Kaybettiğiniz birini bulabilir misiniz?
Peki ya... Tanımadığınız birini?
Onlar her şeye rağmen bir-birlerini buldular?
"Keybedilen her şey tekrardan bulunabilir mi?" Diye sormuştu Hayal çok
uzaklardan.
Bulunabilirmiş.
Bu gecelere aşık insanların, y...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Sonra, konunun artık eğlenceli yerlere gelmesinin gerektiğini düşündüm ve birkaç komik olaydan bahsettim. Umut bir süre sonra ciddileşti ve "Üniversiteye gidiyorsun anlaştık mı? Dedi. Üniversite konusu tamamen aklımdan çıkmıştı. Benim için böyle bir şey yapmasını istemiyordum. Itiraz etmek için dudaklarımı aralıyordum ki, işaret parmağını onlara bastırdı. " Hayır demek yok!" "Peki sen? 1 seneni mahv mı edeceksin?" "Sen beni düşünme, zaten Italya'da okumak istemiyordum.Italya'da ki, üniversite başvurularına geç kalmış olabilirim ama Türkiye'dekine kalmadım. Tıp'ı gidip orada okurum." Tamam, 1 senesini kaybetmeyişi güzel olmuş olabilir di ama beni burada mı bırakacaktı? Üniversiteti Umut olmadan düşünemiyordum. Evet, Türkiye'den ilk geldiğimde yalnız olacağımı biliyordum ama Umut'un gitme fikri kalbimi sızlatmıştı."Nasıl yani? Beni burada yalnız mı bırakacaksın?" Diye sordum hüzünlü. "Asla" diyerek başladı sözlerine "Asla seni yalnız bırakmam. Her tatilde buluşuruz, Her özel günde yanına gelirim. Her gün konuşuruz. Hatta-" sözünü kestim. "Yani baya bir veda konuşması bu, bildiğimiz klasik." Yüzüm düşmüştü."Umut, gel beraber gidelim Türkiye'ye. " "Hayır, sen eğitimini alt-üst etmeyeceksin. Eğer gitmememi istiyorsun, yanınında kalırım. Okumam sen varsan zaten herşey yalan" "Hayır" Bu sefer itirazı olan bendim "Hayır, tamam. Ben biraz çocukluk yaptım galiba ama söz ver her ozel günde her tatilde yan-yanayız." Dudakları yukarı doğru kıvrıldı ve "SÖZ" dedi. Şuan da bir gölün yanındayız. Umut yarın gideceği için son günümüzü böyle geçirelim demiştik. Güneş batalı daha birkaç oldu. Yıldızlar yavaş-yavaş gökyüzündeki yerlerini alıyorlar. Başım Umut'un omuzunda, gözlerimse gökyüzünde. Umut bir anda "Seni seviyorum..." Diye fısıldadı bunu bu sıralar çok yapıyordu. Bakışlarımı gökyüzünden çektim ve bal rengi gözlerine sabitledim. "Bende seni!" Sonra elini gökyüzüne doğru uzattı, aynısını ben de yaptım. "Eğer, bir gün yanında olamazsam ben hep orada olacağım gökyüzünde." Hep böyle yapıyordu. Onu bırakıp gideceğimden , yalnız bırakacağımdan korkuyordu hep. Biliyodum bana olan güvensizliğinden dolayı yapmıyordu ama her sefer böyle söylediğinde, böyle düşündüğünde, "Kendine gel! Ben ASLA öyle bir şey YAPMAM!" Demek istiyordum. Gözleri benden bir cevap bekliyormuşcasına bakınca elimi kalbime koydum ve "Sen hep burada kalacaksın" dedim. Bir zaman sonra benim üşüdüğümde ve yarın Umut'un yola çıkacağı için gitme kararı verdik. Icimde hep ben öyle bir şey yapmam demek isteyen bir taraf vardı. Devamlı, içimdeki bu tarafı susturuyodum ama artık susmaması gerektiğini düşündüm. Umut arabaya doğru ilerlerken, "Korkma" diye seslendim. Durdu aramızda birkaç adım vardı. Biraz yaklaştı. "Terkedilmekten, yalnız kalmaktan, seni bırakıp gitmemden korkuyorsun Umut" Hiçbir şey söylemedi sanki gizli bir sırrı ortaya çıkarmışım gibi bakıyordu gözlerimin içine. Gerçekten fark etmediğimi mi sanmıştı? "Korkma!" dddim ona güven verir gibi "Korkma! Hep beraber olacağız." Yol boyunca neredeyse hiç konuşmadık, şarkılar konuştu bizim yerimize, elveda dedi defalarca... Umut beni evime bıraktığında saat 12 civarıydı. Çok uykum geldiği için hemen uyudum. Sabah alarmın sesiyle kalktım. Umut'un bana saatini ve yerini söylediği havaalanına gittim.Burası çok kalabalıktı. Kısaca bir şekilde havaalanını gözlerimle taradım ama Umut'u göremedim. Telefonumu çıkardım ve Umut'un numarasını tuşladım, bana yemek bölümünde olduğunu söyledi. Yanına gittiğimde onu ilk defa böyle ciddi bir giyimle gördüğümü farkettim. Normalde de hep gömlek giyordu ama bu sefer kravat takıp gömleği daha da diplomatik bir hale getirmişti. Yanına geldim ve oturdum. Gideceği için mutlu olacağını Türkiye'yi tekrar göreceği için sevineceğini düşünmüştüm ama o gerçekten üzgündü. Yanımda kalamadığı için hakikaten üzgündü.
