္အာကိုေခၚေပးပါလား ကြၽန္ေတာ္တို႔ေတြ႔ခ်င္လို႔”

"ေခၚတာက ေခၚလို႔ရပါတယ္ ။ဒါေပမယ့္ ဖန္အာက အိပ္ေနတုန္းပဲ”

အမုန်းဆုံးကိုယ်လုပ်တော် (အရှင်သခင်၏အမုန်းတော်ခံ)[Complete]Tempat cerita menjadi hidup. Temukan sekarang